Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

4
Mamie
Je tepels zijn zo opgezwollen van de kanker dat je te zwaar bent geworden om op het bed te
springen. Mismoedig kijk je me aan en sleep je je lekkend terug naar je met kranten bedekte
kussen. Zo is het geen leven meer.
Vroeger barstten je tepels ook uit elkaar, maar dan wel van wat anders, geil secreet! Lars had zijn hielen nog niet
gelicht of je besloot van een mij onbekende vader zwanger te worden. Eén keer zwanger, alla! Een teef heeft recht
op een nest, zegt men wel. Maar waarom moest je zo onbetamelijk zwanger worden? Je buik zwol zo op dat je
melksprieten over de grond schuurden. Walrus noemden ze je op straat, of zeekoe, of gewoon varken. Het nest dat
ik tussen mijn rommel voor je had gebouwd liet je links liggen en je baarde je gebroed in de klerenkast. De
nageboorte viste ik uit de aan mijn studententijd overgehouden hoge hoed. Nadat ik je jongen naar mijn nest had
overgeplaatst begon je ze aanvankelijk, gedreven door een, zoals gauw zou blijken misplaatst moederschapsinstinct,
agressief te verdedigen. Een door mij opgepikte Engelse jongen die zich te dicht in de buurt waagde, beet je zo hard
in zijn neus dat die doormidden dreigde te scheuren en ik hem met bloedend hoofd naar de Eerste Hulp moest
brengen. Na twee weken bleek hoe bedrieglijk dat moedergevoel van je was. Weliswaar spoot de melk nog steeds
spontaan uit je buik, maar je had inmiddels schoon genoeg gekregen van dat gelebber aan je lijf en verschanste je
op het bed tegen de losgebroken horde. Op aanraden van vrienden legde ik een Brinta-bad aan waar ik het gespuis
in onderdompelde. De kleintjes kregen de smaak al gauw te pakken en groeiden in een ongehoord snel tempo.
Binnen de kortste tijd plakte alles in huis aan elkaar vast en was er een glibberbaan ontstaan van overal, behalve op
de daartoe bestemde kranten, gedeponeerde plasjes en drolletjes. Het viel niet mee de opgeblazen braadworsten van
de hand te doen. Door potentiële afnemers dronken te voeren, te slijmen en te intimideren lukte het me uiteindelijk
toch, maar toen ik ook het laatste product in de handen van een tegenstribbelend echtpaar had gedrukt wist ik één
ding zeker: dit nooit meer.
Een lente later stond ik op een mooie middag op de stoep voor mijn huisje. Met mijn linkerhand probeerde ik al
gesticulerend mijn betoog tegen de afgezant van het girokantoor kracht bij te zetten, terwijl ik met mijn rechterhand
de voordeur dichthield, waarachter jij loops lag te loeren op een gelegenheid je opgekropte lusten bot te vieren.
Kareltje, het zoontje van Wilma, bevond zich ook in huis. Zoëven had ik hem nog vergeefs proberen aan te sporen
de eerste schreden op het pad naar een pianistencarrière te zetten en had hij met grote tegenzin enkele willekeurige
toetsen ingedrukt. Nu deed hij verwoede pogingen om alle toetsen van het klavier tegelijk aan te slaan.
‘Maakt u zich vooral geen zorgen,’ zei ik tegen de giroman, ‘vijfhonderd gulden is voor mij geen onoverkomelijk
bedrag, al weet ik dat die schuld er al een tijdje staat.’
‘Die schuld staat er al drie jaar, mijnheer, en ik ben hier om hem in te vorderen.’
Het gebonk op de piano was opgehouden, hoorde ik, en ik wilde net een nieuwe leugen uit mijn grijsgeworden hoed
toveren toen mijn belager en ik werden opgeschrikt door een daverende knal, direct gevolgd door luid gegil en
geblaf. Ik stormde naar binnen, voelde jou langs mijn benen glippen en zag dat de zware houten ladder naar het
dakraam op mijn bureau was gestort. Het dakraam, dat op een op de ladder staande stok steunde, was dichtgeklapt,
en Kareltje bungelde krijsend in de lucht met zijn vingertjes tussen de ijzeren sponningen. Ik zag zijn bloederige
vingertopjes al verspreid over mijn dakterras liggen. Ook al was jij er vandoor, ik had geen keus. Ik rende naar
buiten.
‘Kom eens even helpen, gauw!’ riep ik tegen de man.
‘Maar ik ben hier voor uw schuld,’ sputterde hij tegen.
‘Gauw! Het gaat om een mensenleven!’ schreeuwde ik, en trok hem aan zijn arm naar binnen. Met vereende
krachten richtten we de ladder op en bevrijdden het gillende ventje. Tot mijn opluchting zag ik dat zijn vingertjes
alleen maar een beetje gedeukt waren.
‘Blijft u even bij de jongen,’ snauwde ik tegen de giro, ‘ik moet achter mijn hond aan, straks zit ie vast!’
Je zat vast, en wel voor de ingang van Albert Heijn. Voor deze gelegenheid had je een Deense dog-achtig type
uitgekozen, zodat niemand er meer in- of uit kon.
‘Hoe haalt u het in uw hoofd om uw loopse hond zo maar los te laten!’ riep de eigenaresse van de dog giftig, terwijl
ze vol walging naar het pompende stel keek.
‘Ik heb hem niet losgelaten!’ riep ik terug, ‘en bovendien zit ik straks met een nest en u niet!’