Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

nog net te verlengen tot het verlossende, van variaties gevrijwaarde hoofdthema uit het eerste
gedeelte. Ik haalde diep adem en speelde - dolce - Mozarts eenvoudige en daarom zo sympathieke
melodie, maar toen ik op het punt stond een zo fraai mogelijke uitvoering te geven van het eerste
pizzicato, zag ik ineens een oude witte hand met een zwarte kraag voor het notenbeeld schuiven.
Ik schrok zo dat ik abrupt ophield met spelen en opzij keek. Twee gloeiende, diepliggende ogen
staarden mij aan. Op dat moment werd het blad omgeslagen en mocht ik, met overslaan van een
maat, verder spelen. Een geslaagde vertolking van de forto-variatie op het hoofdthema gaf mij
weer enig zelfvertrouwen en toen ik de pizzicato-nootjes parmantig en zuiver de zaal in had
gestuurd vielen alle spanningen van me af. Nu Mozarts loopje nog. De eindstreep was nabij! Ik
speelde de hoge b, de fis en de g en zag plotseling in een flits dat Mozart zich toch niet vergist
had. Tot nu toe had ik de noten van het loopje aan elkaar willen binden, een opdracht die door de
voorgeschreven vingerzetting onmogelijk was gebleken. Maar nu zag ik dat Mozart aparte
boogjes had aangebracht. Niet binden dus! Ik speelde het loopje foutloos en koerste in een staat
van euforie op de finish af. Even werd mijn geluksgevoel verstoord, omdat Mozart tegen het einde
een nieuwigheidje had ingelast, vier voor mij onspeelbare noten in de linkerhand, maar toen kon ik
aanzetten voor de finale. Forto! Sforzando! Ik speelde elke noot met klassieke allure en legde in
de laatste, zachte pizzicato-nootjes alle gevoel uit mijn muzikale hart.
Omdat er na het derde gedeelte geen da capo stond voorgeschreven stond ik op van mijn kruk,
pakte de muziek, maakte een buiging in de richting van de muisstille zaal en stapte het podium af.
Dat het applaus niet zo was opgeklaterd als ik me de nacht tevoren in mijn droom had voorgesteld
kon me niet deren: het was volbracht.
Het toelatingsexamen leverde wel het succes op dat ik ervan verwacht had. Ik slaagde glansrijk,
maar de vreugde over die prestatie zonk in het niet bij het geluksgevoel dat ik ervoer toen ik
hoorde dat Doekie gezakt was. Zonder me te hoeven inspannen had ik mijn wraak gekregen! Na
de uitreiking van de rapporten zag ik hem op het schoolplein staan praten met een eveneens
gezakte jongen uit de Kerkehoutbuurt. Mijn rapport bestond uit louter achten, met onder
Opmerkingen, triomfantelijk: Naar het Rijnlands!