Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Toen ik uit mijn réverie ontwaakte stonden we al voor de school. Het was mij vanuit de auto niet
opgevallen dat ze er een foeilelijk bijgebouw aan hadden getimmerd. Daar moesten we naar
binnen, zodat ik geen ogenblik het gevoel kreeg weer terug te zijn op mijn oude stek.
Van het ontbreken van dat gevoel werd ik me extra pijnlijk bewust toen ik na een half uurtje begon
te beseffen dat vrijwel niemand van de honderden aanwezigen mij herkende. Natuurlijk was ik er
van uitgegaan dat ik als brokkenPraeses al dan niet met vreugde door talloze leraren en leerlingen
begroet zou worden. ‘Jullie maken me vandaag het leven wel zuur,’ zei juffrouw Vogel, Frans,
terwijl ze me stuurs een handje gaf. Ook toen ik met nadruk mijn naam herhaalde gaf ze geen blijk
van herkenning. Toch had ze me eens een lift gegeven in haar sportautootje, na een concert in
Diligentia, en ging indertijd de mare rond dat ze iets had met Tommy, de mooiste jongen van de
school, die ik later nog eens had teruggezien in een Amsterdamse nichtenkit.
Wel was daar opeens Elly, stralender dan ooit. ‘Ik heb nog eens met je gevreeën!’ riep ze bij wijze
van begroeting. Ik beaamde het. Het ging om een lange, nachtelijke zoen in haar achtertuintje, die
mij verdrietig had gestemd, omdat zij er geen eind aan wilde maken en het voor mij niet zo erg
hoefde. Nu was ze getrouwd en reageerde opgetogen toen ik haar vertelde dat ik homo was
geworden. Een beklemmend gevoel maakte zich van me meester. Het was vrijwel uitgesloten dat
ik haar ooit weer zou ontmoeten. Wat deed ik hier eigenlijk?
Op dat ogenblik werd omgeroepen dat de feestelijke lessen zouden beginnen. Iedereen mocht zijn
favoriete leraar uitkiezen en voor ik het wist zat ik naast Hugo bij mijnheer Kleinsma, Grieks, een
ex-dominee, die ons eens had verrast met de opmerking dat je geen echt huis had als je niet naakt
in de tuin kon zonnen. Omdat het erg vol was in het lokaaltje wenkte ik een blonde jongen dat er
naast me nog een stoeltje vrij was. Verheugd nam hij plaats en schoof zelfs nog iets dichter tegen
me aan. Hij had een zachte, lichtbeige trui aan waar doorheen ik zijn hart voelde kloppen.
Wassenaar had het patent op dit soort jongens. Ze werden, samen met hun jongere zusje, in
welvaart grootgebracht, meestal alleen door hun moeder, daar hun vader voor de Shell in Caracas
werkzaam was, waar hij met zijn maîtresse en twee onechte kinderen een afzonderlijk huishouden
had opgebouwd, zonder echter zijn vrouw en kinderen in Holland, in financieel opzicht, ontrouw
te zijn. Door de hem in zijn jeugd ten deel gevallen vrijheid en luxe straalde Gijs-Jan, of Jan-Kees,
een onweerstaanbare onbekommerdheid uit.
Zou ik mijn hand meteen maar op zijn dij leggen? Als er een schandaal ontstond zouden leraren
zich in ieder geval mijn naam weer herinneren. Ik zou de school uitgetrapt worden, maar dat kon
me niks schelen, want ik had het diploma toch al op zak. Maar het kon ook zijn dat hij het als
moderne jongen, prettig zou vinden. In dat geval konden we nog wegglippen, de school uit, het
bruggetje over en het bos in. Ik wist een prachtig beschut plekje waar we vroeger in de pauze
plachten te roken. Tussen de dennennaalden zou ik hem snel alles leren wat mij in Amsterdam met
zo veel pijn en moeite was bijgebracht. Daarna wisselden we adressen uit - Amsterdam leek hem
geweldig - en wandelden opgekikkerd terug naar school...
Ik probeerde toch maar aan iets anders te denken en richtte mijn aandacht op Kleinsma, die
eindelijk klaar was met het begroeten van de leerlingen wier namen hem niet waren ontschoten en
nu de woorden uitsprak ‘zijn er absenten’, om vervolgens een theoretische bespiegeling te houden
over het Griekse werkwoord , die hem via het zijnsbegrip van Heidegger tot de conclusie voerde
dat e??o? niet ‘zijn’ maar ‘aanwezig zijn’ betekende, zodat hij oorspronkelijk niet had gevraagd of
er absenten waren maar of er absenten ‘aanwezig’ waren. Goddank ging toen de zoemer, want ik
had inmiddels besloten mijn hand meteen maar op het kruis van die jongen te leggen, een gedachte