Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

ehaalde ik elke week ook een kolossale hoeveelheid bon points voor goed gedrag. Die braafheid
verdween echter zodra ik mijn grijze schortje had afgedaan en het schoollokaal had verlaten. Als
enig kind was het me al snel duidelijk geworden dat je koste wat kost de macht diende te grijpen,
wilde je niet door je leeftijdsgenootjes vertrapt worden. Mede dank zij mijn status van beste
leerling lukte het me een effectieve terreurorganisatie in het leven te roepen. Met mijn luitenants
Jean, Luc, Claude en Pierre bond ik de strijd aan met vergelijkbare bendes in de buurt, waarbij we
gebruik maakten van scherp geslepen stokken en stenen, die we met volle kracht naar de hoofden
van onze vijanden wierpen. Naast mijn activiteiten als aanvoerder van de schoolbende onderhield
ik ook nog contact met de bende van Jean-Pierre en zijn broertjes, waar ik het echter niet verder
had geschopt dan gewoon bendelid. Het gezin waar Jean-Pierre uitkwam stond op de laagste trede
van de maatschappelijke ladder, een van de redenen waarom Mamie hem, samen met mij, tot haar
oogappel had gepromoveerd. Hij was een paar jaar ouder dan ik en had zodoende een natuurlijk
overwicht, dat nog benadrukt werd door zijn intense charme en misdadige aanleg. Onze favoriete
bezigheid was kakken in de open lucht, bijvoorbeeld in de bosachtige omgeving van de in de
nabijheid van het Musée Royale de L’Armée gelegen oude ruïne. Nicole leerde ik ook in de open
lucht kakken, op straat tegen een geparkeerde auto aan, waarbij we tevens onze geslachtsdeeltjes
met elkaar vergeleken. ‘s Zondags ging ik met de welpen spoorzoeken in het Zoniën Woud. Na
een hele dag vechten werd ik door een uitgeputte akela thuisbezorgd. Als het winter was wachtte
mijn moeder me op met een kop dampende erwtensoep. Zonder het te weten voelde ik me dan
gelukkig.
Eigenlijk voelde ik me al sinds mijn geboorte gelukkig, ook al droomde ik wel eens van een oude
heks, die de trap op stommelde, me uit mijn bed trok en me in de brandende kachel stopte.
‘Die jongen heeft te veel speelgoedbeesten in bed, daar krijgt ie het warm van en dan gaat ie eng
dromen,’ zei mijn door haar werk als reisgids op Mallorca praktisch geworden tante Juul tegen
mijn moeder, toen ik eens in paniek bij haar in bed was gesprongen. Het was dezelfde tante Juul
die aanwezig was geweest bij mijn eerste woordje. Samen met tante Nel uit Amsterdam zat ze er
op te wachten terwijl mijn moeder me voorlas uit het grote dierenboek.
‘Kalkoen,’ zei mijn moeder en hield het kwaadaardig uitziende, roodlellerige dier voor mijn neus.
‘Kalkoen!’ zei ik ineens.
‘Goh!’ riep tante Juul, ‘een baby met gevoel voor humor, dat heb ik nog nooit meegemaakt!’
Volgens mij is ‘t een nicht, dacht Amsterdamse tante Nel, maar laat ik in godsnaam mijn waffel
houden.
Tante Nel was samen met haar zoontje Martijn naar Brussel verhuisd omdat ze een relatie had met
mijn oom Frans. Met z’n drieën deelden ze met mijn moeder en mij een huis aan de place des
Chasseurs Ardennais. Martijn speelde de baas over mij en oom Frans bracht van de weeromstuit
veel tijd in Amsterdam door, waar hij nog over een andere vriendin kon beschikken. Toen ik
eenmaal trappen kon lopen werd ik, als mijn moeder ziek was, door tante Nel naar boven gestuurd
met een kopje thee. Mijn moeder zat dan half overeind in haar bed te lezen. Ik kende mijn moeder
niet anders dan lezende. Ik bood haar het kopje thee in het Waals aan en ze bedankte me in het
Nederlands. Haar glimlach was stralend en haar weelderige zwarte haar glansde. Ik was trots op
mijn moeder.
Op een gegeven ogenblik liep het definitief spaak tussen tante Nel en oom Frans en werd het
samenwoningsverband ontbonden. Op de dag van ons vertrek plantte ik op aanraden van Martijn
een kersenpit in het achtertuintje. Niet dat ik die boom ooit zou zien, maar het was een prettig idee