Klik hier voor de tijdslijn. - Manu Helwegen

Romeinse beeldhouwkunst
Veelal kopieën van Griekse beelden
Prestige-objecten van machthebbers
Verspreid over hele rijk
Portretbuste belangrijkst
Indringend karakter
Laocoön en zijn twee zoons
ca. 1e eeuw n. Chr.
Het beeld de Laocoön en zijn zoons is 244 cm hoog en
is een verbeelding van een scene uit Virgillius’ patriotisch
epos de Aeneis. Hier wordt verhaald hoe de Trojaanse
priester Laocoön zijn landgenoten waarschuwde
het houten paard van de Grieken niet de stad binnen te
halen. Toen hij een stier aan Poseidon offerde, kwamen
er twee slangen uit de zee die zijn soons doodden.
Het beeld is gemaakt door drie beeldhouwers uit Rhodos
die op de Hellenistische kunst teruggrepen. Veel
beeldhouwwerk uit de Romeinse tijd zijn kopieën van
eerdere beelden, gemaakt door voornamelijk Grieken.
Ze werden door de Romeinen gebruikt als meubilair
om hun tuinen en huizen aan te kleden.
Ruiterstandbeeld Marcus Aurelius
161-180
Het ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius is meer
dan levensgroot en het enige overgeblevene van 20
beelden van Keizers. Sinds de filhellinistisch Hadrianus
werden haardrachten weer als belangrijk beschouwd.
De naturelistische benadering van het paard, met zijn
uitpuilende ogen en de losse huidplooien in de hals,
is zodanig dat men zich nauwelijks bewust is van de
opzettelijke wanverhouding van beide. Een indruk van
rustig gezag en grootmoedigheid wordt onweerstaanbaar
op ons overgebracht - een indruk die aanvankelijk
nog dwingerder was toen de verloren geagane gestalte
van een gevangen barbarenaanvoerder onder de opgeheven
hoef lag.
Portretbuste van Caracalla
ca. 215 n. Chr.
De portretbuste van Caracalla is 50,8 cm hoog en
representeerd de importantie van portretkunst voor de
Romeinse bovenlaag, de patriciërs, waarbij familiegevoel
zeer sterk aanwezig was. De portretbuste is
de belangrijkste Romeinse bijdrage tot sculpturale
vormgeving en liet vaak een zeer waarheidsgetrouw
beeld zien die veel indringender gekarakteriseerd is
als de hellinistische. De portretbuste besloeg kop, hals
en en het bovenste stuk van de tors en werd door de
Romeinen ingevoerd als een mogelijke uitloper van
hun gewoonte om wasmaskers van hun grootouders te
maken. Een traditie die tot de vroegste tijden van de
republiek terugging.
300