Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

spreken en daarmee te insinueren, bedacht ik, terwijl het bloed naar mijn hoofd steeg, dat mijn
moeder in Brussel voor hoer had gespeeld! Ik sprong van tafel op, pakte mijn gereedstaande
koffer en rende het hotel uit en het station in, waar ik de roltrap nam naar het perron. Toen ik
boven was gekomen zag ik beneden mijn vader staan.
‘Michael, come back!’ hoorde ik hem roepen.
Gesterkt door de wetenschap dat ik nog steeds over de door mijn moeder voor alle zekerheid
meegegeven honderd gulden beschikte, wat zeker genoeg moest zijn voor een enkele reis
Salzburg-Amsterdam, besloot ik mijn vader te laten staan en mijn woede vrij spel te geven. Ik
holde verschillende perrons over en belandde via een andere roltrap aan de achterzijde van het
station, en even later in een aangrenzend rozenparkje, waar ik op een bankje in snikken uitbarstte.
Al huilend realiseerde ik me dat het geen tranen van verdriet waren die ik vergoot, maar van
zenuwachtige opwinding. Voor het eerst had ik mijn vader getart en tevens de eer van mijn
moeder verdedigd. Zo dapper was ik in mijn leven nog nooit geweest.
Terug in Amsterdam schreef ik mijn vader een lange, verwarde brief vol persoonlijke gevoelens.
‘You should only have said, “I’m sorry, I misbehaved,” that would have been enough,’ schreef
mijn vader kort en bondig terug, en voegde eraan toe dat hij intussen erg gelukkig was geworden,
omdat het hem eindelijk gelukt was zijn zoon en jongste dochter naar New York te laten
overkomen.
‘Michael! You exasperate me!’ riep mijn vader me een zomer later toe, toen ik weer eens half
tegen hem aan was gestruikeld. We liepen door de straten van Londen en op de een of andere
manier wilde het me maar niet lukken mijn voeten op een gecontroleerde manier voor elkaar te
zetten. Zoals zo vaak deed de aanwezigheid van mijn vader mij een transformatie ondergaan: het
zorgvuldig op mijn karakter aangebrachte vernis van wereldwijsheid brokkelde af en ik veranderde
in een mij onbekende, schutterige schooljongen. Was ik maar nooit aan dit Londens avontuur
begonnen, dacht ik radeloos. Van begin af aan zat alles al tegen. Eerst dat briefje van mijn vader
uit Spanje, waarin hij het adres vermeldde van het hotel in Londen waar hij drie dagen zou
logeren, maar waarin hij geen geld had ingesloten voor mijn overtocht. Toen het woedende
commentaar van mijn moeder op de vrekkigheid van mijn vader en, na het gulle aanbod van
mijn stiefvader, mijn aankomst in het luxueuze Hyde Park Hotel, waar ik weliswaar met Bulgaarse
hartelijkheid door mijn vader werd begroet, maar waar ik ook meteen te horen kreeg dat hij
onmogelijk een extra kamer in zijn hotel kon bekostigen en dat ik dus maar op zoek moest gaan
naar een goedkope slaapgelegenheid, een zoektocht die mij in een piepklein hotelletje deed
belanden, alwaar ik in een soort kast werd gezet met als enig gerief een uitsluitend over het
krakende bed bereikbare druipkraan plus lampetkan.
‘MICHAEL!’ riep mijn vader nog eens, toen ik hard tegen hem aanbotste omdat ik hem bij het
betreden van de pub had willen laten voorgaan en daartoe opeens een stap achteruit had gedaan.
Ik deed nu een paar stappen vooruit en liep de pub in, waar we net als gisteren en eergisteren
zouden gaan dineren. Nergens in Londen kon je voor zo weinig geld zulke lekkere goulash eten,
beweerde mijn vader, wiens gezicht opklaarde toen achter de bar een donker, exotisch uitziend
meisje opdook, dat kennelijk de plaats had ingenomen van de stuurse matrone die ons de
afgelopen twee dagen aan goulash had geholpen.
‘What a beautiful Arabic girl you are!’ riep mijn vader.
‘I am Jewish,’ zei het meisje koel.