Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Ik dacht aan de Israëlisch-Arabische oorlogen en meteen ook aan Auschwitz en stikte bijna van
plaatsvervangende schaamte. Mijn vader liet zich echter niet zo makkelijk van de wijs brengen.
‘What a beautiful Jewish girl you are then,’ zei hij minzaam, zij het met aanmerkelijk minder
animo.
Later op de avond gaf mijn vader me op zijn hotelkamer een boek cadeau. Het was een dikke pil:
Atlas Shrugged van Ayn Rand.
‘Read it Michael, it’ll teach you some important facts about life.’
Hij vertelde dat zijn kinderen in New York, George en Krassimira, het ook een prachtig boek
hadden gevonden. Overigens was George nu getrouwd met een Bulgaarse dokter, Lubka, die
tijdens een medisch congres in Wenen aan de aandacht van de Bulgaarse geheime dienst was
ontsnapt en door de CIA via Parijs naar New York was gesluisd.
‘My children improve their lives all the time, you must do the same, Michael.’
‘I will,’ zei ik, ‘I will.’
Een paar whisky’s later stapte ik op en wandelde met Ayn Rand onder de arm terug naar mijn
kast.
De volgende avond bracht ik mijn vader naar King’s Cross Station, waar hij de nachttrein naar
Edinburgh zou nemen. In een volkskroegje tegenover het station dronken we nog een glas zoet
bier. Ik vertelde dat mijn hotel vijf pond meer kostte dan ik had verwacht.
‘I wanted to give you five pound anyway, so that’s allright.’
We zwegen een tijdje. Toen kwam mijn vader met een nieuwtje: dit was zijn laatste Europese reis.
Over een paar maanden zou het kantoor van Radio Free Europe op Park Avenue op last van de
regering gesloten worden. Hij ging dan met vervroegd pensioen en zou zich geen dure reizen meer
kunnen veroorloven. Bovendien had hij Europa nu wel gezien.
‘I’ll come to the States to visit you,’ zei ik optimistisch.
‘You’ll always be most welcome, Michael,’ zei mijn vader.
Toen het tijd was zeulde ik zijn grote koffer naar het station. Hij had een eersteklas couchette
gereserveerd. Ik zette de koffer daar neer en keek jaloers om me heen.
‘I like to travel comfortably,’ zei mijn vader.
‘Yeah,’ zei ik en dacht aan mijn kast.
Het was tijd om afscheid te nemen.
‘Take it easy Michael, and try to make a succes out of your life.’
‘I will!’ zei ik.
We omhelsden elkaar en ik stapte uit.
Zijn hoofd verscheen niet meer uit het raampje, maar toch wuifde ik hem na, terwijl de trein
langzaam het donker tegemoet gleed.
De volgende ochtend was ik wel op tijd op Gatwick Airport om mijn NBBS charter te zien
opstijgen, maar te laat om het gebeuren vanuit het vliegtuig te kunnen meemaken. Het grootste
deel van de nacht had ik twee in het hotel aangespoelde Ieren bijgestaan met het ledigen van hun
flessen whisky en daardoor was ik vergeten dat ik in verband met de veiligheidsvoorschriften een
uur voor het vertrek op de luchthaven aanwezig diende te zijn.
‘Wanneer gaat het volgende vliegtuig?’ vroeg ik aan het meisje achter de balie.
‘Over vierentwintig uur,’ zei ze, ‘als er tenminste plaats voor je is. Je bent nu stand-by.’
‘Maar er gaan toch voortdurend vliegtuigen naar Amsterdam?’
‘Niet van de NBBS. Een gewoon kaartje kost driehonderd gulden extra.’