Brielse Mare 13/1 - Historische Vereniging de Brielse Maasmond!

50
vaart te mogen leggen tussen Nieuwesluis op Hellevoetsluis. Voor
het onderhouden van de verbinding heeft hij inmiddels contact
gelegd met Frans van Strien, de beurt- en boeierschipper van
Nieuwesluis op Rotterdam.
Zoals gebruikelijk laat de minister zich informeren door de
burgemeester, de hoofdingenieur van de waterstaat in de provincie
en tenslotte door de Gouverneur, zoals destijds de Commissaris van
de Koningin heette. Allen zijn er van mening dat een tweede schuit
het publiek niet ten goede zal komen; sterker: vanwege de verlaagde
inkomsten zal de dienstverlening verminderen. Het verzoek wordt
daarom ‘aangehouden’.
Van der Graaf herhaalt op 24 januari 1835 zijn verzoek, waarin hij
stelt ‘deswegens (geen) disponitie te hebben mogen erlangen’. In
zijn hernieuwde verzoek vraagt hij tevens om vrijstelling van
bruggelden. De minister van Binnenlandse Zaken stuurt het verzoek
door aan zijn ambtgenoot van Financiën, waarbij hij stelt dat er wat
hemzelf betreft ‘uit het oogpunt der belangen van het kanaal van
Voorne er geene bedenkingen tegen het inwilligen van het verzoek
bestaan’.
In april heeft Van der Graaf nog steeds geen antwoord ontvangen en
hij richt zich ten einde raad op 15 april tot de koning. Daarin zet hij
uiteen dat hij ‘reeds bij de graving van het kanaal van Voorne is
bedacht geweest zich aan hetzelve te vestigen en onmiddellijk na het
eindelijk verkregene toestemming, aan hetzelve een gebouw, tot
logement ingerigt, heeft doen stichten, welke hem de zeer
belangrijke som van ƒ. 9 à 10.000 guldens heeft gekost (maar nu
door oneerlijke concurrentie gedupeerd dreigt te worden)’ en besluit
zijn verzoek met de mededeling dat hij erop vertrouwt dat de koning
‘aan elk zijner onderdanen gaarne gelijke voorregten schenke, en
den een geenzints boven de ander begunstige’.