Jaargang 7 nr 4 (zomer 1997)

Zij gaven respectievelijk strafrecht en privaatrecht, zodat ik administratief- en bestuursrecht
kreeg. Later moest ik ook milieurecht gaan begeleiden, maar reeds na twee jaar viel dat weer
af, omdat het landelijk werd gegeven. Toch heb ik daar veel plezier aan beleefd want mijn
belangstelling voor de juridische kanten van het milieuprobleem was voorgoed gewekt. Ik ben
nog steeds lid van de Vereniging milieu en recht in Utrecht en nu ik er zo over nadenk, zou
dat ook wel iets voor de toekomst kunnen zijn. Lijkt me wel interessant, de bijeenkomsten van
die vereniging geven mij als jurist veel genoegen en zo hou ik nog enige voeling met het
rechtenwereldje. Nee, ik geloof niet dat het goed is om alle banden met je verleden in één keer
door te snijden. Daarom werk ik ook al zeer bewust een jaar lang naar mijn afscheid van de
OU toe door steeds weer een beetje af te stoten.
's-Hertogenbosch is mijn geboortestad en daar ben ik ook opgegroeid. Na het gymnasium ging
ik naar de katholieke universiteit in Nijmegen om geschiedenis te studeren. Dat hield ik na
een jaar voor gezien en ik ging de verpleging in, hetgeen erg goed beviel. Helaas bleek ik
chronisch exceem aan mijn handen te krijgen en na anderhalf jaar moest ik noodgedwongen
stoppen. Vervolgens naar Schroevers voor een secretaresse-opleiding. Na enige tijd voor een
zeer knorrige baas gewerkt te hebben, wat weinig voldoening gaf, besloot ik weer te gaan
studeren: in Nijmegen, maar nu rechten. Daar ik inmiddels 24 jaar oud was en mijn ouders de
studie moesten betalen, heb ik alles op alles gezet en studeerde binnen vier jaar af. Op de
Griffie van de provincie Gelderland - bij de Kamer voor Geschillenbehandeling - kreeg ik
mijn eerste baan. Ik weet nog goed dat ik beschikkingen moest voorbereiden in het kader van
de bijstandswet. Die wet was toen nieuw en er bestond nog geen of heel weinig jurisprudentie
zodat ik me heerlijk heb kunnen uitleven bij het formuleren van de gronden, waarmee de
beschikkingen onderbouwd werden.
Na mijn rechtenstudie had ik me ook in de politiek gestort, wat resulteerde in een
onverkiesbare plaats voor de KVP op de lijst voor de Tweede Kamer en iets later een
verkiesbare plaats op de lijst voor de gemeenteraad van Nijmegen, inmiddels voor het CDA.
Ondertussen was ik gehuwd en moeder van een zoon en een dochter. Mijn man kon in
Nijmegen geen baan krijgen - hij was zenuwarts - en zo zijn we in Zwolle terechtgekomen.
Het gemeenteraadlidmaatschap kwam hiermee te vervallen.Ook hier was ik nog enige tijd
politiek actief. Buitenshuis werken beperkte ik tot een part-time baan in het onderwijs, omdat
de kinderen mijn aandacht nodig hadden. Nee, samen gezinstaken delen was niet haalbaar.
Dat is nu soms anders en dat is maar goed ook. Laatst was ik op een bijeenkomst van het
studentendispuut Taboe - dat ik nog mede heb opgericht - waar over dit onderwerp
gediscussieerd werd door een aantal vrouwen van mijn leeftijd en studenten. Dan slaan
sommige jonge dames toch iets te ver door, vind ik, wanneer ze zeggen een volwaardige
carrière te willen én drie of vier kinderen. Om dit mogelijk te maken eisen ze vervolgens van
de overheid allerhande voorzieningen. Dat lijkt me niet reëel en desgevraagd zei ik toen dat
dan toch ook de partner aan de beurt was om een bijdrage te leveren.
Wat ik als positief heb ervaren aan mijn werk bij de OU? Nou dat is heel wat. Op de eerste
plaats de collegiale verhoudingen binnen het team. Door de kleine groep leer je elkaar goed
kennen en is er veel medeleven, ook privé. Ook het contact met studenten overstijgt vaak het
zakelijke. Met volwassenen werken is voldoeninggevend, niet alleen vanwege hun motivatie,
maar ook omdat je al adviserend je levenservaring kunt inzetten. Waar bijvoorbeeld een
vrouw die gehuwd is en kleine kinderen heeft bij haar studie mee te maken krijgt, was voor
mij invoelbaar en bespreekbaar.