Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Gaat ie lekker?’ vroeg een nijdige man, die zich vergeefs met een uitpuilende boodschappentas langs het vrijende
paar probeerde te wurmen.
‘Neukie, neukie, lekkie, lekkie!’ schaterde een jongetje.
Al gauw was de Amsterdamse humor niet van de lucht. Jij trok je daar echter niets van aan en liet je gelukzalig
bevredigen. Uiteindelijk maakte je je met een verlekkerde zucht los van je minnaar en liet je onder cynisch applaus
naar huis terugvoeren, waar we werden opgewacht door Kareltje en een ongeduldig geworden giroman, die ik, met
een beroep op overmacht, de deur uit wist te werken.
Het nest deponeerde je ditmaal onder het bed en je kroost liet je al na een week vol walging in de steek. Enfin, ik
had nog genoeg Brinta over van de vorige keer en na zes plakkerige weken belde ik het mij inmiddels vertrouwde
nummer van de dienst voor onbehuisde hondjes.
Natuurlijk had ik je twee keer per jaar een anti-neukprik moeten laten geven of desnoods je geslachtsdelen onklaar
moeten laten maken, maar op de kritieke ogenblikken ontbrak of het geld voor de dierenarts of werd ik bevangen
door het nergens op gebaseerde optimisme dat alles niet zo’n vaart zou lopen. Een jaar lang ging inderdaad alles
goed, ook al rukte je nog zo aan je extra stevige riem. Maar toen werden we door een echtpaar met kinderen
uitgenodigd voor een boottochtje in de waterrijke omgeving van Vlaardingen. Om de kinderen te laten zwemmen
en de inhoud van de picknickmand te verorberen meerden we aan bij een onbewoond eiland. Jij sprong uitgelaten
aan land en daar stond hij plotseling, door het opperwezen met eigen hand daar neergezet, want nergens was een
ander mens of andere boot te bekennen: een groezelige keeshond. Je zat meteen vast en de natuur trok zich niets
aan van de emmers water die we over jullie heen stortten. Het nest baarde je met de grootst mogelijke weerzin en je
keek er verder niet meer naar om. Ik plempte het schorriemorrie in de Brinta en bracht het onder bij de
hondenminnende Amsterdamse bevolking.
Daarna gaf je het neuken op. Je vierde worp was dan ook een geval van onbevlekte ontvangenis, en wel van dubbele
onbevlekte ontvangenis, want je baarde eerst drie grote gele, en toen drie kleine zwarte monsters. Het laatste
zwartje baarde je, in de overtuiging dat de bevalling voorbij was, in mijn schoot. Een echte kleine Jezus. De
nageboorte droop via mijn broekspijp op mijn schoen.
Kom. Het is wel goed zo. Wilma staat ons straks bij de dierenarts op te wachten. Het lopen valt je
zwaar. Je snuffelt nog wel, maar lang zo gretig niet als vroeger. Als Wilma en ik je op de
operatietafel tillen, stribbel je niet tegen. Dapper ben je altijd wel geweest. De dokter geeft je een
prik en je slaakt een ijselijke gil. Daarna sukkel je achter ons aan naar een belendend
wachtkamertje en val je onder mijn stoel in slaap.
‘Die wordt niet meer wakker,’ stelt de dokter even later vast, ‘u kunt wel gaan, straks krijgt ze
nog een prik in haar hart.’
Tot mijn opluchting begint Wilma in een naburig kroegje zachtjes te huilen. De tranen die ik had
opgespaard kan ik nu inhouden. Wilma huilt voor mij.
Eenmaal thuis gooi ik de hondenbakjes in de vuilnisemmer en laat ze volgen door de twee ballen,
het afgekloven bot en de groene riem. Dan pak ik een fles wijn uit de ijskast en ga op bed liggen.
In een ver verleden placht ik ook voor iemand anders te huilen: voor Nicole. Al vroeg in mijn
leven bleek dat het lot me had opgezadeld met de weinig benijdenswaardige dispositie me
onwillekeurig te kunnen inleven in iemand anders’ verdriet, ook al betrof het een volstrekt
vreemde, terwijl ik aan de andere kant geen groter genoegen kende dan mijn speelkameraardjes te
zien lijden, met uitzondering van Nicole die ik aanbad. Als ze, zoals zo vaak, met een slecht
rapport thuiskwam en van Mamie te verstaan kreeg dat ze het haar beloofde presentje,
balletschoentjes bij voorbeeld, wel kon vergeten, barstte ik in snikken uit. De balletschoentjes
kwamen er dan toch, want als Mamie’s oogappel had ik macht over haar en bovendien scoorde ik
niets dan tienen.
Mijn moeder die dat niet helemaal vertrouwde - alleen maar tienen - kreeg, toen ze ongerust bij de
schooljuffrouw informeerde wat er toch aan de hand was, als antwoord dat ik eenvoudigweg nooit
een fout maakte, een feilen dat ik later in mijn leven ruimschoots zou compenseren. Behalve tienen