Bekijk alvast één hoofdstuk in preview (pdf - 1 - Inverde
Bekijk alvast één hoofdstuk in preview (pdf - 1 - Inverde
Bekijk alvast één hoofdstuk in preview (pdf - 1 - Inverde
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozalie Dekeyrel, gefotografeerd voor<br />
haar huisje op het gehucht de Rhille<br />
<strong>in</strong> Woumen, circa 1880, op 94jarige<br />
leeftijd. Rozalie is de oudste kooier van<br />
de eendenkooi van Merkem die we<br />
konden traceren.<br />
René Decap (?) met zijn kooihondje<br />
bij de <strong>in</strong> wilgenhouten gemaakte<br />
vangpijpen.<br />
<strong>in</strong> Vlaanderen, was kraanman en <strong>in</strong> bijberoep jachtwachter<br />
voor alle eigendommen van de familie de Con<strong>in</strong>ck de Merckem<br />
<strong>in</strong> Merkem.<br />
In tegenstell<strong>in</strong>g tot <strong>in</strong> Woumen, kooiden de Van Peperstraetes<br />
altijd alleen. De eigenaars hielden nauwelijks controle en<br />
hielpen zeker niet kooien zoals <strong>in</strong> de Blankaart wél regelmatig<br />
gebeurde.<br />
Een tiental staleenden, <strong>in</strong> Merkem roepers genoemd, kregen<br />
meestal geplette haver. Die had het voordeel ten opzichte van<br />
andere granen dat ze bleef drijven op het water. Het uitstrooien<br />
van de haver gebeurde net voor het kooien. Er werd ook<br />
wel bijgevoerd met gerst, gras, eendenkroos of hennepzaad.<br />
De roepers waren afgericht met een fluitje dat de kooiman liet<br />
horen bij het beg<strong>in</strong> van het vangen. Ivan Desot bewaart het<br />
fluitje van de kooi van Merkem nog altijd. Het hangt aan een<br />
koordje, samen met de sleutel van het hek van het kooibos, de<br />
enige toegang over land. Het verdere verloop van de vangst<br />
volgde het klassieke, hierboven beschreven patroon. Ook hier<br />
werd een ros hondje gebruikt. Het ras was niet belangrijk; de<br />
kleur wél. In de geschikte periode werd er dagelijks gekooid.<br />
Dat gebeurde <strong>één</strong> keer <strong>in</strong> de vroege voormiddag. Weekend en<br />
zondag waren toen nog niet <strong>in</strong> de mode als rustdag, dit blijkbaar<br />
<strong>in</strong> tegenstell<strong>in</strong>g tot de Blankaart, waar op zondag niet<br />
werd gekooid.<br />
De laatste eigenares, Monique de Con<strong>in</strong>ck de Merckem erfde<br />
de kooi voornamelijk omdat haar man, Roger van Caloen, ge<strong>in</strong>teresseerd<br />
was <strong>in</strong> het r<strong>in</strong>gen van vogels en de kooi daarvoor<br />
wou gebruiken. Na haar huwelijk <strong>in</strong> 1946 verhuisde ze naar<br />
Brugge, waarna ze ten hoogste nog <strong>één</strong> keer per jaar de kooi<br />
bezocht. Wél vroegen de eigenaars aan de landbouwers die<br />
hooiweiden hadden rond de kooi dit buiten het hooiseizoen<br />
niet te betreden, zodat de rust <strong>in</strong> de kooi bewaard bleef.<br />
190 191<br />
Uit een oud fotoalbum van omstreeks<br />
1900 diept de barones van Merkem<br />
drie foto’s op waarop de oude eendenkooi<br />
van Merkem nog te bewonderen<br />
valt. Op de eerste foto staat vermoedelijk<br />
kooier René Decap samen met een<br />
onbekende dame en het kooihondje<br />
voor <strong>één</strong> van de rietvlaken van de kooi.<br />
De foto’s zijn niet exact gedateerd,<br />
maar <strong>in</strong> het album zitten gedateerde<br />
foto’s van 1890 tot 1907. Mogelijk is<br />
deze foto nog veel ouder.