Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘s Nachts in bed dacht ik nog eens over het een en ander na en kwam tot de slotsom dat ik mijn
stiefvader, tegen mijn gewoonte in, gelijk moest geven. Dat negers luier waren dan blanken was
natuurlijk apekool. En waarom zouden joden geen leidende functies mogen bekleden? Ze hadden
het al rot genoeg gehad in de oorlog. Dat mijn vader fascist was wilde er echter bij mij niet in.
Natuurlijk was ie rechts. De communisten hadden hem alles afgepakt. Logisch dus. Maar fascist?
Nee. Daar was ie veel te intelligent voor.
De gidsjes van Columbia Universiteit bleef ik nog maandenlang koesteren en ik vertelde aan
iedereen die het wilde horen dat ik niet in Leiden of Groningen ging studeren, maar in New York,
het centrum van de wereld. Toen evenwel het moment aanbrak dat ik serieus over mijn toekomst
moest nadenken, sloeg de twijfel toe. Kon ik mijn met haar gezondheid tobbende moeder zomaar
in Nederland achterlaten? In een onverwacht helder ogenblik realiseerde ik me dat dat uitgesloten
was. Ik zou mijn aspiraties aan dit kikkerland moeten aanpassen. Luiheid dreigde. In New York
had ik mijn aangeboren werkschuwheid wel moeten overwinnen, want daar was het aanpakken of
verzuipen. Hier bestond die drang niet. ‘In Europe people just idle along,’ had mijn vader gezegd.
Ik schreef hem een brief waarin ik hem mijn besluit mededeelde. Hij reageerde nogal koeltjes.
Jammer dat ik niet kon komen, maar inmiddels was hij al druk bezig twee van zijn kinderen uit
Bulgarije los te kopen.
Na mijn eindexamen ging ik studeren in Amsterdam, dat was tenminste nog iets. Rechten, want
daar kon je alle kanten mee op.
‘I don’t even know if you are my son!’ snauwde mijn vader me twee jaar later toe. We zaten aan
het ontbijt in een naast het station gelegen hotelletje in Salzburg en waren, komend uit Velden am
Würthersee, op weg naar Radio Free Europe in München. Mijn vader had me voor een weekje
vakantie uitgenodigd in Schloss Velden, een veel te duur hotel, dat weliswaar over een aan het
meer gelegen, met witte obers bespikkeld grasstrand beschikte, maar ons tevens had gedwongen
tot een dagelijks menu van vette schnitzels in een afgelegen restaurantje, in plaats van feestelijke
maaltijden op het in het meer uitstekende, sprookjesachtig verlichte hotelterras. Mijn vader had
speciaal Velden als vakantieplaats uitgekozen omdat hij wist dat die plaats bij collega’s van hem in
München zeer in trek was. Een aantal van die collega’s ontmoetten we op een avond in een
doordringend Oostenrijkse Stube, goedlachse types met lederhosen aan. Ze deden me een beetje
denken aan Tony, de zakenvriend van mijn vader uit Washington.
Verder hadden we voornamelijk over politiek gediscussieerd, waarover wij, daar ik inmiddels zeer
links was geworden, sterk van mening verschilden. Meestal slaagde mijn vader erin mijn,
voornamelijk aan mijn in de linkse vakliteratuur doorknede vrienden ontleende plannen voor een
betere wereld grondig te frusteren, maar ten aanzien van het onder een fascistisch juk zuchtende
Griekenland gaf ik me niet zo gemakkelijk gewonnen. Het jaar tevoren had ik, meer gedreven door
romantische bevlogenheid - Byron zou er een bezoek hebben gebracht, en daarom werd het ook
het ‘dichterseiland’ genoemd - dan door revolutionair elan, een reis ondernomen naar Santorini,
waar ik, afgezien van grijpgrage prelaten ook een heuse vrijheidsstrijder had ontmoet. Diens
idealen poogde ik geestdriftig op mijn vader over te brengen, totdat hij me uiteindelijk de mond
snoerde: ‘The Greek have but one government, so that’s the government they must obey.’
Dat hij uit zijn humeur was vanmorgen, kon ik me wel indenken. Ik had, omdat we immers in
Salzburg waren, tot diep in de nacht naar een krakerige radio geluisterd, die niet ophield klassieke
muziek uit te zenden. Vermoedelijk had ik hem daarmee uit zijn slaap gehouden en reageerde hij
zijn opgekropte woede nu af. Maar dat was nog geen reden zijn twijfel over zijn vaderschap uit te