Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

die me had verhinderd het betoog van Kleinsma nauwlettend te volgen en die me bovendien verhit
en dorstig had gemaakt.
Nadat ik Sofie van het voorste stoeltje had geplukt, waar ze speciaal was gaan zitten omdat ze
daar vroeger, met Mehler tegen Kleinsma’s lessenaar gedrukt, al spiekend haar Homerusproefwerken
placht te maken, lieten we ons lacherig door de stroom meesleuren naar de nieuwe
aula, om daar te proberen een glaasje van het een of ander te bemachtigen. Tegenwoordig dronk
ze overdag een hele fles sherry op, vertelde ze. Dat was toch niet meer dan normaal voor een
moeder met drie kinderen, die ook nog wetenschappelijke arbeid moest verrichten? Ik zag ons
op een regenachtige avond kussend voor haar ouderlijk huis staan. We waren net terug uit Leiden,
waar we een door de plaatselijke nozems uitgejouwde, treurigmakende film van Bergman hadden
gezien. Toen ik aarzelend haar borsten wilde vastpakken duwde ze me half huilend weg. ‘Ik houd
van Pim, niet van jou!’ Pim was de zoon van een extreem belangrijke Nederlander met wie ze een
door geen van de wederzijdse ouders getolereerde verhouding onderhield. Ze was daarna naar
binnen gerend, mij verward, doch ook ietwat opgelucht achterlatend in de neersijpelende regen.
Zulke gebeurtenissen smeden een band, vandaar dat we ons samenzweerderig aan de bar
probeerden te nestelen, waar ik plotseling oog in oog stond met mijn geschiedenisleraar. Ik
herinnerde hem eraan dat hij me destijds als enige niet had laten vallen, een wapenfeit dat hij zich
volstrekt niet kon herinneren, maar ik begon eraan te wennen dat ik hier als een schim
rondwaarde. Of Huygens nog leefde, vroeg ik hem.
‘Nee, die is een paar maanden geleden overleden. Hij was nog wel bij de begrafenis van Veurman,
maar klaagde toen al dat hij erg oud werd. Even later was hij ook dood.’
Voor het eerst voelde ik enige ontroering. Huygens was eigenlijk mijn enige vriend op school.
Samen met Veurman schreef hij voor die tijd zeer leesbare boeken over de Nederlandse letteren,
met titels als Verkenning en rekenschap en Verbeelding en werkelijkheid. Ik was bevriend met
hem geraakt toen ik hem eens in de Langstraat was tegengekomen, waar hij lichtelijk aangeschoten
vruchteloze pogingen deed zijn been over de stang van zijn fiets te gooien. Ik had hem toen min of
meer naar huis geduwd, waar ik meteen een borrel kreeg aangeboden en we in gesprek raakten
over het magisch realisme van Johan Daisne, iemand die hij, evenals ik, erg bewonderde. Hij wist
nog dat ik een scriptie vol spelfouten had geschreven over de Trein der traagheid. De spelfouten
had hij wel aangestreept maar niet meegerekend, want ik zat toen pas in de eerste klas, en de
meeste andere Wassenaarse leerlingen waren nog niet veel verder gekomen dan de iets moeilijkere
jeugdroman, een peil waar ze overigens nooit bovenuit zouden groeien. Ik zag hem voor me, op
de fiets, of voorlezend uit Ivoren wachters. Een on-Wassenaarse man met een grote ziel en
hondenharen op zijn broek. Nu was hij dood en had zijn ziel verruild voor iets nondescripts, want
hij was overtuigd atheïst en geloofde alleen in de eeuwigheid der schone letteren.
Nu Huygens en Veurman toch dood waren begon de omgeving me pas echt te benauwen. Hugo en
Gijsbrecht hadden zich bij Sofie gevoegd en ik voelde me overbodig en alleen. Al die
zelfgenoegzame gezichten begonnen me tegen te staan. Je zou die mensen moeten dwingen een
jaar lang drie hoog achter in de Kinkerbuurt te wonen, dacht ik, achtervolgd door het GEB en de
buren, die hun zwarte baantjes aan de Inspecteur van de Sociale Dienst verlinkten. Misschien
zouden ze dan de betrekkelijkheid van hun louter aan kortzichtigheid ontleende optimisme leren
inzien. Toen drong zich echter ook een andere gedachte aan me op. Kon je niet beter rijk en
zelfgenoegzaam zijn dan arm en moreel verontwaardigd? Waar was die morele verontwaardiging
trouwens op gestoeld? Ik had het zelfde schooldiploma als al die anderen nietwaar? Natuurlijk was
het feit dat, zonder me ergens van bewust te zijn, zeven jaar lang als emotioneel geconstipeerde