Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

een chartervlucht naar Amsterdam vervoerd worden. Vanaf Kennedy Airport. Mijn vader bood
aan me daar naar toe te brengen.
‘That’s not necessary,’ zei ik, ‘there’s a bus from Grand Central Station. I know the way.’
Voor de laatste keer trok ik mijn geliefde Manhattan in om afscheid te nemen van Augustin. Het
was druk op het terras, zodat we maar weinig met elkaar konden praten. We wisselden onze
adressen uit en beloofden elkaar regelmatig te schrijven. Augustin was vast van plan een keer naar
Europa te komen en dan zou hij me opzoeken. Toen ik opstond gaf hij me ineens een zoen op mijn
mond. Bulgaren waren nu eenmaal nogal zoenerig, hield ik mezelf voor, na van de schrik te zijn
bekomen. Ik gaf hem op mijn beurt een klop op zijn schouder en wenste hem veel geluk.
Mijn laatste avond in New York bracht ik thuis door, bij de televisie. Twee sproeterige kinderen
stortten zich, na hun moeder met doorgesneden polsen in de badkamer te hebben aangetroffen, op
hun niets vermoedend van zijn werk terugkerende, Gary Grantachtige vader.
‘Daddy! Daddy!’ riepen ze.
‘How horribly childish,’ zei ik, ‘Daddy.’
‘Well, that’s what you are supposed to call me,’ zei mijn vader.
‘Daddy?’
‘Yes.’
Ik zei altijd father tegen mijn vader, en zelfs daar had ik vroeger nogal moeite mee gehad. Daddy
was natuurlijk helemaal uitgesloten. Zo’n aanspreektitel veronderstelde een intimiteit die nog een
stuk verder ging dan een in een dronken bui uitgedeelde oorvijg. Nee, Daddy voorlopig maar niet.
Later misschien, als ik bij hem woonde en zijn omnibussen aan de man zou brengen. Misschien dat
ik mezelf er dan, op een goede dag, toe zou kunnen brengen Daddy tegen hem te zeggen.
De volgende ochtend omhelsde ik mijn vader en beloofde hem dat ik regelmatig zou schrijven.
Ditmaal bereikte ik Kennedy Airport zonder ongelukken. Bij aankomst bleek de charter uren
vertraging te hebben. Als compensatie mochten de studenten die vertraging gratis doorbellen naar
hun ouders en werd er door de KLM ongelimiteerd gratis drank versterkt. Toen we opstegen
plengde ik een traantje. New York, dat wist ik zeker, was de mooiste uitvinding op aarde, en het
was bitter naar zoiets als Wassenaar - der gaten gatst - te moeten terugkeren. Gelukkig werd er
ook in de charter met gulle hand geschonken, zodat ik me al gauw aan de in de boven de
Atlantische Oceaan voortsuizende vliegmachine ontstane jubelstemming wist aan te passen.
Dronken en uitgeput landden we ‘s ochtends vroeg op mistig Schiphol. De vragen die mijn
stiefvader me in de auto stelde, kon ik niet meer beantwoorden. Pas een dag later was ik in staat
iets over mijn opgedane ervaringen te vertellen.
‘New York is prachtig, een geweldige stad, het is alleen jammer dat de joden het daar voor het
zeggen hebben. Ze beheersen alle belangrijke kranten en televisiestations, en als je in Amerika de
media beheerst heb je de macht in handen. En wat het negerprobleem betreft: dat heeft meer met
economie dan met kleur te maken. De werkprestaties van de zwarten zijn veel minder dan die van
de blanken. De zwarten kunnen daar niets aan doen, ze zijn nu eenmaal van nature lui. Verder
heeft mijn vader me uitgenodigd om aan de Columbia universiteit te gaan studeren. Ik kan een
groot deel van mijn studie zelf betalen door zijn boeken te verkopen, detective-omnibussen,’ zo
vatte ik mijn bezoek aan Amerika bondig samen.
‘Ik vind Michael,’ zei mijn stiefvader op voor zijn doen ongewoon heftige toon, ‘dat je in Amerika
buitengewoon rechtse ideeën hebt opgedaan!’
‘Je vader is altijd al erg rechts geweest,’ voegde mijn moeder eraan toe, ‘volgens mij was hij in
Bulgarije lid van een fascistische organisatie.’