Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Ik rende naar boven, langs de koekoeksklok, en wierp me snikkend op bed. Tot diep in de nacht
zon ik op wraak. Was ik maar ouder! Was ik maar net zo oud als Doekie’s broer! Maar dat zou
nog meer dan zes jaar duren. Zes jaar vernedering en verdriet.
Zo lang duurde mijn verdriet echter niet, want mijn aandacht werd al gauw opgeëist door twee op
handen zijnde gewichtige gebeurtenissen: het toelatingsexamen voor de middelbare school en,
daaraan voorafgaand, het grote pianoconcours. De directie van het Haags Conservatorium was
namelijk op het idee gekomen een wedstrijd uit te schrijven voor talentvolle leerlingen van
pianoleraren uit Den Haag en omstreken en aangezien ik naar de mening van mijnheer van den
Burg ook tot die categorie behoorde mocht ik mij als deelnemer inschrijven. Ik had een jaar lang
op het fraaie An den Frühling van Grieg gestudeerd en was nu in staat een gloedvolle vertolking
van dat stuk ten beste te geven, zonder noemenswaardige fouten. Op een paar maten na kende ik
het zelfs helemaal uit mijn hoofd. Aangezien elke deelnemer twee stukken moest opgeven
waaruit de jury een keuze zou maken, besloot ik naast An den Frühling het makkelijke en saaie
andante uit Mozarts Sonate Facile op het aanmeldingsformulier te zetten. Natuurlijk zou de jury
aan het onweerstaanbare An den Frühling de voorkeur geven, zo’n jury bestond immers uit zeer
muzikale en intelligente mensen.
Toen ik op de grote dag samen met mijn moeder en oom Mop plaatsnam in de met strenge ouders
en zenuwachtige kinderen volgepakte conservatoriumzaal en een blik wierp in het programma,
bleek dat ik de intelligentie en de muzikaliteit van de jury sterk had overschat, want achter mijn
naam zag ik:
Andante uit de Sonate in C dur (Sonate Facile) - W.A. Mozart.
‘Ga vragen of je het nog kunt veranderen,’ siste mijn moeder me toe, toen ze de paniek in mijn
ogen zag, ‘misschien hebben ze een fout gemaakt.’
Maar het was geen fout en de jury stond erop dat ik Mozart zou spelen.
Halverwege de avond was ik aan de beurt. Met een mijn onzekerheid maskerend glimlachje stapte
ik het podium op en liep naar de vervaarlijk uitziende, zwartglanzende vleugel en dito dame die
mijn blaadjes zou omslaan.
‘Niet te snel van start,’ hoorde ik mijn pianoleraar zeggen, ‘het is andante, geen allegro.’ Toen ik
de eerste noten speelde merkte ik dat mijn vingers nat waren en over de toetsen dreigden uit te
glijden. Bovendien waren de toetsen hier korter dan thuis, zodat ik met mijn vingertoppen tegen
het houtwerk botste. Bij de derde maat miste ik de ais in de begeleidende linkerhand. ‘Doorspelen,
niet overdoen!’ riep mijn leraar. Het pizzicato in de vijfde maat lukte wonderwel, maar het loopje
in de zevende maat net niet. Gelukkig kwam in de negende maat het hoofdthema terug, con
variazione en forte, waardoor ik in de gelegenheid werd gesteld me even uit te leven. Ik nam het
daaropvolgend pizzicato met bravoure en speelde met Beethoviaanse grandeur verder tot ik bij het
laatste loopje van het eerste gedeelte aankwam. De vingerzetting was hier zo onlogisch dat ik
gedwongen werd twee verkeerde noten te spelen en ongelijk eindigde. Da capo. ‘Denk aan die
ais!’ hoorde ik in mijn oor sissen. Ik speelde de ais, leefde me uit op het pizzicato en slaagde er op
het nippertje in het loopje in maat zeven tot een goed einde te brengen. Vervolgens drukte ik het
pedaal in om het terugkerende hoofdthema extra glans te geven en speelde, forte! (‘te hard!’ riep
de stem in mijn oor) naar het laatste loopje toe waar ik - er moest een drukfout staan of Mozart
had zich hier vergist - ditmaal, in plaats van twee foute noten aan te slaan, twee noten wegliet om
toch nog met beide handen gelijktijdig aan te komen.