Jaargang 7 nr 4 (zomer 1997)

Belofte maakt schuld. Voordat ik begin, nog even TV kijken. Het is de week vóór de top in
Amsterdam en ik zag net een prachtig stukje cabaret vanuit de Tweede Kamer. De heer
Weisglas - in gedachten noem ik hem altijd kabouter Weisneus uit Madurodam - deelt mede
dat hij nog niet weet of de VVD het Verdrag van Amsterdam zal goedkeuren!! Dat zal,
meneer de veurzitter, afhangen van de uiteindelijke inhoud. Ach gut. Kok serveert hem af met
de mededeling dat hij nu met lood in de schoenen naar Amsterdam gaat. Zoiets maakt mijn
hele dag goed.
Maar daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Sys-tentamens, daar wil ik het over
hebben. Vorige week was het weer zover. Mijn tweede sys-tentamen en het was nog erger dan
het eerste. Een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts, naar de rapportenbespreking van mijn
oudste dochter, ik geef er allemaal niets om in vergelijking met een sys-tentamen. Als ik
binnenkom, licht transpirerend, en die vriendelijke mevrouw vraagt me om mijn
legitimatiebewijs en oproepkaart moet ik me vermannen om niet hard hollend weg te lopen en
in de eerste de beste kroeg me helemaal vol te laten lopen. Het feit dat er in geen velden of
wegen zo'n etablissement is te bekennen geeft me de moed om te blijven staan. Met trillende
handen draag ik mijn credentialen over aan de vriendelijke mevrouw, die mij even
doordringend aankijkt. Per slot van rekening kan iedereen wel beweren dat zij Sara heet en
hier alleen maar komt voor een sys-tentamen. Nadat ook de computer zijn fiat geeft aan mijn
aanwezigheid - waarschijnlijk heeft ie groen licht gekregen uit Heerlen, Den Haag en
Franeker (mijn geboorteplaats) - mag ik naar de slachtbank aan de andere kant van het glas.
Maar niet nadat de vriendelijke mevrouw me er nog even op attent had gemaakt dat mijn tas -
nee, ook niet uw handtas - niet mee naar binnen mocht. Ik zit dan nog niet op mijn stoel, maar
al mijn poriën staan wijd open, en ik weet zeker dat ik dat niet verborgen kan houden. Zo
ongeveer moet een vrouw zich voelen die haar man in de gevangenis bezoekt voor het
wekelijkse gesprek vanachter een dichte gesloten ruit, bespied door een vriendelijke
bewaakster en een batterij videocamera's. Nadat ik me ervan overtuigd had dat er zich hier -
althans niet zichtbaar - geen camera's bevonden, ging ik op een stoel op de achterste rij zitten.
Toen ik op durfde te kijken keek ik recht in het vriendelijke gezicht van de sys-mevrouw die
me bemoedigend toeglimlachte. De vragen heb ik nauwelijks gelezen, de abceetjes op intuïtie
over de vakjes verdeeld, en alles snel ingeleverd. "Dat is vlug", zei de mevrouw. "Het viel me
mee", loog ik met knikkende knieën want over enkele ogenblikken zou ik door de mand
vallen. "U heeft een zes, proficiat!" Ik weet niet meer hoe ik ben thuis gekomen, ik kan me
van niet één stoplicht herinneren welke kleur het stond uit te stralen, maar binnen een kwartier
trok ik mijn eigen veilige voordeur achter me dicht en een half uur later was die heerlijke fles
Bourgogne helemaal leeg. Mijn man heeft me naar bed gedragen. De schat.
Gesprek met Carla Teunissen
Wim Offermans
Een advertentie in het blad van de Vereniging van academisch gevormde vrouwen - waarvan
ik lid ben - was tien jaar geleden de aanleiding om bij de Open Universiteit te solliciteren. Ik
had zeven jaar les gegeven aan de HEAO hier in Zwolle en wilde graag wat anders. Het eerste
telefoontje naar de OU vergeet ik nooit. Ik viel met de deur in huis met de mededeling dat ik
negenenveertig jaar was en ze maar moesten zeggen of dat een belemmering vormde, dan kon
ik me de moeite van een sollicitatie besparen. "Mevrouw Teunissen", zei André v.d. Akker -
want die had ik aan de lijn - "als ik u vertel dat onze oudste leerling 88 is, kan 49 voor een
studiebegeleider zeker niet te oud zijn". Toen solliciteerde ik dus en werd aangenomen. Op 15
juli is dat precies tien jaar geleden. De heren Zwerwer en Klemann waren mij al voorgegaan.