Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

iets van jezelf achter te laten. Martijn en zijn moeder keerden terug naar Amsterdam, waar oom
Frans al met een nieuwe vriendin samenwoonde, en mijn moeder en ik verhuisden naar een
bovenverdieping in de Van Campenhoutstraat, vlakbij Square Marguerite en Square Ambiorix,
waar ik aan de voet van het ruiterstandbeeld, tussen de fijne waterdruppeltjes van de naar bloemen
geurende fontein mijn eerste fietslessen kreeg, en waar ik, ondanks het feit dat mijn rode fietsje
was uitgerust met twee steunwieltjes, en ondanks de goedbedoelde instructies van mijn moeder,
hardnekkig tegen de hekjes en de borden met PRIERE DE PAS MONTER SUR LA PELOUSE
bleef opbotsen.
Op mijn zevende verjaardag kwam mijn moeder op het idee een feestje te organiseren in de tuin
van de uitgeverij. Mijn vriendjes legden echter geen enkele belangstelling aan de dag voor het door
haar uitgezette koekhapspel, maar begonnen elkaar tot bloedens toe af te ranselen. Mijn moeder
was ontzet en stelde vast dat ik in een verkeerd milieu opgroeide. Omdat het toevallig zo uitkwam
dat de uitgeverij haar activiteiten naar Nederland wilde uitbreiden, besloot mijn moeder de leiding
op zich te nemen van het in Den Haag te openen kantoor. Op de dag van ons vertrek stelde ze
Mamie van haar besluit op de hoogte. Mijn tweede moeder barstte in snikken uit. Daarna gingen
we, zonder Mamie, naar het Russische circus en zagen daar Popov, de clown. Tegen de avond
namen we de trein naar Den Haag en vandaar de tram naar Wassenaar, want we zouden voorlopig
onze intrek nemen bij Oom Mop, een oude vriend van mijn moeder, wiens vrouw net was
overleden. Vanuit de tram zag ik een reusachtige, schitterend verlichte kerstboom. Daarna viel ik,
bij het geluid van de regelmatig tegen het raam tikkende regendruppels, in slaap.
Na de kerstvakantie werd ik naar school gestuurd en maakte aldus kennis met de Wassenaarse
scholiertjes. Die kennismaking viel niet mee. De meisjes stonden in groepjes te giechelen en de
jongetjes tolden - wroem!, wroem! - als dolgeworden brommertjes over het schoolplein in het
rond en dachten er niet aan elkaar op leven en dood te bestrijden, zoals ik dat in Brussel gewend
was. Vanonder een boom sloeg ik hun gedoe met grote minachting gade en hoopte dat de bel snel
zou gaan.
De klas was verdeeld in links en rechts. Links zaten de kinderen uit de armoedzaaiersbuurt
Kerkehout en rechts zaten de jongens en meisjes uit de villawijken. Aanvankelijk werd mij per
abuis een plaats ter linkerzijde toebedeeld, maar bij nadere kennismaking zag men zijn vergissing in
en verhuisde ik naar rechts, waar ik voor Marjan en Yolanda kwam te zitten, met wie ik, nadat
ik geleerd had de h uit te spreken en de r van de g te onderscheiden, al gauw in felle
concurrentiestrijd gewikkeld was om de toppositie in de klas.
Toen na een half jaar besloten werd dat mijn moeder en ik definitief bij oom Mop zouden
intrekken, kreeg ik, aangezien ik elke ochtend verward maar koppig op de piano tingelde, pianoles
van mijnheer van den Burg. Ik maakte snelle vorderingen en weldra werden oom Mop en mijn
moeder elke ochtend uit hun slaap opgeschrikt door de sprankelende klanken van An die schöne
blaue Donau, afgewisseld door gekrijs en gebeuk op de toetsen als een bepaalde passage niet
wilde lukken.
Op momenten dat ik geen zin had in pianospelen of in lezen, verschanste ik me met mijn knikkers
onder de tafel in de eetkamer en organiseerde knikkerraces tussen de banen van het Perzisch tapijt,
met als deelnemers, Michael(1), mijn Belgische naamgenoot Mi-ka-el(2) (Ik deed twee keer mee
om de kans op een overwinning te vergroten), Jean(3), Luc(4), Pierre(5) en Claude(6). De races
werden aanvankelijk in het Waals becommentarieerd, maar al spoedig kwam daar het Wassenaars
voor in de plaats. Later verdwenen de namen naar de achtergrond en bleven slechts de nummers
over, die ik aanvulde tot acht om de competitie interessanter te maken. Ook toen ik allang