Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

Hij stak C Street over naar het noordelijke trottoir. Liep vijftig meter
terug naar een punt vanwaar hij het plein kon overzien. Wachtte.
De helikopter hing in de lucht, laag genoeg om op te vallen, hoog
genoeg om geen oorverdovend kabaal te maken. Hij zag Froelichs
Suburban de hoek om komen, piepklein door de afstand. Ze stopte
aan de stoeprand. Hij sloeg de mensen gade. De meesten hadden
haast. Het was te koud om maar wat rond te hangen. Helemaal aan
de andere kant van de fontein zag hij een groepje mannen. Zes mannen
in een donkere jas om een zevende heen die een kaki regenjas
droeg. Ze liepen in het midden van het zandsteenpad. De twee agenten
voorop waren alert. De anderen liepen dicht op elkaar, als een
bewegende menigte. Ze liepen langs de fontein en zetten koers naar
New Jersey Avenue. Wachtten bij het stoplicht. Armstrong was
blootshoofds. De wind speelde door zijn haar. Auto's stroomden
langs. Niemand sloeg acht op hem. Chauffeurs en voetgangers leefden
in aparte werelden, gebaseerd op betrekkelijke tijd en ruimte.
Froelich hield afstand. Haar Suburban stond vijftig meter terug met
draaiende motor aan de stoeprand. Het licht sprong op rood en
Armstrong en zijn team liepen door. Tot nu toe ging alles goed. De
operatie liep gesmeerd.
En toen niet meer.
Eerst blies de wind de politiehelikopter een eindje van zijn plek.
Toen Armstrong en zijn team zich vervolgens halverwege een smal,
driehoekig stukje land tussen New Jersey Avenue en Louisiana Avenue
bevonden, bleef een eenzame voetganger op een meter of tien
opeens stokstijf staan. Het was een uitgeteerde man van middelbare
leeftijd met een baard en lang onverzorgd haar. Hij droeg een
vettige oude regenjas met een ceintuur. Een fractie van een seconde
bleef hij roerloos staan en vervolgens stormde hij met grote, verende
stappen, een wijd open, kwaaie mond en nutteloos zwaaiende
armen op Armstrong af. De twee voorste agenten sprongen op
hem af om hem te onderscheppen en de andere vier sloten de gelederen
om Armstrong zelf. Met wat gedrang en gemanoeuvreer zorgden
ze ervoor dat ze alle zes tussen Armstrong en de gek stonden.
Wat maakte dat Armstrong in de tegenovergestelde richting volledig
ongedekt was.
Reacher dacht: afleidingsmanoeuvre, en draaide zich met een ruk
om. Niets. Nergens onraad. Alleen stadslandschap, roerloos, koud
en onverschillig. Hij speurde de ramen af naar beweging. Hij keek
uit naar een flits van de zon in glas. Niets. Helemaal niets. Hij keek