Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

volwassen was bleef ik in ogenblikken van eenzaamheid en verveling wedstrijden tussen mij (2x)
en mijn Belgische vriendjes organiseren, niet meer met knikkers maar met speelkaarten, en met
achter elk nummer een verschillende, van de geleverde prestatie afhankelijke, persoonlijkheid.
Vriendschap sloot ik met Doekie, een opgewekte, sproetige jongen, die twee huizen verderop
woonde en op school was blijven zitten, waardoor hij bij mij in de klas was beland. De vriendschap
werd vooral gekenmerkt door een onafgebroken, reeks ruzies, maar in ieder geval was Doekie niet
zo kinderachtig als de andere kinderen. Vermoedelijk geïnspireerd door zijn twee oudere broers
had hij de gewoonte aangenomen te pas en te onpas zijn piemel uit zijn broek te halen, om
vervolgens zijn eikeltje te ontbloten. Ik volgde zijn voorbeeld met graagte, want het deed me
denken aan kakken in de open lucht in Brussel, en alles wat me aan Brussel deed denken maakte
me gelukkig. Bij het ouder worden werden onze erotische spelletjes steeds gewaagder. Sabine, het
schoolhoertje, hielp ons een handje. Op haar hooizolder speelden we graden van naaktheid. Bij de
twaalfde graad waren we helemaal bloot. Doekie en ik moesten dan om de beurt op haar gaan
liggen en erin gaan. Aanvankelijk slaagden wij daar niet in, maar op een middag kondigde Sabine
aan dat het Doekie niet, maar mij wel gelukt was erin te komen. Waar ik in was gekomen was mij
niet precies duidelijk, maar ik leefde voortaan wel voortdurend met de angst dat Doekie het aan
mijn moeder zou vertellen, of me zou chanteren, zodat ik hem in alles zijn zin zou moeten geven.
Verraden werd ik wel door Doekie, maar pas later, toen we al in de zesde klas zaten. De huizen
hadden inmiddels hun normale proporties aangenomen, de tuinen waren geen geheimzinnige
wildernissen meer, maar aangeharkte parkjes, en de dagen hadden hun aura van oneindigheid
verloren en waren teruggebracht tot vierentwintig uur. Op een avond zaten Doekie en ik bij hem
thuis cola te drinken in gezelschap van Gijs, de nieuwe buurjongen die al op de middelbare school
zat. Na met deze Gijs een blik van verstandhouding te hebben gewisseld vroeg Doekie ineens of ik
mijn pik durfde te laten zien. Ik aarzelde, want zulke kinderachtige spelletjes waren we allang
ontgroeid.
‘Als je het niet durft ben je een lafbek,’ zei Gijs.
‘Moet je hem eens zien zitten, de schijterd,’ sarde Doekie.
Ik raapte al mijn moed bij elkaar en deed wat er van me verlangd werd.
‘Gatverdamme!’ riep Gijs.
‘Viezerik!’ schreeuwde Doekie, ‘je bent hier in de zitkamer van mijn moeder! Hoe durf je!
Klootzak dat je bent!’
Met een kleur van woede en vernedering deed ik mijn broek weer dicht en maakte aanstalten het
pand te verlaten. Doekie vond echter dat ik nog meer straf had verdiend. Hij sprong op en kwakte
me tegen de antieke kast aan, waardoor de op de kast staande, reusachtige Chinese vaas op de
grond kletterde en in duizend stukjes uiteen spatte. Doekies oudste broer, die net eindexamen
gymnasium had gedaan, kwam op het lawaai afgestormd, pakte me op en wierp me met een grote
boog het huis uit. Toen ik weer overeind krabbelde stond Gijs achter me.
‘Viespeuk!’ siste hij.
Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden en liep daarom zwijgend door het hek de straat op.
Gijs ging naast me lopen en gaf me een por in mijn zij, en nog een en nog een.
‘Viezerik!’
Toen ik onze tuin inliep kon ik mijn tranen niet meer inhouden.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg mijn ontstelde oom Mop, ‘waarom moeten ze jou toch altijd hebben?
Vertel wat er gebeurd is!’
‘Niks!’ riep ik door mijn tranen heen.