Mod1 : mensenrechten&kinderrechten (5,14 MB) - De Kracht van je ...

ing.
Deze vier beweringen zijn volgens hem de volgende.
Ten eerste de bewering dat Gerry Conlon en zijn vriend Paul Hill de avond van de bomaanslag in een park sliepen
waar ze gezien werden door een Ierse zwerver, een zekere Charlie Burke, die hen dus van een alibi kon voorzien.
Ten tweede de bewering dat Conlon na een dagenlange ondervraging, waarbij hij mishandeld en geïntimideerd
werd, een blanco bekentenis heeft ondertekend die later door de politie werd ingevuld.
Ten derde dat Giuseppe in de gevangenis kwam, nadat hij samen met de Maguire Seven beschuldigd werd van het
maken van de Guildford-bommen en in één enkel proces – samen met zijn zoon – werd veroordeeld. En ten slotte
dat het alibi voor Gerry Conlon en Paul Hill, namelijk een politieverhoor van Charlie Burke, voorzien van de opmerking
“niet te tonen aan de verdediging”, pas na heel wat moeite en haast bij toeval door Mrs. Peirce, advocaat van Gerry,
ontdekt werd in het politiearchief.
Jammer genoeg zijn nu juist deze vier beweringen volgens Logan, totaal foutief voorgesteld, hoewel de filmmakers
over de nodige gegevens beschikten om de werkelijke feiten rond deze beweringen te tonen. De eerste bewering
rond het alibi van Gerry Conlon bevat de foute voorstelling dat hij en Paul Hill de nacht van de aanslag samen in een
park doorbrachten. Beide jongemannen waren die nacht namelijk niet samen: Hill was in Southampton en Conlon
bracht de nacht door in Londen in een “Catholic Young Men’s Hostel”. Het was daar dat hij Charlie Burke ontmoette, en
Charlie Burke was geen zwerver maar een respectabel Iers jongeman die als manager in een kruidenierszaak werkte
en ook in het hotel sliep. Burke legde in januari 1975, zes weken na de aanslag, een verklaring af bij de politie waarin
hij enkel Gerry Conlon van een alibi voorzag. Deze verklaring werd inderdaad niet aan de verdediging kenbaar gemaakt
bij het eerste proces. Maar wanneer de politie van Avon en Sommerset tijdens een onderzoek in opdracht van
het Ministerie van Binnenlandse Zaken deze verklaring ontdekte, werd ze reeds in 1988 aan de verdediging doorgegeven.
Dus Mrs. Peirce deed helemaal geen ontstellende en toevallige ontdekking: de politie leverde zelf, hoewel met
dertien jaar vertraging, ongevraagd het document af.
De bewering dat Gerry Conlon een blanco schuldbekentenis zou getekend hebben die achteraf door de politie werd
ingevuld is ook fout. Conlon schreef eigenhandig twee bekentenissen waarin hij een persoon die door Paul Hill enkel
als Anne werd omschreven identificeerde als zijn tante Annie Maguire. Als gevolg van deze identificatie observeerde
de politie het huis van de Maguires en ging later tot een arrestatie over. Het proces tegen de Maguire Seven (en dus
ook tegen Giuseppe Conlon) werd niet gelijktijdig met dat van de Guildford four gevoerd, zodat ook de derde bewering
van de film op een foute voorstelling berust.
Ten slotte heeft Mrs. Peirce een functie in het Britse rechtsstelsel die haar onmogelijk maakt zelf voor de rechtbank
te verschijnen. Haar optreden zoals in de film getoond, is dus ook volledig onjuist. Het bewijs dat zij brengt als door
haar ontdekt, werd zoals reeds gemeld door de politie van Avon & Sommerset gevonden de dossiers van de politie
van Surrey. Dat bewijs volstond voor het Hof van Beroep om tot het besluit te komen dat de politie van Surrey gelogen
hadden in verband met hun bewijsstukken en dat zij bijgevolg mogelijks hadden gelogen in verband met hun
gebruik van geweld om bekentenissen los te krijgen. En dat was de reden waarom het vonnis werd verworpen.
Gezien deze sterke afwijkingen van de waarheid heeft Alastair Logan dan ook duidelijke reserves in verband met de
film. Niet alleen trekt hij de manier van werken, waarbij een film die werkelijke feiten wil aanklagen tot een ‘faction’film
(een mengeling van ‘fiction’ en ‘facts’) uitgroeide, in twijfel maar daarnaast noemt hij de film ook een gemiste
kans om de waarheid naar voor te brengen en om de werkelijkheid van de Kafkaiaanse nachtmerrie die elf mensen
ondergingen duidelijk te maken. Regisseur Jim Sheridan en co-producer Arthur Lappin worden dan ook haast verplicht
om hun film voortdurend te verdedigen. Zij geven grif toe dat veel van de inhoud van hun film fictie is, dat
er zelfs een verdraaiing van feiten in voorkomt. Zij wijzen er eveneens op dat het onmogelijk is om gebeurtenissen
die zeventien jaar in beslag namen op een begrijpelijke wijze tot de duur van een film te comprimeren zonder
bepaalde gebeurtenissen samen te brengen en verschillende nevenpersonages tot één enkel personage te herleiden,
maar zij stellen dat niettegenstaande dat alles In the name of the Father een getrouwe weergave van d e
Mensenrechten en kinderrechten
1module
21