Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Die mogelijkheid moest ik onbenut laten. Ik had niet eens genoeg geld om naar Londen terug te
keren en zelfs niet genoeg voor een glas bier om mijn kater weg te spoelen. Wel zag ik mijn vader
de vertrekhal binnenkomen in gezelschap van drie struise vrouwen. En even later zag ik hem in een
keurig streepjes-pak het toilet uitlopen. Aan de bar zat hij ook. Hij nam een hap van een knapperig
broodje en toen een ferme slok uit een groot glas bier. Ik ging op een bank zitten en probeerde me
op Ayn Rand te concentreren. Wat ik las was een hartstochtelijke apologie van het Amerikaanse
edelkapitalisme, met blanke goden en godinnen als protagonisten en luie intellectuelen als
onderkruipers. Negers of joden kwamen er niet in voor. Na een tijd begon dat wereldbeeld me
tegen te staan en legde ik het boek weg. Een goed boek had mijn aandacht overigens ook niet
kunnen vasthouden, want ik bleef in elke binnenkomende man boven de veertig mijn vader zien. Al
suffend en hallucinerend sleet ik mijn uren tot het etmaal om was en het tijd werd naar Nederland
terug te keren.
Aan het eind van de daaropvolgende zomer schreef ik mijn vader in bedekte termen over mijn, na
een met mijn moeder in Engeland genoten vakantie, omgeslagen seksuele voorkeur.
Mijn vader schreef terug dat het inderdaad wel eens voorkwam dat mannen elkaar knuffelden als
ze te veel hadden gedronken. Onlangs was het hem zelf overkomen, tijdens een dinertje bij zijn
oude vriend Tosho. Daar zou hij geen voet meer over de drempel zetten. Ik moest dus goed uit
mijn doppen kijken, maar me verder niet ongerust maken.
Ik schreef een tweede, in onbedekte termen gestelde brief, waaraan ik een lange lijst met in het
heden en verleden beroemd geworden schrijvers toevoegde, die mijn geaardheid deelden of hadden
gedeeld.
Mijn vader beaamde dat inderdaad vele verdienstelijke mannen van de verkeerde kant waren of
waren geweest, maar dat ik me daar niet op moest richten. Ik moest voor alles aan mijn
maatschappelijke carrière denken en daarom was het het beste dat ik net deed alsof er niets was
gebeurd. Hij voegde eraan toe dat ik blij mocht zijn dat ik niet in Bulgarije woonde, want daar
werden homo’s zonder vorm van proces opgehangen.
Vlotte brievenschrijvers waren mijn vader en ik toch al niet, maar na die brief nam ik me voor hem
nooit meer te schrijven. Ik was immers juist doende niet alleen mijn maatschappelijke carrière,
maar mijn hele leven aan mijn nieuw verworven emoties ondergeschikt te maken. Zijn koele
reactie trof me daarom als een dolk in mijn hart.
1973 Mircho laat zijn kinderen in New York achter en vertrekt naar Brazilië om in Sáo-Paulo een nieuwe uitgeverij
op te richten. Ik schrijf hem een brief waarin ik mijn bezorgdheid uitspreek over de sociale misstanden in dat land.
Hij schrijft terug dat de rijken in Brazilië weliswaar steeds rijker werden, maar dat je niet kon zeggen dat de armen
armer werden.
1976 Mircho schrijft me dat de zaken slecht gaan en dat hij me daarom geen lening kan verstrekken. ‘Maybe my
unability to help you now will give you strength to push on harder in the right direction, and one day you will look
upon it as a blessing.’
1980 Mircho keert berooid terug naar New York. ‘Brasil is a wonderful country to live in, but not to do business
with.’ Door aanhoudend geldgebrek ben ik niet in staat hem op te zoeken.
1984 Ik schrijf Mircho dat ik hem kom opzoeken.
Januari 1987 Ik schrijf Mircho dat ik nu echt kom. Ik kan in New York bij vrienden logeren, dus hij hoeft geen
extra moeite te doen.