Heraut #44 - Ismus
Heraut #44 - Ismus
Heraut #44 - Ismus
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
De <strong>Heraut</strong><br />
Het lijfblad van de politicoloog<br />
Jaargang 2011-2012<br />
<strong>#44</strong>
Lieve lezers,<br />
Allereerst wens ik jullie nog een gelukkig 2012! Voor je ligt de eerste <strong>Heraut</strong> van het nieuwe jaar. De leuke feestmaand de<br />
Maar vergeet niet: ontspanning is ook belangrijk, dus ga even lekker zitten om deze <strong>Heraut</strong> te lezen.<br />
In de afgelopen tijd is weer genoeg gebeurd op politiek gebied. Het duo Merkel en Sarkozy zorgde voor een nieuw EU-ve<br />
slag plaats die het leven kostte van drie mensen en zorgde voor 75 gewonden. In Noord-Korea overleed de ‘Geliefde Leid<br />
fors verlies wel een meerderheid. De Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) maakte echter mel<br />
het jaar ook dat in Nederland verschillende verkiezingen plaatsvinden voor de Politicus van het Jaar.<br />
In deze <strong>Heraut</strong> kun je onder andere lezen over de ismus excursie naar De Wereld Draait Door en Pauw&Witteman en de d<br />
rubrieken weer te vinden. In ´Advocaat van de duivel’ kun je bijvoorbeeld lezen over pedofielenvereniging Martijn. Ook<br />
De <strong>Heraut</strong> staat natuurlijk altijd open voor nieuwe redactieleden of gastredacteuren. Mocht je geïnteresseerd zijn, spreek<br />
Veel leesplezier!<br />
Redactioneel<br />
Meer dan duizend woorden<br />
Advocaat van de duivel<br />
Vivian Sanders<br />
Hoofdredacteur De Arabische dictators<br />
Column; Revolutie<br />
10 jaar revolutionaire besturen<br />
De Pluim<br />
Joost mag het weten<br />
Interview Kees van Kersbergen<br />
Column: Boe roepen om het boe roepen<br />
Docenten over ismus<br />
Filmrecensies<br />
The Lost City, Ai Wei Wei: Never Sorry & 5 Broken Cameras<br />
Woord van de voorzitter<br />
+ ismus-agenda<br />
2<br />
3<br />
4<br />
5<br />
7<br />
13<br />
14<br />
15<br />
17<br />
18<br />
20<br />
22
mber is helaas voorbij en het is weer back to business. De tentamens zijn bijna dus dat betekent leren en samenvatten!<br />
rag waarin automatische sancties zijn opgenomen wanneer landen de begrotingsregels overtreden. In België vond een aan<br />
Kim Jong-il en in Tsjechië ex-president Václav Havel. In Rusland behield regeringspartij Verenigd Rusland ondanks een<br />
g van verkiezingsfraude en tienduizenden mensen gingen de straat op om te protesteren. Ten slotte betekent het einde va<br />
Lieve lezers,<br />
d van Václav Havel. Daarnaast zal de <strong>Heraut</strong> met een eigen Politicus van het Jaar komen. Verder zijn natuurlijk onze vas<br />
Pluim, Joost mag het weten en de filmrubriek zijn weer vertegenwoordigd.<br />
Tien jaar ismus. Tien jaar geleden waren de meeste huidige ismi – mijzelf incluis – een jaar<br />
of tien. ismus bestaat dus al ons halve leven! Niet dat wij ons daarvan bewust waren: tien<br />
jaar geleden zaten wij nog op de basisschool, met als belangrijkste zorg met wie je ging<br />
spelen die middag. Van politicologie hadden we nog nooit gehoord en van ismus al helemaal<br />
niet. Tien jaar geleden waren er echter wel andere ismi, de eerste ismi, die door de oprichting<br />
van ismus er voor zorgden dat wij nu ismi kunnen zijn.<br />
een van onze redactieleden aan of stuur een mailtje naar deheraut@fm.ru.nl.<br />
Tien jaar ismus betekent dat we dit jaar wat te vieren hebben! Het hele jaar zijn al verschillende<br />
lustrumactiviteiten georganiseerd die in het teken van het lustrumthema - revolutie<br />
– staan. Als kers op de taart volgt een speciale lustrumweek, met elke dag leuke activiteiten.<br />
Het programma voor de week, en de andere activiteiten van ismus, vind je natuurlijk achterin<br />
deze <strong>Heraut</strong>.<br />
Tien jaar ismus is de reden dat deze <strong>Heraut</strong> in het teken staat van ismus en haar lustrumthema.<br />
In deze <strong>Heraut</strong> vind je onder andere foto’s uit de oude doos en interviews met de<br />
oude besturen van ismus. Daarnaast kun je een interview met Kees van Kersbergen lezen, de<br />
politicoloog die tien jaar geleden aanwezig was bij de oprichting van ismus. Verder hebben<br />
we de docenten van politicologie gevraagd om herinneringen en goede wensen aan ismus.<br />
Ten slotte zijn natuurlijk ook de vaste rubrieken weer te vinden, die voor deze keer in het<br />
teken van ismus en revolutie geschreven zijn. Zo gaat de Advocaat van de Duivel van deze<br />
editie over de dictators van de Arabische revolutie en de welbekende Joost over de revolutie<br />
binnen de PvdA.<br />
De <strong>Heraut</strong> is natuurlijk altijd op zoek naar nieuwe redactieleden of gastredacteuren. Mocht<br />
je geïnteresseerd zijn, spreek dan een van onze redactieleden aan of stuur een mailtje naar<br />
deheraut@fm.ru.nl.<br />
Veel leesplezier!<br />
Vivian Sanders<br />
Hoofdredacteur
Door Roos van Straaten<br />
Elke editie een foto die de belangrijkste, grappigste, meest toonaangevende of<br />
vreemdste politieke gebeurtenis weergeeft van de afgelopen tijd. Een foto zegt immers<br />
meer dan duizend woorden. Dit keer het revolutionaire vertrek van Hero Brinkman.<br />
20 maart 2012 is Hero Brinkman uit de PVV-fractie gestapt. Hij voelde zich gedwarsboomd<br />
in zijn pogingen om de partij te democratiseren en kon zich ook niet vinden in de manier<br />
waarop er met moslims wordt omgegaan door de PVV. “Ik vind de Islam ook een middeleeuwse<br />
religie, maar dat betekent niet dat je die mensen weg hoeft te zetten als tweederangs<br />
burgers” – aldus Brinkman. Saillant detail is dat hij zijn vertrek heeft gemeld bij Wilders<br />
per sms. Zijn vertrek heeft grote gevolgen voor de coalitie. De PVV, CDA en VVD hebben<br />
nu samen niet langer een meerderheid in de Kamer. Brinkman blijft echter de coalitie steunen<br />
dus vooralsnog geen vuiltje aan de lucht. Of gaat dat Brinkmans persoonlijke revolutie<br />
worden en brengt hij het kabinet ten val? .. Wordt vervolgd.
Edelachtbare,<br />
Wie vandaag de dag nog naar de chaos in de<br />
Arabische wereld verwijst met termen als ‘Arab<br />
Spring’ is of een aan dwaasheid grenzende optimist,<br />
of het slachtoffer van de manipulatieve<br />
mediaberichtgevingen van persbureaus die zij<br />
tot voorkort nooit als betrouwbaar of onafhankelijk<br />
zouden bestempelen. Het feit dat in Egypte<br />
wel een miljoen mensen de straat op zijn gegaan<br />
(op een bevolking van 80 miljoen) is voor deze<br />
optimisten, die zichzelf tot ‘de internationale gemeenschap’<br />
hebben gebombardeerd, voldoende<br />
grond om aan te nemen dat Hosni Mubarak zijn<br />
draagvlak volledig kwijt is en zo snel mogelijk<br />
zijn biezen moet pakken. Hetzelfde denken zij<br />
over de Syrische president Bashar Al Assad.<br />
Omdat de Syrian National Council, die veel baat<br />
heeft bij het beeld van massamoorden, inschat<br />
dat er ruim 9000 doden zijn gevallen, een getal<br />
dat door niemand bevestigd kan worden maar die<br />
voor waarheid worden aangenomen door schokkerige<br />
Youtube-filmpjes waarvan je de pixels<br />
kunt tellen, vindt diezelfde gemeenschap dat ook<br />
Assad zijn knopen moet tellen en het land moet<br />
verlaten.<br />
Het al dan niet kunnen verifiëren van berichten<br />
uit het Midden Oosten terzijde, is het verder interessant<br />
om de kosten tegenover de baten te zetten<br />
van de revoltes die nu gaande zijn. Ja, de regeringen<br />
van deze landen zijn corrupt, inefficiënt, te<br />
bureaucratisch en bovendien niet democratisch<br />
gekozen. Maar de vraag is wat we ervoor terug<br />
krijgen wanneer de huidige regimes vallen. Dubieuze<br />
groeperingen als de Moslimbroederschap<br />
zullen ongetwijfeld meedoen aan verkiezingen<br />
(of eerst beweren geen politieke ambities te hebben<br />
en vervolgens zich toch verkiesbaar stellen,<br />
zie Egypte) en op de Al Qaida manier aan stemmen<br />
komen.<br />
Door Ilona Chmoun<br />
De eerder genoemde internationale gemeenschap<br />
zou hier natuurlijk geen bezwaar tegen hebben;<br />
de partij met de meeste stemmen wint nou eenmaal<br />
de verkiezingen, zo werkt dat in een democratie.<br />
Maar een democratie vestigen omwille<br />
van het democratisch ideaal, is dit wel de juiste<br />
manier van nation-building in landen die een lange<br />
geschiedenis van dictaturen en corruptie kennen<br />
en helemaal niet bekend zijn met consensus<br />
en concessies die inherent zijn aan democratieen?<br />
Moeten wij westerse waarden opleggen aan<br />
de Arabische Wereld? Is de white man’s burden<br />
niet heel erg 19 de eeuws? En zelfs als we zo graag<br />
willen dat die landen democratiseren, welke garantie<br />
hebben we dat het goed gaat komen en<br />
dat we er geen complete puinhopen van maken?<br />
Democratie werkt hier en nu, niet in Arabische<br />
landen, daarvoor ontbreekt de voedingsbodem.<br />
Het is als tegen een klaproos zeggen dat het in de<br />
woestijn moet groeien, want dat kan het in een<br />
weiland ook.<br />
En omdat die klaproos het niet zal overleven in<br />
een woestijn is de kans groot dat de democratie<br />
het ook niet zal doen als de vruchtbare voedingsboden<br />
van de Verlichting ontbreekt in het<br />
Midden Oosten. Is het erg dat daar geen democratieën<br />
zullen ontstaan (althans, niet zoals wij<br />
ze kennen)? Nee. Die vraag kan fundamenteler<br />
gesteld worden: is een goede dictator fout? Ook<br />
niet. Het is beter een stabiel land te hebben waar<br />
je op politiek gebied je mond moet houden maar<br />
verder een normaal leven kan leiden (Singapore)<br />
dan een land dat democratie opgelegd krijgt en<br />
na 10 jaar nog niet weet hoe het ermee om moet<br />
gaan (Irak).<br />
I rest my case, your honor
Revolutie<br />
Door Vivian Sanders<br />
5<br />
Het jaar 2011-2012 is een bijzondere voor ismus: zij bestaat 10 jaar. Om dit lustrum te<br />
vieren werd een lustrumcommissie ingesteld die een lustrumthema koos: revolutie. Daardoor<br />
zijn wij dit jaar getrakteerd op verschillende lezingen over revoluties en revolutionaire<br />
activiteiten. Maar wat betekent ‘revolutie’ eigenlijk?<br />
Met een beetje hulp van Wikipedia: “Een revolutie is een plotselinge radicale omslag of verandering.<br />
Het is daarmee de tegenhanger van evolutie, wat een geleidelijke verandering is. De<br />
verandering kan slaan op een plotselinge verandering in de sociale of politieke instellingen,<br />
maar ook op een grote culturele of economische omslag.” Daarom is de term revolutie heel<br />
breed en loopt zij van de Russische tot de seksuele revolutie.<br />
Revoluties doen zich dus voor in alle soorten en maten. Tegen een autoriteit, tegen een systeem,<br />
voor een innovatie, met geweld of juist geweldloos. Een revolutie zonder geweld wordt een<br />
fluwelen revolutie genoemd (niet te verwarren met de Fluwelen Revolutie, die alleen slaat op<br />
de revolutie in Tsjecho-Slowakije in 1989). Naast de politiek-sociale revoluties zijn er ook een<br />
aantal economische of maatschappelijke revoluties, zoals de industriële revolutie en de wellicht<br />
wat minder bekende neolithische revolutie (FYI: dat was de eerste landbouwrevolutie).<br />
De term revolutie komt oorspronkelijk uit de astronomie, waar het de ‘omwenteling van een<br />
hemellichaam om zijn as’ betekent. In de afgelopen paar eeuwen hebben zich tientallen revoluties<br />
voorgedaan. Van de meesten heb je wel eens gehoord en met sommigen (Franse Revolutie)<br />
werd je zowat doodgegooid op school. Hieronder een aantal revolutionaire weetjes die je waarschijnlijk<br />
nog níet weet.<br />
• Het symbool van de Franse Revolutie, Marianne, draagt een Frygische muts. Deze kegelvormige<br />
muts met een naar voren gebogen punt was tijdens de Franse Revolutie een vrijheidssymbool<br />
van de Jakobijnen en wordt daarom ook wel jakobijnenmuts genoemd. De<br />
muts is tegenwoordig vooral bekend als het hoofddeksel van de smurfen.<br />
• Zoals velen zullen weten was de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 het begin van<br />
de Franse Revolutie. Maar waarom werd de Bastille bestormd? Aanleiding hiervoor was dat<br />
koning Lodewijk XVI de populaire minister van Financiën Jacques Necker had ontslagen.
6<br />
Necker had namelijk gezegd dat hij wil dat de Derde Stand dubbel vertegenwoordigd wordt<br />
in de Staten Generaal en Lodewijk ziet hem als aanstichter van de revolutie. Ironisch genoeg<br />
is zijn ontslag dus juist de aanstichting van de revolutie.<br />
• De meeste revoluties worden simpelweg vernoemd naar het land waarin ze plaatsvinden:<br />
de Russische Revolutie, de Cubaanse Revolutie, de Duitse Revolutie. Sommige revoluties<br />
krijgen echter een originelere naam. Zo kregen de recente protesten in Tunesië de naam Jasmijnrevolutie.<br />
Deze revolutie volgde op de zelfverbranding van Mohammed Bouazizi op 17<br />
december 2010 en was gericht tegen het bewind van President Ben Ali. De revolutie is vernoemd<br />
naar de jasmijn, de nationale bloem van Tunesië.<br />
• Ook de Anjerrevolutie heeft een originele naam. De Anjerrevolutie is de grotendeels geweldloze<br />
militaire staatsgreep die op 25 april 1974 in Portugal plaatsvond. Met de staatsgreep<br />
werd de fascistische dictator Caetano afgezet. Deze revolutie krijgt haar naam als er<br />
4 doden vallen in Lissabon: iemand begint rode anjers uit te delen op straat. De soldaten<br />
steken deze anjers in de loop van hun geweren.<br />
• Het lijkt gangbaar om een revolutie, wanneer deze niet naar het land vernoemd wordt, dan<br />
maar naar een bloem te vernoemen. Tijdens de Rozenrevolutie in 2003 wordt de Georgische<br />
president Edoeard Shevardnadze afgezet, waarna Georgië een democratie werd. Op het<br />
hoogtepunt van de revolutie interrumperen oppositieleider Saakasjvili en zijn medestanders<br />
een toespraak van de president, met rozen in hun handen.<br />
• Tijdens de Franse Revolutie zijn naar schatting tienduizenden mensen onder de guillotine<br />
gestorven. Dit executiemiddel werd vernoemd naar Joseph Ignace Guillotin, die opvallend<br />
genoeg juist tegenstander was van de doodstraf. Hij had echter gepleit voor de guillotine als<br />
tussenstap naar afschaffing van de doodstraf. Deze zou in ieder geval beter zijn dan de tot<br />
dan toe gangbare executiemanier: de bijl, waarmee de beul vaak een aantal keer moest slaan<br />
voordat het hoofd echt van de romp was.
Door Patty Claassens<br />
Dit collegejaar staat voor ismus in het teken van de tiende verjaardag, ons tweede lustrum.<br />
In de voorbereidingen naar de lustrumweek zijn de lustrumcommissieleden met<br />
een camera en een blaadje vol vragen op zoek gegaan naar de oudbesturen. Het is zowaar<br />
gelukt om negen van de tien besturen bij elkaar te krijgen, hoewel het niet altijd in volledige<br />
samenstelling was. Deze interviews geven een mooie inkijk in de geschiedenis van<br />
ismus. Naast dat deze op de gevoelige plaat, die film heet, is vastgelegd, is het geschreven<br />
woord uitermate geschikt voor een vergelijkend perspectief. Het huidige bestuur,<br />
bestaande uit Malu Verkuil (voorzitter), Stijn van den Eijnden (secretaris), Roel Meijer<br />
(penningmeester), Laura Maas (PR-coördinator) en Jeroen Hellebrekers (activiteiten-coordinator),<br />
heeft in hun interview aangegeven dat het bij ismus draait om het huiskamergevoel.<br />
De ismuskamer is een plek voor discussie en voor gezelligheid. Welke gebeurtenissen<br />
hebben geleid tot waar de vereniging nu is? In dit stuk zal worden gekeken naar wat<br />
10 jaar ismus heeft opgeleverd en teweeg heeft gebracht.<br />
ismus zou niet hebben bestaan zonder het oprichtingsbestuur. Voordat ismus bestond konden<br />
politicologen lid worden van de facultaire studievereniging Phoenix. Kees Oskam (later de<br />
voorzitter van het oprichtingsbestuur) had echter al langer een idee om een vereniging speciaal<br />
voor de politicologen te maken. Uiteraard moest er worden nagedacht over een goede naam.<br />
Na ideeën zoals ‘Agora’, kwam de naam ‘ismus’ dan uiteindelijk uit de bus rollen. Samen met<br />
Kees van Kersbergen, die toen nog doceerde aan onze opleiding, zijn Kees, Thomas van Zuijlen<br />
(secretaris), Nathalie Veenman (penningsmeester) en Paul Eijssen (activiteiten-coördinator)<br />
naar de notaris gegaan en op 11 januari 2002 was het zover: studievereniging ismus werd een<br />
feit. Er was toen nog geen sprake van formele ALVs en de vereniging was gehuisvest op de<br />
eerste etage van TvA 5, de kamer waar momenteel<br />
Agnes Akkerman zit.<br />
Uiteraard zijn de besturen ook gevraagd naar het<br />
revolutionaire karakter van hun bestuursjaar, aangezien<br />
‘ismus, al 10 jaar revolutionair’ de slogan<br />
is van dit lustrum. Naast de revolutionaire oprichting,<br />
waarbij de politicologen zich keerden tegen<br />
de toen bestaande structuur, zijn sommige andere<br />
besturen ook revolutionair van start gegaan.<br />
Het bestuur 2002-2003, met daarin Thomas van<br />
Zuijlen (voorzitter), Niels Spierings (secretaris),<br />
Stijn van Rooij (penningsmeester) en Karen Juffermans (activiteiten-coördinator) heeft een<br />
heuse campagne opgezet als tegenbestuur voor de verkiezingsALV voor het bestuur 2005-<br />
2006, waar uiteindelijk dan toch Pier Beerda (voorzitter), Sandra Jacobs (secretaris), Jan-Derk<br />
van ‘t Rot (penningmeester en facultair afgevaardigde) en Lucas van Horck (activiteiten-coordinator)<br />
in plaats zouden nemen. Met het tegenbestuur wilden Thomas en Stijn zich uitspreken<br />
tegen de lage opkomst op de ALVs en de vriendjespolitiek tijdens de aanstellingsALV. Er<br />
waren posters gemaakt waarmee het bovenzaaltje van Café de Fiets werd behangen. Ze hebben<br />
uiteindelijk echter niet doorgezet en zich teruggetrokken voorafgaand aan de stemming.
Bij het bestuur 2006-2007, het eerste lustrumbestuur, was er voor het eerst sprake van<br />
vijf bestuursleden. Naast Carola Vlooswijk als voorzitter, Ate Fokkinga als secretaris,<br />
Anne Marije Maters als penningsmeester en Maaike Verhoek als activiteiten-coördinator<br />
nam Wim Tönissen plaats in het bestuur als de eerste pr-coördinator, een functie die<br />
hij in eigen woorden fantastisch heeft ingevuld.<br />
Na jaren van besturen waar zowel vrouwen als mannen in plaatsnamen, was het bestuur 2007-2008<br />
louter vrouwelijk. Hierin namen Indra Römgens (voorzitter), Mieke Dinjens (secretaris), Géraldine<br />
Stroux (penningmeester), Ellen Mars (pr-coördinator) en Elisa Kruiper (activiteiten-coördinator)<br />
plaats. Dit was niet het enige revolutionaire aan het begin van hun bestuursjaar. Leden die het oneens<br />
waren met de toen bestaande procedure voor het benoemen van een nieuw bestuur hebben een<br />
eigen bestuur gevormd dat zij ook aan de ALV zouden voordragen. Hoewel zij zichzelf op de ALV<br />
uiteindelijk niet kandidaat hebben gesteld, was het voor de vijf vrouwen wel een spannende start.<br />
Als troost kregen ze hiervoor een kindersurprise-ei. Naar aanleiding van dit incident is de kandidaatstellingsprocedure<br />
veranderd.<br />
Zowel bij het bestuur 2009-2010 als het bestuur 2010-2011 was er sprake van een hobbelige start<br />
doordat bestuursleden voortijdig het schip verlieten. Het bestuur 2009-2010 heeft zelfs een periode<br />
op drie man gedraaid (er was dus een korte periode ook sprake van een geheel mannelijk bestuur)<br />
totdat Eva Spanjer (voorzitter) als reddende engel de mannen te hulp kwam schieten. Er was in dit<br />
bestuursjaar weer sprake van een vierkoppig bestuur (hoewel dit niet zo gepland was) met naast<br />
Eva, Berend den Dulk (secretaris), Reint-Jan Groot Nuelend (penningmeester) en Tijke Eijkemans<br />
(activiteiten-coördinator). Het bestuur 2010-2011 is ook begonnen als vijfkoppig bestuur maar al<br />
snel moesten ook zij door met vier bestuursleden. De vier die overbleven waren Steffen Westerburger<br />
(voorzitter), Loes Jansen (secretaris), Thomas Linders (penningsmeester) en Emiel Wanningen<br />
(activiteiten-coördinator). Zij hebben er, zeer revolutionair, niet voor gekozen een nieuw vijfde<br />
bestuurslid erbij te zoeken, waarmee zij een grote druk op hun schouders haalden. Tijdens deze<br />
bestuursjaren werd de functie van PR-coördinator verdeeld over de vier bestuursleden.<br />
De meest in het oog springende verandering die ismus heeft doorgemaakt is de formalisering van<br />
de bestuurskleding. Het bestuur 2004-2005, bestaand uit Spencer Buth (voorzitter), Pauline Dekhuijzen<br />
(secretaris), Roos van der Velde (penningmeester en facultair aangevaardigde) en Barbara<br />
Antonides (activiteiten-coördinator), koos voor roze blousjes. Een motie van de hand van Niels<br />
Spierings had er zelfs bijna voor gezorgd dat de besturen voortaan verplicht roze bestuurskleding<br />
zou moeten hebben. De vrolijke kleur bleef er wel in, want het bestuur 2005-2006 koos voor oranje<br />
blousjes. Waar het bestuur 2006-2007 nog een slogan op de achterkant van de blouse had staan, is<br />
dat sinds 2007-2008 niet meer voorgekomen. Sinds het bestuur van 2008-2009, het bestuursjaar<br />
met Jeroen Huiting (voorzitter), Wouter van Acker (secretaris), Anneloes Waelpoel (penningmeester),<br />
Anique Claessen (pr-coördinator) en Maaike Jansen (activiteiten-coördinator), werd er echter<br />
voor gekozen om in pak voor de ALV te verschijnen en deze trend heeft zich doorgezet. Hoewel de<br />
dames toen nog geen chokers om hadden, is dat sinds dit jaar wel het geval. Het bestuur 2009-2010<br />
geeft toe inmiddels niet meer in de bestuursblousen, die onderdeel waren van hun formele pak, te<br />
passen.
Er bestaat een sterke correlatie met de professionalisering van de vereniging. Waar<br />
het bestuur 2002-2003 nog beleid maakte van het vermijden van de constitutieborrels,<br />
zijn deze door de latere besturen niet altijd alleen maar uit plichtsbesef bezocht.<br />
Het bestuur 2002-2003 had zelfs standaardbrieven klaarliggen om naar besturen<br />
terug te sturen na het ontvangen van een uitnodiging voor een constitutieborrel.<br />
Spencer, voorzitter in het jaar 2004-2005, was de grondlegger voor de naar hem<br />
vernoemde ‘Buth-methode’ die nog steeds ten grondslag ligt aan de chargeringsvolgorde die wordt<br />
gehanteerd. Doordat de eigen voorzitter eerst iedereen ontslaat, voordat deze de nieuwe voorzitter<br />
aanstelt die op zijn beurt de andere voorzitter ontslaat, is de aftredend voorzitter voor een kort moment<br />
alleenheerser van de vereniging.<br />
Het bestuur 2005-2006 zegt zelf revolutionair te hebben gestreden tegen deze professionalisering.<br />
Jan-Derk meent dat met hun bestuur de Verlichting zijn intrede deed. Sindsdien werd er ‘nagedacht<br />
voordat iets werd gedaan’. Ondanks deze strijd tegen professionlisering was er tijdens hun bestuursjaar<br />
sprake van een subcommissie voor het StudentStem debat met een subvoorzitter, waarmee zij<br />
mogelijkerwijs de meest formele commissiestructuur hebben gehad.<br />
Berend, secretaris van het bestuur 2009-2010, heeft ook een methode die naar hem vernoemd is, namelijk<br />
de ‘methode Heftruuk’ (naar Berends bijnaam). Nadat er in het studiejaar 2008-2009 erg veel<br />
commotie was rondom de procedure voor het inschrijven voor de reis was het tijd voor een duidelijk<br />
methode. De ‘methode Heftruuk’ zorgt er voor dat er van alle jaarlagen mensen mee mogen. Het is<br />
een lotingsprocedure waarbij op basis van het percentage inschrijvingen per jaarlaag plekken per<br />
jaarlaag worden toegekend. De plekken worden vervolgens per jaarlaag verloot.<br />
De meest logische verandering is de groei van het ledenbestand. Het bestuur 2002-2003 telde zo’n<br />
tien leden in het begin, die waren ‘gejat’ van BOW, maar het ledenaantal steeg al in hun jaar tot zo’n<br />
25. Stijn, secretaris 2011-2012 geeft aan dat ismus elk jaar groei heeft gekend wat betreft het ledenaantal,<br />
telkens met minimaal twee personen. Langzaam maar gestaag is de vereniging dus aan het<br />
groeien. Roel, penningmeester 2011-2012, is van mening dat echter de kleinschaligheid van de opleiding,<br />
en daarmee ook de vereniging, wel een kracht zijn. Juist daardoor is de betrokkenheid en activiteit<br />
van de leden zo hoog.<br />
Hoe professioneler en groter de vereniging werd, hoe langer de ALVs gingen duren. Waar de eerdere<br />
besturen nog spreken over vlotte ALVs, klaagt het bestuur 2007-2008 over ellenlange discussies.<br />
Dit lijkt vooral voort te komen uit de behoefte aan formelere procedures. De ALVs die lang waren<br />
gingen, ook in de jaren daarna, over procedures of statuten en vergelijkbare zaken die veel discussie<br />
opriepen onder de leden. Steffen, van het bestuur 2010-2011, noemt de lange ALVs zelfs het meest<br />
revolutionaire aspect aan ismus.<br />
Wat bindt, naast de studie en de vereniging, al deze verschillende besturen? Een rode lijn die duidelijk<br />
ontdekt is tijdens de interviews is het luisteren van foute Nederlandstalige muziek op de ismuskamer.<br />
Het bestuur 2002-2003 hebben de andere TvA 5 bewoners nog boos gekregen door heel hard<br />
het nummer Waterscooter van de Gebroeders Ko op te zetten. In het jaar 2005-2006 werd de, minder<br />
foute en niet nederlandstalige maar wel van Hollandse bodem, CD van Racoon grijsgedraaid. Het<br />
bestuur 2006-2007 wist na al die jaren tijdens het interview foutloos het nummer ‘Later zul je lachen’<br />
van Kinderen voor Kinderen te zingen. Het bestuur 2007-2008 heeft op hun beurt het nummer ‘Viva<br />
Hollandia’ grijsgedraaid. Het bestuur 2009-2010 erkent dat bijna elk fout Nederlandstalig nummer<br />
wel tekenend is voor hun bestuursjaar. Het bestuur 2010-2011 heeft zelfs in Sint Petersburg, op hun<br />
reis, nog Django Wagner lopen zingen en dit bestuur verklaart de Nederlandse smartlap tot het muzikale<br />
kenmerk van hun bestuursjaar.
Er moet ook worden erkend dat bepaalde zaken waarover moest worden besloten,<br />
ontaardden in een langslepend proces, in plaats van een snelle revolutie. Zo zijn er<br />
vanaf het bestuur 2007-2008 een paar besturen geweest die zich hebben gebogen over<br />
de statuten en pas onder dit tweede lustrumbestuur zijn ze uiteindelijk goedgekeurd.<br />
In 2008-2009 was er voor het eerst discussie over het logo. Het bestuur 2007-2008 had hen al de<br />
opdracht meegegeven te kijken of er een nieuw logo kon worden bedacht. Op een van de ALVs zijn<br />
er vijf voorstellen aan de leden voorgelegd maar uiteindelijk is geen van de logo’s het geworden.<br />
Hiermee was de discussie echter nog niet afgesloten. Doordat er een ander logo werd gebruikt voor<br />
het accessoire van dat jaar, een trui, waren er leden die dachten dat het logo was veranderd. Tot op<br />
de dag van vandaag is dit echter nog niet doorgezet hoewel de meeste leden het erover eens zijn dat<br />
het logo wel aan vernieuwing toe is.<br />
In de interviews is aan de (oud)bestuursleden gevraagd om de ismi te typeren. Zonder leden kan<br />
er immers geen sprake zijn van een vereniging en de karaktertrekken van de leden zullen ook tot<br />
uiting komen in de karaktertrekken van de vereniging zelf. Termen die hierbij veelvuldig werden<br />
gebruikt zijn kritisch, praatgraag, verschillend, ambitieus en betrokken. Alle besturen prijzen zich<br />
gelukkig met de actieve leden, die bij ismus een relatief hoog percentage omvatten.<br />
Naast deze verhalen over ismusbesturen waar we ons als vereniging gelukkig mee mogen prijzen is<br />
er ook een gemis. In 2011 is Roos van de Velde, die deelnam aan het vierde bestuur (2004-2005),<br />
overleden als gevolg van kanker. Voor veel van de (oud)leden, haar bestuursgenootjes, voorgangers<br />
en opvolgers zal zij een warm plekje in hun hart en hun geheugen hebben.<br />
Gelukkig komt in elk interview ook wel terug dat er in een bestuursjaar behoorlijk wat wordt gelachen.<br />
Misschien is door de goedlachse besturen onze vereniging wel zo gezond. Als lustrumcommissie<br />
hopen wij mooie herinneringen aan de vereniging te hebben vastgelegd door middel van<br />
deze woorden en door middel van het filmpje dat vertoond zal worden op de reünie. Want 10 jaar<br />
vol mooie gebeurtenissen mogen niet zomaar aan ons voorbij gaan. 10 jaar ismus, met het puntje<br />
op de i. Laten we hopen op nog vele mooie lustra.<br />
Het is je misschien opgevallen dat er niet veel is geschreven over het derde bestuur, 2003-2004. Dat bestond uit Sander<br />
Pereboom (voorzitter), Matthijs Witkam (secretaris), Huub van den Bosch (penningsmeester), Annejet Lieshout (activiteiten-coördinator)<br />
en Niels Spierings (facultair afgevaardigde) maar het is helaas niet gelukt een interview met hen te<br />
houden. Desondanks zijn ook zij natuurlijk een van de schakels in de mooie reeks ismusbesturen.
Door Myron Albering<br />
Al 10 jaar organiseert deze studievereniging, opgericht op 11 januari 2002, zowel activiteiten<br />
die aansluiten bij de opleiding politicologie als activiteiten die totaal niet studie gerelateerd<br />
zijn. Gastcollege, actuacolleges, debatten, studiereizen, filmavonden, maar ook feestjes, borrels<br />
en kennismakingsweekenden. Al 10 jaar worden alle activiteiten door de leden zelf geregeld.<br />
Vriendschappen, relaties, veel leerzame dingen en natuurlijk heel erg veel gezelligheid<br />
gaan hiermee gepaard.<br />
Natuurlijk weten jullie allemaal over wie deze pluim gaat. De pluim van deze lustrumheraut<br />
gaat naar ismus, studievereniging van politicologie en natuurlijk de leukste studievereniging<br />
van Nijmegen. Daarnaast gaat hij ook naar het ismusbestuur van dit jaar, voor het organiseren<br />
van een onvergetelijk lustrum.<br />
Deze pluim is dus voor alle (oud)besturen, (oud)commissies maar ook voor alle (oud)leden<br />
van de afgelopen 10 jaren. Zonder hen waren er nu geen ismus én wasmus, maar alleen wasmus<br />
geweest. Al het enthousiasme en al het harde werk van de afgelopen 10 jaar heeft ervoor<br />
gezorgd dat ismus is wat het nu is en dat dit hopelijk nog heel lang zo mag blijven. Natuurlijk<br />
ging het niet altijd even makkelijk, maar zoals het spreekwoord ‘na regen komt zonneschijn’<br />
aangeeft: na elke tegenslag zal ismus er weer voor haar leden zijn.<br />
In de afgelopen edities van de <strong>Heraut</strong> was deze pluim altijd sarcastisch. Moge het duidelijk<br />
zijn dat dat dit keer niet het geval is. Dit keer namelijk geen sarcastische pluim voor de Nederlandse<br />
politiek, waarover niet iedereen het altijd eens was, maar een zeer oprechte pluim voor<br />
onze studievereniging, waarover waarschijnlijk alle ismi en wasmi het met mij eens zijn. Politicologie<br />
kan niet zonder haar -ismes, maar ook niet zonder ismus. Want geef nou zelf toe, het<br />
lid zijn van ismus en misschien van één van haar commissies of besturen, maakt het studeren<br />
van politicologie een stuk leuker.<br />
Ik zou deze pluim graag willen afsluiten met de wens dat dit lustrum niet het laatste lustrum<br />
van ismus mag zijn en dat er nog vele leerzame en gezellige jaren mogen volgen.
Beste Joost,<br />
Door Dorien Venema<br />
Het zal u niet ontgaan zijn dat mijn partij, de PvdA, momenteel in een cruciale fase zit. Als<br />
nieuwe leider moet ik, Diederik Samsom, de partij een revolutionaire wending geven zodat we<br />
weer omhoog schieten in de peilingen. De vraag is alleen: hoe? Hoe moet de PvdA die revolutie<br />
ondergaan?<br />
Zelf verlang ik nog altijd naar de dagen dat ik voor Greenpeace actief was en mezelf aan bomen<br />
mocht vastketenen. Hele dagen leuzen schreeuwen door een megafoon, je niet laten weghalen<br />
door de politie en vervolgens de nacht doorbrengen in een politiecel. Dat waren nog eens tijden…<br />
Maar goed, de vraag is nu natuurlijk wat de PvdA gaat doen. Beter gezegd, gaat de revolutie<br />
linksom, of toch meer richting het midden? De aanpak lijkt me voor mij duidelijk. Net zoals<br />
in mijn tijd bij Greenpeace. Ik dacht eraan, wanneer het kabinet niet wil hervormen, gewoon een<br />
lid van de PvdA-fractie vast te ketenen aan een bewindspersoon. En als dat niet helpt, omdat<br />
Rutte toch de helft van de tijd niet op onze uitnodigingen voor een debat ingaat, de voltallige<br />
PvdA-fractie vastketenen aan de VVD-fractie. En dit net zo lang volhouden tot die hervormingen<br />
komen die ons land zo hard nodig heeft. Natuurlijk moeten we hierbij dan tactisch te werk gaan.<br />
Bijvoorbeeld niet, ik noem maar, een Jetta Klijnsma aan een Ton Elias ketenen. Deze man ziet de<br />
zaken al niet zo helder, laat staan dat hij Jetta voelt als hij gaat verzitten. Geheid dat ze dan niet<br />
in een politiecel beland maar in een ziekenhuisbed.<br />
Beste Joost, help mij een revolutie te ontketenen binnen de PvdA!<br />
Met vriendelijke groet,<br />
Diederik Samsom<br />
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
Beste Diederik,<br />
In een woord: Wauw. Wat een idee! Niet dat slappe en kinderlijke gezwets van Rutte en Wilders<br />
met ‘doe (zelf) eens normaal’, maar echte daden! Dit zullen de kiezers waarderen. Dit is een<br />
partij die ECHT actie onderneemt, een partij die de handen uit de mouwen steekt. En ook niet<br />
onbelangrijk, dit zal de kijkcijfers van het vragenuurtje in de Tweede Kamer flink doen groeien.<br />
Ik ben alvast zo vrij geweest wat leuzen te verzinnen voor als jullie je vastketenen. Ik dacht aan<br />
het volgende: ‘Rutte: Vóór onze steun aan jouw bezuinigingen, eerst de hypotheekrenteaftrek terugdringen’.<br />
Of: ‘Het lachen zal Mark Rutte snel vergaan, als het met onze steun voor Europa is<br />
gedaan.’ En voor onze vice-premier: ‘Maxime heb je het nou nog niet door, de kiezers geven aan<br />
jou geen gehoor.’ En als laatste: ‘Voor bezuinigingen op de sociale zekerheid, kunt u uw quatsch<br />
niet bij ons kwijt. Behalve als het gaat om de AOW, dan doen we wellicht mee.’<br />
Diederik, voel je niet verplicht dit materiaal te gebruiken, maar ik zal het sterk aanraden een pakkende<br />
leus te nemen! Met dit in ons achterhoofd is het enige wat mij nu nog rest jou en je team<br />
een revolutionaire toekomst wensen!<br />
Met vriendelijke groet,<br />
Joost
Door Vivian Sanders<br />
Kees van Kersbergen was tussen 1997 en 2003<br />
hoogleraar bij de opleiding Politicologie in Nijmegen.<br />
Zodoende was hij aanwezig tijdens het<br />
ontstaan van ismus, tien jaar geleden. Hij was<br />
zelfs bijzonder betrokken bij haar oprichting.<br />
Het lustrum van ismus geeft aanleiding om Van<br />
Kersbergen een paar vragen te stellen.<br />
Van Kersbergen werd gevraagd door de oprichtende<br />
studenten van ismus om medeoprichter<br />
te zijn. “Ik was dus aanwezig bij de notaris voor<br />
de ondertekening van de papieren. Dat deed ik<br />
heel graag, want ik vond en vind het belangrijk<br />
dat studenten politicologie zich organiseren. En<br />
ik vond het natuurlijk een eer dat ik gevraagd<br />
werd.”<br />
Van Kersbergen houdt zich vooral bezig met twee<br />
thema’s: christendemocratie en de welvaartsstaat.<br />
“Mijn belangstelling voor beide onderwerpen<br />
is tegelijkertijd ontstaan. In de jaren ´80 van de<br />
vorige eeuw verschenen er vele studies die de<br />
organisatie en de macht van de (socialistische of<br />
sociaal-democratische) arbeidsbeweging aanwezen<br />
als de belangrijkste oorzaken van het ontstaan<br />
en de groei van de verzorgingsstaat. De centrale<br />
stelling was dat hoe sterker de (sociaal-democratische)<br />
arbeidersbeweging was, des te beter<br />
(in termen van sociale uitgaven, dekking tegen<br />
sociale risico's, kwaliteit van de dienstverlening,<br />
etc.) de verzorgingsstaat was.” Van Kersbergen<br />
kwam erachter dat deze zogeheten ”power resources”<br />
theorie heel goed de Scandinavische landen<br />
verklaarde, maar geen goede verklaring had voor<br />
de toch ook goed ontwikkelde verzorgingsstaten<br />
in landen als Duitsland, België en Nederland.<br />
“Dat zijn landen die natuurlijk wel een sociaaldemocratie<br />
hebben, maar waar de christen-democratie<br />
de dominante politieke kracht was. De<br />
theorie had ook een probleem met de geschiedenis:<br />
de eerste sociale wetten zijn eigenlijk nergens<br />
tot stand gekomen onder socialistische of sociaaldemocratische<br />
regeringen, maar onder conservatief<br />
(Bismarck-Duitsland) of liberaal bewind.<br />
Kortom, het leek alsof er iets fundamenteels mis<br />
met de theorie was. Zou het kunnen zijn dat ook<br />
christen-demcoratische partijen actief zijn in de<br />
sociale politiek? En zo ja, wat doen ze dan precies?<br />
Voeren ze een andere sociale politiek dan de<br />
social-demcoratische partijen? Waarom dan en<br />
wat zijn daarvan de effecten, bijvoorbeeld op de<br />
machtspositie van de partijen? En toen ik eenmaal<br />
dat soort vragen begon te bestuderen, viel<br />
het me op dat er in de politicologie betrekkelijk<br />
weinig vergelijkend onderzoek naar de christendemocratie<br />
gedaan was, zeker als je bedenkt hoeveel<br />
boekenkasten er vol geschreven zijn over het<br />
socialisme en de sociaal-democratie. Dat vond ik<br />
nogal raar voor een vak dat toch als zijn "master"<br />
variabele macht heeft. Waarom besteedden politicologen<br />
zo weinig aandacht aan de machtigste<br />
politieke beweging op het Europese continent? Ik<br />
heb er eigenlijk nog steeds geen goed antwoord<br />
op, maar ben wel blij dat ik dat fascinerende onderwerp<br />
gekozen heb.”<br />
In de tien jaar dat ismus bestaat heeft het onderzoek<br />
binnen de politicologie natuurlijk niet<br />
stilgestaan. Volgens Van Kersbergen heeft in Nederland<br />
het vak zich de afgelopen tien jaar geprofessionaliseerd.<br />
“De kwaliteit van het onderzoek<br />
is over het algemeen hoog, Nederlandse politicologen<br />
zijn internationaal zeer actief en publiceren<br />
in vooraanstaande tijdschriften. De opleidingen<br />
(BA, MA en PhD), niet in het minst die van<br />
Nijmegen natuurlijk, zijn van hoge tot zeer hoge<br />
kwaliteit, zoals de visitaties en de keuzegidsen<br />
aantonen.” Er is echter nog ruimte voor verbetering.<br />
“Wat mijn vak vergelijkende politicologie<br />
betreft vind ik de voortdurende dominantie van<br />
het institutionalisme, althans bepaalde gortdroge<br />
versies daarvan, een zorgelijke zaak. De reden is<br />
dat de maatschappelijke bronnen van de politiek<br />
niet of nauwelijks meer onderwerp van onderzoek<br />
zijn. Het heeft ertoe geleid dat vergelijkende<br />
politicologen enorm veel kennis hebben van de<br />
werking en effecten van bepaalde instituties (zeg<br />
kiesstelsels), maar zich met fundamentele vragen<br />
van maatschappelijke machtsverdeling en<br />
machtsongelijkheid niet bezighouden. Sommige<br />
mensen zullen dat juist goed vinden, maar ik<br />
vind dat de politicologie zich meer met "rauwe"<br />
machtsvraagstukken moet bezighouden, hoe<br />
moeilijk zulk onderzoek ook moge zijn. Toegepast<br />
op mijn eigen onderzoek naar de politiek van<br />
de verzorgingsstaat en de toenemende ongelijkheid,<br />
laat ik me graag inspireren door Harold D.<br />
Lasswell’s beroemde (verdelingsgerichte) definitie<br />
van politiek als “who gets what, when, how”.”
Ook zijn eigen onderzoeksgebied<br />
is de afgelopen tien jaar<br />
veranderd. “Het vergelijkend<br />
onderzoek naar de verzorgingsstaat<br />
is in de afgelopen tien jaar<br />
steeds meer in het teken van<br />
de puzzel van hervormingen komen te staan.<br />
In de jaren ´90 van de vorige eeuw vroeg men<br />
zich af waarom de verzorgingsstaat, ondanks<br />
alle druk tot radicale aanpassingen (crisis,<br />
vergrijzing, massawerkloosheid) niet of nauwelijks<br />
hervormd werd. Ter verklaring hiervan<br />
werden theorieën ontwikkeld die de institutionele<br />
en politieke oorzaken van dit fenomeen<br />
in kaart brachten.<br />
De sclerose of onbeweeglijkheid<br />
van de<br />
verzorgingsstaat werd<br />
echter vooral door<br />
de institutionalisten<br />
zwaar overdreven. In<br />
feite was het belangrijkste<br />
kenmerk van<br />
de sociale politiek<br />
in Europa en elders<br />
dat er permanent<br />
hervormingen plaats<br />
vonden, meestal klein<br />
maar soms ook groot.<br />
In de jaren 2000 begon<br />
men (en ook ik)<br />
zich dan ook steeds<br />
meer te richten op de vraag waarom, ondanks<br />
de politieke en institionele mechanismen die<br />
hervormingen blokkeren, er toch zoveel hervormingen<br />
plaatsvinden? Een andere kwestie<br />
betrof de opkomst van nieuwe sociale risico's<br />
die samenhangen met de globalisering en de<br />
ontwikkeling van de service economie. Hoe<br />
zetten die de stelsels onder druk? Hoe reageren<br />
belangengroepen en politieke partijen hiervop.<br />
Hoe veranderen nieuwe social risico's de politieke<br />
steun voor de verzorgingsstaat?<br />
Sinds een tijdje ben ik nu vooral geïnteresseerd<br />
in de vraag waarom sinds twee tot drie<br />
decennia de maatschappelijke ongelijkheid<br />
zo sterk toeneemt. Is dat een effect van de<br />
hervormingen in de sociale politiek of zijn<br />
er andere gronden? Wat zijn de politieke<br />
gevolgen hiervan? Ik concentreer me nu op<br />
de Scandinavische landen, waar inkomensgelijkheid<br />
een nagenoeg politiek onomstreden<br />
waarde en doel is, maar waar de ongelijkheid<br />
vooral de laatste jaren niettemin snel stijgt.<br />
Hoe kan dat? En wat zijn daarvan de politieke<br />
consequenties? In de afgelopen tien jaar heb ik<br />
me nog wel met de christen-democratie bezig<br />
gehouden, maar ik moet eerlijk bekennen dat<br />
de liefde een beetje over is.”<br />
Van Kersbergen werd na zijn vertrek uit Nijmegen<br />
hoogleraar aan de VU in Amsterdam.<br />
Sinds 2010 is hij werkzaam aan de Aarhus<br />
Ik vind het belangrijk dat studenten politicologie zich organiseren<br />
University in Denemarken.<br />
“De afdeling politicologie in<br />
Aarhus is een van de grootste<br />
afdelingen in Europa. Er werken,<br />
zo telde ik net, meer dan<br />
100 mensen, inclusief PhD<br />
studenten, die net als in Nederland<br />
een aanstelling hebben.<br />
Mijn sectie vergelijkende<br />
politicologie bestaat uit 25<br />
mensen. De afdeling heeft een<br />
zeer rijk en gevarieerd intellectueel<br />
en academisch leven.<br />
Aangzien de studie politicologie<br />
(statskundskab) bijzonder<br />
populair is in Denemarken,<br />
melden zich jaarlijks soms wel<br />
vijf keer meer studenten aan<br />
dan wij kunnen plaatsen. Dat betekent dat er<br />
geselecteerd wordt aan de poort en we over het<br />
algemeen zeer gemotiveerde en goede studenten<br />
hebben. Dat maakt het onderwijs heel aantrekkelijk.<br />
Studenten volgen hier overigens een<br />
vijf-jarige opleiding. Formeel is er wel een BA<br />
van drie jaar en een MA van twee jaar, maar<br />
studenten zien dat niet zo: zij zien een vijfjarige<br />
opleiding. Een ander aantrekkelijk aspect<br />
voor mij persoonlijk is dat ik hier geen grote<br />
bestuurlijke taken heb en mijn tijd dus 50-50<br />
over onderzoek en onderwijs kan verdelen.<br />
En dat is precies wat ik zocht: tijd voor onderwijs<br />
en onderzoek, omdat ik die in Nederland<br />
dreigde kwijt te raken. De onderwijs- en onderzoeksfaciliteiten<br />
zijn hier goed. Kortom, het<br />
bevalt mij hier uitstekend.”
Door Laurens Reumers<br />
Revolutie is het centrale thema waaromheen het<br />
lustrum van ismus deze keer gebouwd is. Naar mijn<br />
weten ging het bij het vieren van een lustrum eigenlijk<br />
altijd om het feit dat je institutie alweer vijf jaar heeft<br />
overleefd en om bij het vieren hiervan te zorgen dat het<br />
alcoholpercentage in het bloed van de leden niet onder<br />
een bepaald minimum mag komen, maar ik heb bij het<br />
delen van deze visie reeds tegenstand ondervonden.<br />
Vandaar dat ik me aanpas en zo komt het dat ook het<br />
onderwerp van dit stukje barpraat ‘revolutie’ is.<br />
Laat ik beginnen met de onmisbare tegenstelling die<br />
het vieren van een lustrum met als thema ‘revolutie’<br />
met zich meebrengt. Van Dale definieert de term als<br />
een “plotselinge verandering in de bestaande toestand;<br />
algehele ommekeer”, oftewel: alles gaat op de schop. Is<br />
dit misschien een teken dat ismus zichzelf gaat opheffen,<br />
of het hoofddoel van de organisatie gaat veranderen<br />
in het nastreven van zoveel mogelijk nettowinst?<br />
Niet per se, want ik moet toegeven dat Van Dale als<br />
alternatieve betekenis voor revolutie “gewelddadige<br />
ommekeer in de politieke toestand” geeft. Dit maakt<br />
het niet veel beter. Het feestje van ismus zou, deze<br />
redenering volgend, dan de volgende gedachte moeten<br />
bevatten: ‘hoezee, we bestaan tien jaar en nu gaan we<br />
het kabinet gijzelen’.<br />
Het begrip revolutie even vastgesteld hebbend – en<br />
daarbij kritisch gekeken te hebben naar de boodschap<br />
die de ismusextremisten onder ons met het lustrum<br />
willen uitdragen – lijkt het me toch wel weer tijd om dit<br />
stukje lectuur serieus voort te zetten. Revolutie is immers<br />
geen gek iets om politicologisch over na te denken,<br />
vooral nu er momenteel veel landen zijn waarin<br />
revolutie aanstaande is of iets van het recente verleden<br />
is. Mubarak en Ben Ali moesten concluderen dat ze<br />
niet meer zo populair waren en gooiden de handdoek<br />
in de ring, Gaddafi was hier vanwege een volledige<br />
staatsgreep van zijn ego op zijn persoonlijkheid niet<br />
toe in staat, Syrië heeft ook rustigere dagen gekend<br />
en wat betreft Noord-Korea hebben we ook nog niet<br />
het laatste gehoord. En een simpele blik op Wikipedia<br />
toont dat er veel meer protest en revolutie is geweest de<br />
afgelopen jaren.<br />
Nou zal ik niet degene zijn die revolutie gaat verheerlijken,<br />
want in de meeste gevallen zijn de details<br />
ervan niet iets waar je graag over wilt horen terwijl je<br />
je avondeten naar binnen schuift. De drijfveer achter<br />
de mensen die de revolutie op gang brengen is echter<br />
wel iets bijzonders. Zij staan ergens voor en willen er<br />
oprecht voor vechten. Wekenlang een plein bezetten<br />
met honderden tenten, om dan niet zoals de occupybewegingen<br />
een brandspuit of een nachtje cel als ergste<br />
scenario te hebben, maar een flink pak slaag of de dood<br />
te riskeren. Die echte gedrevenheid, om als een gek met<br />
een vlag boven je hoofd een onbegrijpelijke taal (soms<br />
vermoed ik dat ze het ter plekke bedenken) in het<br />
NOS Journaal te schreeuwen, die zie je alleen als het<br />
echt ergens om gaat.<br />
Bij demonstraties in Nederland lijken de onderwerpen<br />
waar de demonstranten boos over zijn, ons als volk<br />
simpelweg te weinig te interesseren. Natuurlijk worden<br />
er nog wel dingen georganiseerd, maar door een<br />
kleine protestactie tegen bezuinigingen van de regering<br />
zal Mark Rutte echt geen minuut slaap verliezen. Wij<br />
snappen dat we het eigenlijk best wel oké hebben, we<br />
zijn niet echt wanhopig – niet zoals de mensen die geen<br />
geld hebben en geen idee hebben hoe ze hun twaalf<br />
scharminkels van kinderen een avondmaal moeten<br />
bezorgen. En niet zo wanhopig als de mensen die<br />
opgepakt worden omdat ze een afwijkende huidskleur,<br />
godsdienst, politieke overtuiging, seksuele geaardheid<br />
of muzieksmaak hebben. In sommige landen kun je<br />
werkelijk in de problemen komen door het luisteren<br />
naar een plaat van Led Zeppelin of The Who, terwijl<br />
het eigenlijk voor ieder normaal persoon als vanzelfsprekend<br />
moet zijn om het tegenovergestelde te propageren.<br />
Het Nederlandse volk ziet wel punten waarop ruimte<br />
voor verbeteringen is, maar er is door een gebrek aan<br />
wanhoop geen bereidheid om hier voor te vechten.<br />
Gelukkig heb ik wellicht de oplossing voor het geval<br />
Nederland. We moeten er eerst voor zorgen dat we het<br />
oprecht slecht hebben voordat we kunnen gaan denken<br />
aan een oplossing. De zorg is flut, zegt u? U heeft<br />
helemaal gelijk, laten we als oplossing de lonen van al<br />
het personeel in de medische sector met 50% verhogen<br />
en verzekeraars de mogelijkheid geven om mensen<br />
een basisverzekering te weigeren op grond van leeftijd,<br />
leefwijze en erfelijke factoren. Het hoger onderwijs kan<br />
ook beter: vanaf nu wordt de OV-studentenjaarkaart<br />
afgeschaft, het collegegeld verdubbeld (we moeten toch<br />
echt bezuinigen hè) en als je langer dan vier jaar over je<br />
studie doet, moet je verplicht gaan werken in de kassen<br />
in Rotterdam.
Verder wordt het progressief belastingstelsel afgeschaft (iedereen betaalt voortaan 70%),<br />
moeten ouderen verpleeghuizen volledig uit eigen zak betalen en krijgen politieagenten<br />
bonussen als ze iedereen die ze recht aan durft te kijken aanspreken met ‘teringhond’ en met<br />
een gummiknuppel een bemoedigende tik tegen het achterhoofd geven.<br />
Misschien krijgen we op deze manier nog wel een keer het echte revolutiegevoel terug in Nederland. Lekker met<br />
z’n allen kamperen op het Buitenhof, om vervolgens Maxime Verhagen in het kanaal te gooien, kijken hoe goed<br />
hij kan zwemmen in zijn stijve pak. En dan, als we eindelijk weer de macht terug bij het volk hebben, kunnen<br />
we alles weer in orde maken. Dan maken we het zelfs beter dan dat het nu is, want daar was het allemaal om te<br />
doen.<br />
Helaas zal de uitkomst van dit gedachte-experiment nooit werkelijkheid kunnen worden. Ergens tussen het<br />
punt dat de mensen geïrriteerd zijn en dat het zo ver is dat men er echt schoon genoeg van heeft, zal er immers<br />
al een meneer met geblondeerd haar in het torentje onder het genot van een peuk zichzelf de vraag stellen of het<br />
Catshuis niet veel mooier zou staan in Venlo.<br />
ismus is natuurlijk een studievereniging voor de studenten, maar zonder wat hulp van de docenten<br />
zouden ze niet ver komen! De afgelopen tien jaar hebben de docenten van Politicologie menig ismuslezing<br />
en filmavond-inleiding verzorgt. Daarnaast zijn verschillende docenten zelfs mee geweest op<br />
de ismusreizen. Maar wat vinden de docenten eigenlijk van ismus? En hebben ze nog goede wensen<br />
op tips voor de volgende tien jaar?<br />
Niels Spierings: “Wat een vraag: met 10 jaar ismus<br />
zijn de herinneringen, als student, bestuurslid<br />
en docent, ontelbaar – en hebben vaak een<br />
hoog ‘je had er bij moeten zijn’-gehalte. Met de<br />
docentpet op moet ik wel zeggen dat de studiereizen<br />
er uit springen. Vijf heb ik er mogen ‘begeleiden’<br />
en elke keer liet het weer zien dat politicologie<br />
geweldig geïnteresseerde en sociale studenten<br />
kent, en hoe ontzettend goed jullie staat zijn om<br />
grootse dingen te organiseren. Dat is ook het moment<br />
waarop wij eens echt met jullie kunnen praten<br />
(in Gerry’s woorden: “de persoonlijk pastorale<br />
gesprekken”) en sommige studenten (RB) de vrijheid<br />
nemen om ons voor rotte vis uit te maken<br />
als ze het kaartspel verliezen. Als oud-bestuurslid<br />
denk ik overigens vooral aan het moment dat ik<br />
voor het eerst –ik was toen tweedejaarsstudent-<br />
op bezoek moest bij Bob Lieshout. Nota bene om<br />
geld te gaan vragen. Dat verhaal komt wel met<br />
een volgend lustrum.”<br />
Bert-Jan Verbeek: “Ik heb de afgelopen jaren met<br />
heel veel plezier inleidingen op filmavonden verzorgt<br />
in kleine, rokerige ruimtes. De beste organisatoren<br />
zitten bij ismus. Het is alleen jammer dat<br />
er altijd zo lang wordt gedaan over de bestuurswissel.<br />
De wisseling van de wacht lijkt bij ismus<br />
op lame ducks! ismus is wel echt een vereniging<br />
met een gezamenlijke identiteit, die er elk jaar<br />
weer in slaagt om een groot aantal nieuwe leden<br />
te trekken. Ik hoop dat dit altijd zo blijft!”<br />
Marcel Wissenburg: “Tja, alleen de slechte<br />
dingen blijven je bij, dus ik heb eigenlijk geen<br />
herinneringen aan ismus. En dat is maar goed<br />
ook dus! Voor de toekomst wens ik dat ismus<br />
blijfmus mag worden.”
Gerry van der Kamp-Alons: “Ik heb het genoegen<br />
gehad om in de afgelopen jaren meerdere<br />
keren met ismus op studiereis te gaan. Elke reis<br />
is weer even bijzonder en laat me plaatsen zien<br />
waar ik anders toch niet zo snel naartoe zou zijn<br />
gegaan. Het beste voorbeeld daarvan is denk ik<br />
wel Tsjernobyl, dat dit jaar op het programma<br />
stond, maar ook de ontzettend diepe zoutmijnen<br />
bij Krakow of het bezoek aan Srebrenica staan<br />
in mijn geheugen gegrift. Srebrenica omdat het<br />
zo confronterend is en veel emotie oproept en<br />
de zoutmijnen vanwege de enge, overvolle lift en<br />
eindeloze trappen. En door die trappen denk ik<br />
nu weer aan Minsk, waar we onder tijdsdruk en<br />
niet gehinderd door enige kennis of informatie<br />
over spoornummers zwaar beladen met koffers<br />
trappen op en af renden om de trein te zoeken die<br />
ons naar het vliegveld in Vilnius zou brengen om<br />
weer naar huis te gaan. Ja, stress hoort er zo nu en<br />
dan ook bij ;-) Maar natuurlijk zijn het vooral de<br />
gezellige gesprekken en etentjes met studenten die<br />
een ismusreis voor mij als docent extra bijzonder<br />
en aangenaam maken. Petje af voor de verschillende<br />
reiscommissies dat er elk jaar weer een<br />
fantastisch programma ligt. Ik hoop dat ismus de<br />
traditie nog lange tijd zal voortzetten!”<br />
Anna van der Vleuten: “De oprichting van ismus was<br />
een heuglijke gebeurtenis in mijn ogen: een eigen club<br />
van de Nijmeegse politicologiestudenten die zou bijdragen<br />
aan plezier in de studie & het student-zijn en een<br />
echte gemeenschap zou creëren. ismus heeft laten zien<br />
dat het inderdaad die verwachting waarmaakt.<br />
Mijn meest hilarische herinnering betreft een ismusfilmavond,<br />
ooit in een zaaltje achter Café de Compagnie.<br />
Een handvol belangstellenden had zich verzameld.<br />
Er zou een film over apartheid vertoond worden, die<br />
ik niet gezien had omdat het enige exemplaar in heel<br />
Nijmegen was uitgeleend aan... ismus. Na mijn ongetwijfeld<br />
gedegen inleiding over het Nederlandse beleid<br />
jegens Zuid-Afrika doofde het licht. Ook ismus had de<br />
film niet vooraf bekeken, helaas. De unieke videoband<br />
bleek namelijk zwaar beschadigd, waardoor de beelden<br />
zich schokkerig voortbewogen, alsof Zuid-Afrika naast<br />
alle door mensenhand veroorzaakte ellende ook nog<br />
werd geteisterd door een permanente aardbeving. Ik<br />
heb nooit geweten hoe de film afliep, maar in het café<br />
werd de filmloze filmavond alsnog heel gezellig.<br />
Ik bedank alle studenten die zich in de loop der jaren zo<br />
actief voor ismus hebben ingezet en hoop dat de vereniging<br />
ook in tijden van BSA en boetes het hoofd boven<br />
water en het lijf actief houdt.”<br />
Hans Slomp: “Gelukkig was de revolutie allang<br />
achter de rug toen ismus ter wereld kwam,<br />
anders had ie ook vast van zijn ouders een<br />
andere, minder fraaie, naam gekregen. Dat de<br />
revolutie ver achter ons lag, was ook aan het<br />
uiterlijk van studenten en andere jongeren te<br />
zien. Revolutionaire lange jongensharen en kort<br />
meisjespiekhaar, alsmede tamelijk vervuilde tshirts<br />
of hemden, tekenen van protest tegen de<br />
burgerlijke orde, hadden al geruime tijd plaats<br />
gemaakt voor een ordentelijk en aantrekkelijker<br />
kapsel en kleurrijke overhemden en blousen,<br />
meer uitdrukking van de wens tot contact met<br />
anderen dan van eigen gelijk.<br />
Deze ontwikkeling is in volle gang met steeds<br />
groter variatie in kleding en opsmuk, en ook<br />
discussie over de vraag of ander dan hoofdhaar<br />
niet moet worden afgeschoren, omdat het jezelf<br />
en anderen in de weg zit.<br />
Omdat contact aan alle politieke verbeteringen<br />
ten grondslag ligt, zou ismus zich erop kunnen<br />
richten deze ontwikkeling aan te moedigen met<br />
een eigen kledinglijn. Een eigen deolijn zou<br />
ook heel prettig zijn, want Axe is ook niet alles,<br />
maar die vereist waarschijnlijk teveel onderzoek<br />
met proeven op zielige konijntjes. Bij de<br />
kledinglijn denk ik aan mooie haarbanden voor<br />
meisjes; die bevorderen tevens de integratie van<br />
allochtonen, omdat ze die groep enigszins tegemoet<br />
komen, als compromis tussen hoofddoek<br />
en helemaal onbedekt. Voor jongens valt te denken<br />
aan een nieuw soort hoofddeksel in de sfeer<br />
van een tulband, ook goed ter voorkoming van<br />
teken. Zou dit alles niet een mooi, ja, hoe zal ik<br />
het zeggen, een mooi stukje statement zijn? In<br />
ieder geval mijn gelukwensen, ismus.”
Zolang er geacteerd wordt is politiek een vruchtbaar onderwerp voor films en toneel: van Shakespeare<br />
tot Michael Moore, er zijn talloze mogelijkheden om ons kritisch denken wat te prikkelen.<br />
In de <strong>Heraut</strong> mag een filmrubriek daarom – en omdat we gewoon dol zijn op films natuurlijk – niet<br />
ontbreken. Dit keer hebben we uiteraard revolutionaire films uitgezocht.<br />
The Lost City (2005)<br />
Door Sophie Lauwers en Chelsey Buurman<br />
Vanaf de eerste seconde komt de adembenemende<br />
muziek van het Havana van eind jaren vijftig je tegemoet.<br />
Het zijn jaren waarin rijke Cubanen en Amerikanen<br />
floreren, maar ook de jaren waar de Cubaanse<br />
revolutie broeit en de positie van president Batista<br />
dreigt te gaan wankelen.<br />
Andy Garcia, die als acteur de hoofdrol op zich neemt,<br />
vertelt in zijn eerste zelf geregisseerde film de herinneringen<br />
aan zijn eigen familiegeschiedenis. Hij schetst<br />
geen rooskleurige revolutie, maar brengt haast een ode<br />
aan het prerevolutionaire Cuba.<br />
De film draait om de rijke familie Fellove, met drie zoons die zich elk op hun eigen manier opstellen<br />
tegenover de dreigende veranderingen. De jongste, Ricardo, sluit zich aan bij de rebellen en verdwijnt<br />
met Castro en Guevara in de Sierra Maestra. De tweede zoon Luis is zoals zijn vader een pacifist, maar<br />
legt zich niet neer bij het ondemocratische bewind van Batista en komt in actie, waarbij hij bruut wordt<br />
geconfronteerd met de realiteit. De derde zoon Fico tenslotte, eigenaar van de luxe nachtclub El Tropico,<br />
staat centraal in The Lost City. We zien hoe het nieuwe revolutionaire regime Fico, ondanks zijn neutrale<br />
positie, het leven steeds meer onmogelijk maakt en hoe hij zijn werk, zijn geliefde en uiteindelijk ook zijn<br />
vaderland verliest aan de Revolutie.<br />
Door een focus op de upperclass van de Cubaanse hoofdstad is er weinig aandacht voor de schaduwkant<br />
van het Batista-regime. De armoede en onderdrukking komen slechts kort – in een gooi naar historische<br />
correctheid – in zwart-wit fragmenten voorbij. Als geschiedkundig overzicht moeten we de film dan ook<br />
niet zien, eerder als een gepassioneerd sfeerbeeld van een fragment in de Havanese samenleving. In dat<br />
licht ligt het voor de hand dat de ‘helden van de Revolutie’ hier, in tegenstelling tot zoveel andere films,<br />
niet worden geromantiseerd.<br />
Het blijft echter een Hollywood film met mooie mensen, mooie auto’s, mooie pakken en op de achtergrond<br />
een nog mooiere stad. Alleen daarom is de film al een lust voor het oog. Maar tegelijkertijd, vooral<br />
door de intieme manier van filmen, heeft de film ook een soort traagheid en serene schoonheid in zich.<br />
Het is deze, meer oprechte, schoonheid die het verhaal kracht bijzet en die je doet vergeten dat sommige<br />
personages wel wat meer diepte hadden mogen krijgen.<br />
Het feit dat de film de pretentie heeft een groots, panoramisch epos neer te zetten (parallellen met The<br />
Godfather zijn niet te missen), betekent dat ze haar accenten kwijtraakt. Daardoor is het niet de verhaallijn,<br />
die je na afloopt bijblijft, maar des te meer de sfeer en emotie van gekwelde individuen en hun tweeslachtige<br />
verhouding met een verloren stad.<br />
Verlies speelt een sterke hoofdrol. Het verlies van een stad, maar ook van een familie, van liefde, van dromen<br />
en van zekerheid. De slotscène biedt echter weer hoop, wellicht ook hoop voor Havana. Maar deze<br />
hoop lijkt alleen werkelijkheid te kunnen worden als de verloren stad haar zo geliefde en zo gehate Revolutie<br />
achter zit laat.<br />
Wellicht waren de ambities als imposant epos wat te groot, maar dan nog weet de film de aandacht<br />
perfect vast te houden en sleept The Lost City je mee in van een wereld die in ons huidige beeld van de<br />
Revolutie vaak vergeten dreigt te worden.
Ai Wei Wei : Never Sorry (2011)<br />
Van het Sundance Festival en aangeprezen als de film die de ‘nieuwe’ Culturele Revolutie<br />
in China vastlegt, laat Alison Klayman in haar eerste documentaire zien hoe de Chinese<br />
dissident en kunstenaar Ai Wei Wei zich door zijn leven beweegt; ‘I am a brand for<br />
liberal thinking and individualism’. Hoewel het grote publiek waarschijnlijk niet bekend<br />
zal zijn met zijn kunst (hij stortte miljoenen handgeschilderde zonnebloempitten in de turbinehal van<br />
Tate Modern in Londen en is de architect van het Olympisch Stadion in Beijing, The Birds Nest), zal<br />
een deel hem wel kennen als gevolg van zijn in de media breed uitgemeten gevangenschap in 2011. Hij<br />
leefde drie maanden op droog brood, in ‘onmenselijke omstandigheden en onder permanente bewaking’<br />
en op het internet wordt hij heilig, of God genoemd. De grens tussen kunst en activisme wordt<br />
persoonlijk door hem weggevaagd; wanneer hij in elkaar wordt gerost door de lokale politie en daaraan<br />
een hersenbloeding overhoudt, blogt hij foto’s vanuit zijn ziekenhuisbed. ‘If you don’t act, the dangers<br />
become stronger.’’<br />
Ai Wei Wei wordt ook wel de Chinese Damien Hirst of Andy Warhol genoemd; een kunstsuperster –<br />
met bolle buik en lange baard heeft hij meer weg van een mediterende monnik, maar niets is minder<br />
waar. Ai Wei Wei schopt tegen zijn moederland en zegt dat hij de enige is die echt om haar geeft. Hij<br />
roept te pas en te onpas fuck in een samenleving die getemd en gekooid is en ziet zijn leven en zijn activisme<br />
als een grote performance. Twitter is voor hem onmisbaar en hij legt op bijna neurotische wijze<br />
elke beweging in zijn omgeving vast – alsof hij de staat op een fout wil kunnen betrappen en haar daarmee<br />
ontmaskeren. ‘’You can’t just say that the system is flawed, you have to work through the system<br />
and show it in all of its detail and that’s the only way you can ultimately make a critique.’’ De documentaire<br />
vertelt zijn verhaal niet uit een bijzonder oogpunt, is artistiek gezien ook niet speciaal, maar het<br />
geeft de essentie weer van een man die wellicht de Chinese burgers uit haar slaap kan schudden en aan<br />
kan zetten tot een echte (culturele) revolutie. Wei Wei belichaamt de anti-beweging en het moge duidelijk<br />
zijn dat deze film niet om zijn kunst draait, maar om zijn rebellie en hooliganisme.<br />
5 Broken Cameras (2011)<br />
Anders dan andere films maar ook van het Sundance, laat 5 Broken Camera’s het Israël/Palestina<br />
conflict in een intiem, pijnlijk licht zien en wekt ze de nieuwsgierigheid van de kijker. Emad Burnat<br />
(wiens beheerste stem de film omfloerst) en Guy Davidi filmen hoe hun hechte gemeenschap, een dorp<br />
genaamd Bil’in, niet ver van de bezette westelijke Jordaanoever, reageert op de toename van de Joodse<br />
nederzettingen en de houding van het Palestijnse leger. De gezinnen proberen zich staande houden<br />
terwijl hen de grond onder de voeten letterlijk ontnomen wordt; verzet ontstaat en de gewone man probeert<br />
zijn eigen contrarevolutie te ontketenen. De film raakt een gevoelige snaar, want te midden van<br />
het voortslepend conflict laten de beelden de gevolgen zien voor de gezinnen die er eigenlijk niets mee<br />
te maken hebben maar er onvermijdelijk in worden meegesleept. Je kan niet anders dan meegesleept<br />
worden door de sympathieke bewoners en de jonge kinderen, wiens ouders ervan overtuigd zijn dat ze<br />
hun kinderen sterk moeten maken door ze mee te laten lopen in hun wekelijkse protesten.<br />
Emad stelt simpele vragen en legt met zijn camera’s alles vast; boosheid, woede, angst, tranen en een<br />
geluksmoment dat bijna verdwaald oogt. Dat de beelden amateuristisch zijn, dat de techniek niet is om<br />
over naar huis te schrijven; dat doet er allemaal niet toe. De beelden zijn recht toe, recht aan en laten<br />
niets aan de kijker voorbij gaan. Het droge stof van het dorre landschap lijkt zich tastbaar te nestelen<br />
in je keel en wanneer Phil, een dorpsgenoot, dodelijk gewond raakt bij ‘het hek’, voel je hoe de grond<br />
na trilt van het schot en zijn lichaam dat de helling af dendert. 5 Broken Camera’s is een film die het<br />
conflict terug bij de mens brengt. Misschien wel te dichtbij.<br />
Meer zien? 1/2 Revolution over de chaos op het Tahrir-plein vorig jaar, geschetst met ruwe beelden en<br />
daadkrachtige woorden. In Fishing without Nets doen de Somalische piraten het woord terwijl ze op<br />
de strakblauwe zee dobberen en semi-automatische geweren vasthouden. In The Invisble War wordt de<br />
positie van vrouwen in het Amerikaanse leger op penetrante wijze belicht, een kant die normaal gesproken<br />
verborgen blijft.
Terwijl de tentamens voor de deur staan, de onderhandelingen in het Catshuis over bezuinigingen verder gaan<br />
en de zon is ingewisseld voor regen en wolken, is studievereniging ismus bezig met het organiseren van de<br />
lustrumweek.<br />
Het thema van onze lustrumweek is revolutie. Doorgaans worden revolutionaire gebeurtenissen geassocieerd<br />
met mooie momenten; de val van de muur, de emancipatie van vrouwen en homo’s, allicht het ontstaan van<br />
studievereniging ismus. Echter, er zijn ook voorbeelden te noemen van minder ‘wenselijke’ uitkomsten van<br />
revoluties. Denk aan Mao; die stelde dat werkelijke politieke macht uit de loop van een geweer komt. Of denk<br />
aan Stalin die zijn antwoord op de vraag van de Paus om beter voor de katholieken te zorgen als volgt formuleerden;<br />
hoeveel legers heeft u dan, meneer de Paus?<br />
Juist die negatieve en positieve associatie maakt een revolutie een perfect onderzoeksgebied voor de doorsnee<br />
politicologiestudent. Wij zijn doorgaans bezig met het analyseren van vraagstukken van vrede of oorlog, het<br />
analyseren van de aanwezigheid of afwezigheid van democratie. Is het niet juist dat de gemiddelde ismi met<br />
name geïnteresseerd is in de schaduwkant van ontwikkelingen (de oorlog, de afwezigheid van democratie)<br />
waardoor dit lustrumthema zo interessant is? Want als deze schaduwkant afwezig zou zijn, dan is onze studie<br />
inhoudelijk veel minder aantrekkelijk; er is namelijk vrede, er is democratie.<br />
De uitkomst van het lustrumthema heeft misschien een schaduwkant als oorzaak die velen niet zien als interessant.<br />
Daarom is het wat mij betreft het ideale thema voor ons lustrum; tussen zwart en wit, tussen goed<br />
en slecht, tussen mooi en lelijk. Ik hoop jullie allen te zien in de lustrumweek en om alvast in de stemming te<br />
komen. Veel plezier met deze speciale editie van de <strong>Heraut</strong>.<br />
Malu Verkuil<br />
Voorzitter<br />
Datum Activiteit<br />
16 april Lustrumreceptie<br />
17 april Diner Rouler<br />
18 april Lustrumreceptie<br />
23 april Feestelijke opening Lustrumweek<br />
Revolutionaire Pubquiz<br />
24 april Revolutionaire Tostimiddag<br />
25 april Lustrumsymposium: ‘Misplaatste arrogantie of bittere noodzaak: de Westerse inmenging in de Arabische<br />
Lente’<br />
Arabisch Diner<br />
26 april Revolutionair Speechschrijven<br />
1 mei Spelletjesavond<br />
Kroegentocht: ’10 jaar ismus-stamkroegen’<br />
2 mei Debat in samenwerking met het Centrum van Ethiek<br />
3 mei Bowlen<br />
4-6 mei Excursie naar Keulen<br />
9 mei Inhouse dag SER<br />
14 mei Carrièredag<br />
15 mei Activiteit Werken bij de EU<br />
21 mei Verkiezings ALV<br />
22 mei Gala<br />
30 mei Poolen<br />
31 mei Factultaire Sportavond<br />
4 juni Groten Namencollege: Maarten van Rossum<br />
6 juni Excursie naar de NAVO basis in Brunssum<br />
6 juni Pré M-Feest Borrel en M-Feest<br />
+ ismus agenda
Redactie<br />
Dorien Venema Adres: Thomas van Aquinostraat 5.0.03<br />
Roos van Straaten Email: deheraut@fm.ru.nl<br />
Myron Albering Website: www.ismus.nl/de-heraut<br />
Sophie Lauwers<br />
Chelsey Buurman<br />
Ilona Chmoun<br />
Vormgeving<br />
Roy Blokvoort<br />
Eindredactie<br />
Roos van Straaten<br />
Hoofdredactie<br />
Vivian Sanders<br />
Colofon