buiten de legerplaats - Providence Mountain Ranch

algemene werking des Geestes blijft in de dood
liggen. Een wettisch ontdekt mens blijft met al
zijn gemaakte nederigheid toch zichzelf handhaven.
‘t Zijn wel hoorders, maar geen daders
der Wet. Nee, dat kan ook niet, want dat was
Christus alléén. De Sanhedristen waren ook
geen daders der Wet -al gaven zij zich er wel
voor uit- zij waren rechters der Wet geworden.
Stefanus trapt al die wettische mensen op hun
vrome tenen. Nou, nou, nou, dan komt er wat
openbaar! Dan gaat er een vuilnisbak open,
waarvoor de honden nog op de loop gaan. Er
staat dat hun harten bersten en dat ze hun tanden
knersten. Dat betekent dat hun harten werden
doorgezaagd, gepijnigd. De hel nam hen in
bezit. Vijandschap tegen de Gods geheiligden
straft God doorgaans met helse smarten, hoewel
Hij traag is tot toorn. Al die vrome mensen
veranderen in vloekende en gevleesde duivels.
Uit hun gespleten harten springen gifspuwende
adders. Al die uitgestreken gezichten veranderen
plotseling stuk voor stuk in een gelaat, als
dat van een woedende stier. De moordlust
brandt in hun ogen. Stefanus, vol zijnde van de
Heilige Geest, predikte hen de heilige Wet
Gods in zijn verdoemende kracht! Hier was
geen plaats voor het Evangelie. De waarheid
werd door de leden van de Raad in ongerechtigheid
ten onder gehouden. De Heilige Geest
was het Zelf Die tegen hen streed. Dan is het
buigen of barsten. Ze kozen voor het laatste,
want het eerste is genade. Met opgeheven
hand kozen ze partij voor Mozes, ten koste van
het levende Kind. De bediening der Wet is
daarom ook de bediening des doods. De preek
24