Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

het ontwerp van het nieuwe honderddollarbiljet. Hij vond dat hij
inspraak moest hebben als hij werd geacht het te beschermen. Dat
is inmiddels een hele tijd geleden.'
Ze had de kin geheven. Reacher zag de welving van haar hals en
hoe die naar de opening van haar overhemd liep. Hij zei niets.
'Ik sprak hier weleens met hem af,' zei ze. 'Of op de trap van het
Jefferson Memorial. Dan wandelden we 's avonds laat om het Basin,
in de lente of de zomer.'
Reacher keek recht voor zich. Het Memorial hurkte laag tussen de
kale bomen en werd feilloos door het rimpelloze water weerspiegeld.
'Ik hield van hem, weet je,' zei Froelich.
Reacher zweeg. Hij keek naar haar hand op het stuur. En naar haar
pols. Die was slank. De huid was gaaf. Er was nog een spoortje zomers
bruin.
'En jij lijkt op hem,' zei ze.
'Waar woonde hij?'
Ze keek hem even aan. 'Weet je dat niet?'
'Ik denk niet dat hij het me ooit heeft verteld.'
Er viel een stilte. De motor bleef draaien.
'Hij had een appartement in het Watergate,' zei ze.
'Gehuurd?'
Ze knikte. 'Het was heel kaal. Alsof het maar tijdelijk was.'
'Dat zal wel. De Reachers hebben geen bezit. Nooit gehad ook, volgens
mij.'
'De familie van je moeder wel. Die had landerijen in Frankrijk.'
'O ja?'
'Weet je dat ook niet?'
Hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet natuurlijk wel dat ze Frans
waren. Maar ik weet niet of ik ooit iets over hun onroerendgoedsituatie
heb gehoord.'
Froelich haalde voorzichtig haar voet van de rem, keek in haar spiegeltje,
gaf gas en voegde zich in de verkeersstroom.
'Jullie hadden een bezopen familiegevoel,' zei ze. 'Dat is een ding
dat zeker is.'
'Destijds leek er niets mis mee,' zei hij. 'Wij dachten dat alle gezinnen
zo waren.'
Haar telefoon ging. Een laag elektronisch vibrato in de stilte van de
auto. Ze klapte hem open, luisterde even, zei: 'Oké,' en klapte hem
weer dicht.