Heraut #44 - Ismus

Edelachtbare,
Wie vandaag de dag nog naar de chaos in de
Arabische wereld verwijst met termen als ‘Arab
Spring’ is of een aan dwaasheid grenzende optimist,
of het slachtoffer van de manipulatieve
mediaberichtgevingen van persbureaus die zij
tot voorkort nooit als betrouwbaar of onafhankelijk
zouden bestempelen. Het feit dat in Egypte
wel een miljoen mensen de straat op zijn gegaan
(op een bevolking van 80 miljoen) is voor deze
optimisten, die zichzelf tot ‘de internationale gemeenschap’
hebben gebombardeerd, voldoende
grond om aan te nemen dat Hosni Mubarak zijn
draagvlak volledig kwijt is en zo snel mogelijk
zijn biezen moet pakken. Hetzelfde denken zij
over de Syrische president Bashar Al Assad.
Omdat de Syrian National Council, die veel baat
heeft bij het beeld van massamoorden, inschat
dat er ruim 9000 doden zijn gevallen, een getal
dat door niemand bevestigd kan worden maar die
voor waarheid worden aangenomen door schokkerige
Youtube-filmpjes waarvan je de pixels
kunt tellen, vindt diezelfde gemeenschap dat ook
Assad zijn knopen moet tellen en het land moet
verlaten.
Het al dan niet kunnen verifiëren van berichten
uit het Midden Oosten terzijde, is het verder interessant
om de kosten tegenover de baten te zetten
van de revoltes die nu gaande zijn. Ja, de regeringen
van deze landen zijn corrupt, inefficiënt, te
bureaucratisch en bovendien niet democratisch
gekozen. Maar de vraag is wat we ervoor terug
krijgen wanneer de huidige regimes vallen. Dubieuze
groeperingen als de Moslimbroederschap
zullen ongetwijfeld meedoen aan verkiezingen
(of eerst beweren geen politieke ambities te hebben
en vervolgens zich toch verkiesbaar stellen,
zie Egypte) en op de Al Qaida manier aan stemmen
komen.
Door Ilona Chmoun
De eerder genoemde internationale gemeenschap
zou hier natuurlijk geen bezwaar tegen hebben;
de partij met de meeste stemmen wint nou eenmaal
de verkiezingen, zo werkt dat in een democratie.
Maar een democratie vestigen omwille
van het democratisch ideaal, is dit wel de juiste
manier van nation-building in landen die een lange
geschiedenis van dictaturen en corruptie kennen
en helemaal niet bekend zijn met consensus
en concessies die inherent zijn aan democratieen?
Moeten wij westerse waarden opleggen aan
de Arabische Wereld? Is de white man’s burden
niet heel erg 19 de eeuws? En zelfs als we zo graag
willen dat die landen democratiseren, welke garantie
hebben we dat het goed gaat komen en
dat we er geen complete puinhopen van maken?
Democratie werkt hier en nu, niet in Arabische
landen, daarvoor ontbreekt de voedingsbodem.
Het is als tegen een klaproos zeggen dat het in de
woestijn moet groeien, want dat kan het in een
weiland ook.
En omdat die klaproos het niet zal overleven in
een woestijn is de kans groot dat de democratie
het ook niet zal doen als de vruchtbare voedingsboden
van de Verlichting ontbreekt in het
Midden Oosten. Is het erg dat daar geen democratieën
zullen ontstaan (althans, niet zoals wij
ze kennen)? Nee. Die vraag kan fundamenteler
gesteld worden: is een goede dictator fout? Ook
niet. Het is beter een stabiel land te hebben waar
je op politiek gebied je mond moet houden maar
verder een normaal leven kan leiden (Singapore)
dan een land dat democratie opgelegd krijgt en
na 10 jaar nog niet weet hoe het ermee om moet
gaan (Irak).
I rest my case, your honor