seizoen 2007/2008 nummer 5 - Rondom Voetbal

lessures
en in’
paspoort
Cedric van der Gun
Geboorteplaats: Den Haag
Geboortedatum: 05-05-1979
positie: multifunctioneel als
buitenspeler, schaduwspits en
aanvallende middenvelder
Clubs: ajax, fC Den bosch, ajax,
willem ii, ajax, aDo Den Haag,
borussia Dortmund, fC utrecht
(2006 – heden)
bijzonder: de afgelopen drie seizoenen
driemaal lang geblesseerd
geweest aan de knie (kruisband
afgescheurd, ingescheurd en
vervolgens weer afgescheurd). Nu
terug van weggeweest.
telkens lekker te zien trainen.
En hoewel iedereen binnen de
club erg met je meeleeft, moet
je voor het grootste gedeelte
toch gewoon zelf sterk in je
schoenen staan. Door mijn eigen
programma in Amsterdam
af te werken, kreeg ik de rust
in m’n hoofd die nodig was om
optimaal te herstellen.”
Lang heeft Van der Gun zich
afgevraagd of hij zelf geen
schuld had aan de blessures.
,,Ik dacht dat het geen toeval
meer kon zijn. Maar na uitgebreid
onderzoek verzekerden
clubarts Frank van Hellemondt
en orthopeed Henk van der
Hoeven me dat het pure pech
was. Een hele opluchting, want
hierdoor is de kans om nog
eens geblesseerd te raken een
stuk kleiner. Toch zal voor mij
persoonlijk het goede gevoel
over m’n knie waarschijnlijk
pas over een jaar of vijf weer
terugkomen. Maar dat neemt
miJn club
Martin Donker (1955) is
oud-sportjournalist van het
utrechts Nieuwsblad. Hij
schrijft nu voor VoeTspoor
– boek op maat -, de uitgeverij
die de utrechtse Voetbalbibliotheek
introduceerde met een
carrièreboek over Jean-paul de
Jong en een boek plus unieke
dvd over Ton van der Linden.
foTo: reNe VD LaaN
de voldoening om opnieuw
voor een volle Galgenwaard te
kunnen spelen niet weg.”
Als voetballer is hij door de
jaren heen niet veranderd, als
mens wel. ,,Toen ik naar Borussia
Dortmund vertrok, had ik
best hoge verwachtingen over
mijn voetbalcarrière. Waarom
juist ik geblesseerd moest raken
en wat als het anders was gelopen,
zijn vragen die ik mezelf
niet stel. Dat heeft geen nut.
Maar inmiddels weet ik wel hoe
snel een toekomstperspectief
kan veranderen. Vooruit kijken
stilstand is achteruitgang, maar vooruitgang is ook lang niet altijd een pretje.
Het is een kwestie van tijd, een jaar of tien, of we voetballen met zijn
allen op kunstgras. De ontwikkeling schijnt onstuitbaar. ook uefa en fifa
zijn vóór. Nu binnenkort zelfs Champions League- en wK-wedstrijden op
kunstgras mogen, is het hek natuurlijk van de dam.
Het wordt nooit meer afgelast, dat klopt. Verder is een kunstgrasveld ruimte-
en kostenbesparend, en het is ongetwijfeld ook onderhoudsvriendelijker
dan een gewone mat. regelmatig borstelen, zand of rubber bijvullen,
afval en bladeren verwijderen, en klaas is Kees. bij consequent onderhoud
kan zo’n veld wel vijftien jaar mee, ‘met behoud van de speleigenschappen’,
melden de fabrikanten
trots.
doe ik daarom niet meer. Wanneer
ik aan het eind van mijn
loopbaan tevreden ben? Blessurevrij
blijven is het belangrijkste.
Verder is het moeilijk te
zeggen. Elke profvoetballer wil
uiteindelijk het hoogst haalbare
bereiken. Maar misschien is het
wel minstens zo veel waard om
in een leuk team te spelen bij
een club waar je dagelijks met
plezier naar de training gaat. Bij
FC Utrecht voel ik me wat dat
betreft prima thuis.”
in de eerste divisie spelen
Cambuur Leeuwarden,
fC Zwolle, aGoVV,
fC omniworld en Volendam op kunstgras. in de eredivisie Heracles almelo.
Nadat Cambuur enkele jaren geleden de stap in de moderne tijd had
gewaagd, hield de spelersvakbond VVCs een enquête onder haar leden. De
uitkomst? Liefst 91 procent van de profvoetballers verklaarde zich mordicus
tégen spelen op kunstgras. ook de spelersgroep van Cambuur was in
ruime meerderheid anti.
Men vreest sneller geblesseerd te raken. Daarbij is voetballen op de vierdegeneratie
kunstgrasvelden – ‘het neusje van de zalm’ - gewoon in niets te
vergelijken met voetbal op normaal gras. wat fabrikanten en bobo’s ook
beweren. De balsnelheid is en blijft wezenlijk anders, het maken van slidings
is en blijft een probleem.
Jan Kromkamp van psV weigerde vorig seizoen uit tegen Heracles te spelen.
Zijn knieën trokken het niet. Trainer ronald Koeman had begrip.
Dan is er nog de romantiek. eén van mijn zoons speelde onlangs tegen
DVsu. Hij kwam thuis met stinkende rubberen korreltjes in zijn sokken in
februari 2008 • JaarGaNG 1 • NuMMer 5 3
COLUMn Van DE MaanD
Spirituele krachten
Vanmorgen hoorde ik op de radio een reportage over
de afrika Cup, het toernooi dat momenteel gehouden
wordt in Ghana. De teams worden begeleid door
allerlei priesters en waarzeggers omdat spirituele
kracht diep geworteld is in de afrikaanse cultuur. Men
is als de dood dat tegenstanders stiekem amuletten in
de doelmond begraven of voor de wedstrijd ‘s nachts
as van overledenen over het veld uitstrooien. Zonder
hulp van boven is het niet mogelijk een wedstrijd te
winnen.
Weg met kunstgras Door Martin Donker
‘Bij voetbal horen associatieve emoties.
Geuren bijvoorbeeld’
een trainer die inmiddels ook wel een beetje hulp van boven kan gebruiken,
is Louis van Gaal. alles wat mis kan gaan bij aZ gaat mis en inmiddels
is de club afgezakt naar de middenmoot. 'ik heb er nog steeds vertrouwen
in, waarom zou er geen vertrouwen meer zijn?', staat uit Van Gaals mond
opgetekend in de Volkskrant. Nou Louis, ik wil het wel verklappen: jouw
elftal speelt zonder enig vertrouwen en jouw jongens zijn compleet de
weg kwijt. De groep hangt als los zand aan elkaar, de spelers missen momenteel
zelfs de spirit om voor een overwinning te vechten.
De nieuw aangetrokken spelers voldoen in de verste verte niet, waarbij
spits pelle de span kroont. ik zou hem zelfs niet bij vv De Meern willen
hebben. Het ergste is nog dat hij, zoals je in weekblad Voetbal international
enkele weken geleden kon lezen, zelf denkt een wereldvoetballer te
zijn en te beroerd is om ook maar een woordje Nederlands te leren. Hoe,
in hemelsnaam, kan je dan in het veld communiceren, het woord dat Louis
hoog in het vaandel draagt.
Van Gaal is de regie volledig kwijt en de vraag is hoeveel geduld mecenas
Dirk scheringa nog heeft. ik had hem al lang op het matje geroepen. ik heb
Van Gaal als trainer altijd gewaardeerd, al lachte ik stiekem in mijn vuistje
als hij, voornamelijk door zijn grootspraak, verloor. Zie ik hem nu op de
televisie na een verloren wedstrijd, dan heb ik oprecht medelijden met
hem. Hij wordt zielig en dat verdient hij niet. Misschien moet Van Gaal, als
scheringa hem niet uit zijn lijden verlost, maar bovennatuurlijke krachten
aanspreken om het tij te keren. Net als onze afrikaanse vrienden.
Door Frans van Seumeren
Clubarts Frank van Hellemondt over Van der guns knie
,,aangezien Cedric afgelopen week tegen NeC een hele
wedstrijd op het hoogste niveau heeft gespeeld, mogen
we aannemen dat hij inmiddels volledig is hersteld van
zijn knieblessure”, stelt fC utrecht-clubarts frank van
Hellemondt. ,,wel is het zo dat je na het scheuren van
de kruisbanden altijd bevattelijker blijft voor een nieuwe
blessure. Toch acht ik de kans groter dat Cedric tot aan
het eind van zijn voetballoopbaan geen serieuze knieklachten
meer krijgt. De kans op herhaling valt onder
meer te verkleinen door goede stabiliteits- en krachttraining.
om de knie perfect te ondersteunen, moet Cedric
er daarom voor zorgen dat zijn spierstatus altijd optimaal
is. Verder is het belangrijk dat hij door middel van trainingen
veel aandacht blijft besteden aan zijn coördinatie.”
plaats van vochtige grassprieten tussen de noppen. bij voetbal horen associatieve
emoties. Geuren bijvoorbeeld.
in utrecht was Kampong in de jaren zeventig de eerste met een kunstgrasveld.
soms speelden we er in de wintermaanden een oefenwedstrijd. ‘Vandaag
op Heugaveldtapijt’. Veel van wat voetbal mooi maakt, werd ermee
vermoord. in mijn vroegste jeugd vergaten ze bij schoolvoetbal wel eens
doelnetten op te hangen...! Liever had ik meteen rechtsomkeert gemaakt.
Je begon gewoon op paal en lat te mikken, dát was opeens oneindig veel
mooier dan scoren in een netloos doel.
De esthetiek van gras (let ook eens op de kleur van kunstgras) wordt
het meest beleden in enge-
land, de bakermat van voetbal.
Dolf Zorn trok nog wel
eens de plas over om zich te
vergapen aan zijn britse collega’s
die ‘geen maaimachine
maar een nagelschaartje’ als gereedschap gebruikten. wie Dolf Zorn was?
Daar heb je het al: met het verdwijnen van de natuurlijke matten zullen tezijnertijd
ook de befaamde terreinknechten verdwijnen. Zorn vertroetelde
het hoofdveld van elinkwijk, ooit het beste van de provincie, alsof het zijn
eigen kind was. Twee jaar geleden moest de zeventiger er met pijn in het
hart mee stoppen.
Zorn wás het hoofdveld van elinkwijk.
Jarenlang sliep de vrijgezel achter de hoofdtribune. Het was zijn thuis. Tot
Dolf de hoofdprijs won in de Duitse lotto en een huis liet bouwen aan de
Nieuwkoopse plassen. Toch bleef Dolf gewoon terreinknecht. Goud noch
geld wilde hij inruilen voor zijn passie.
Nu is Zorn dus weg. en de jeugd van elinkwijk traint inmiddels massaal op
kunstgras, want de nieuwe generatie moet je vast vertrouwd maken met
wat komen gaat.
Jammer. soms is het beter dingen te behouden.