Klik hier voor de tijdslijn. - Manu Helwegen

De zestiende eeuw in Italië
De Italiaanse Hoogrenaissance
Architectuur Schilderkunst
Tempietto, Donato Bramante
ca. 1510-na 1510
Het ideaal van eenheid en harmonie inspireerde ook
architecten zoals Donato Bramante (1444-1514) die
deze Tempietto bouwde en hiermee een nieuwe fase in
de renaissancearchitectuur inluidde. Hij zag herstelde
de klassieke bouworde - een ronde centraalbouw,
omgeven door Dorische zuilen op onderling gelijke
afstanden met een vlak hoofdgestel zonder bogen.
Het idee van een vrijstaande kerk met centraal grondplan
bekroond door een halfbolvormige koepel als een
symbool van de concentrische kosmos, een afspiegling
van hemels harmonie door zijn verhoudingen en meetkundig
zuivere vormen, is Bramante’s geesteskind en
was de inpiratie voor de bouw van de St. Pieter.
1500
Mona Lisa, Leonardo da Vinci
ca. 1503-1506
Het beroemdste portret dat ooit is geschilderd, de
Mona Lisa, is 76,8 x 53,3 cm groot.
Leonardo da Vinci was brilliant schilder, beeldhouwer
en wetenschapper in het roerige Italië, begin 16e eeuw.
Zijn hartstochtelijke verlangen om de structuur van het
menselijk lichtaan te doorgronden bracht hem ertoe
lijken te ontleden waarvan hij als eerste nauwkeurige
anatomische tekeningen maakte.
Als schilder verbeterde en vond hij nieuwe technieken
uit: het ‘chiaroscuro’ (licht en donker variaties waardoor
er een effect van reliëf of modelé ontstaat), het
‘sfumato’ (wazige, zachte kleurovergang) en het luchtperspectief,
waarbij de afstand wordt aangegeven door
gradaties van tinten en gedempte kleurstellingen.
Disputa, Rafaël
ca. 1509-1511
De Disputa (Discussie over het Heilig Sacrement - het
andere pad dat tot de waarheid voert) is een fresco
van Rafaël Santi (ca. 1483-1520) in het Stanza della
Segnatura in het Vaticaan. Rafaël stapte af van het oude
systeem van allegorische personen van abstracte ideeën
ten gunste van scènes waarin historische figuren het
onderwerp uitbeelden en schiep visioenen van een
ongeëvenaarde grootsheid en sereniteit.
Rafaël gebruikte technieken van Leonardo zoals het
organisch systeem voor het weergeven van zijn schilderijen
maar moest niets van Leonardo’s misterieuze
en schemerachtige licht hebben. Rafaëls figuren baden
in gelijkmatig, helder licht.