Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Ik vond het een nogal cryptische uitspraak, maar concludeerde dat het werk van mijn vader erg
geheim moest zijn. Ten slotte maakte hij programma’s die naar Bulgarije werden doorgezonden,
een streng communistisch land. Victor Fisher zou toch geen spion zijn voor de KGB? vroeg ik me
plotseling angstig af. Als dat zo was, zou mijn loslippigheid wel eens ernstige consequenties
kunnen hebben.
Mijn argwaan werd die middag nog versterkt toen Victor me op het terras vertelde dat hij geen
Victor Fisher heette, maar Augustin Paychinov. Hij had een schuilnaam nodig voor zijn
schuldeisers, legde hij uit, maar mij durfde hij zijn echte naam wel toe te vertrouwen, als ik er maar
met niemand over zou praten, ook niet met mijn vader.
Na zijn werk nam Augustin Paychinov me mee naar Fifth Avenue, waar hij stil bleef staan voor
een zeer voornaam uitziende club. Hij wees naar vier reusachtige, op tronen gelijkende, vaalrode
fauteuils die voor het grote raam stonden opgesteld, en vertelde me dat daar de aller-, allerrijkste
oude mannen van New York plachten te zitten.
‘People like old Rockefeller, you know. Wait a minute, will you, I’ll have a chat with that fellow
over there.’
Hij liep naar de onder de geluifelde ingang opgestelde portier, praatte even met hem en wenkte me
toen.
‘You can have a look,’ zei hij, ‘there’s nobody in. It’s a very special favour, you know.’
We betraden de imposante ruimte en namen plaats in de koninklijke uitkijkposten. Zittend in wat
misschien wel de vaste stoel was van miljardair Rockefeller, met voor me de duurste straat van de
wereld, voelde ik al mijn wantrouwen jegens Augustin als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Mijn leven in New York begon nu een vast patroon te krijgen. Overdag wandelde ik door de
sensationele straten van Manhattan, en na met mijn vader te hebben gegeten verdeelde ik mijn
avonden tussen café- en clubbezoek met Augustin en de kettingreactie van party’s waarvoor ik
werd uitgenodigd. Ik kwam zelden voor drie uur ‘s nachts thuis, rolde me dan zo ver mogelijk van
mijn vader vandaan en viel innig gelukkig in slaap.
Op een dag zei mijn vader dat wij ook maar eens een party moesten geven: voor mijn vrienden en
ook een paar van de zijne. Ik aarzelde even. Tegenover mijn Nederlandse bootmakkers had ik
nogal opgeschept over mijn vader. Zo had ik van Long Island City ‘City’ weggelaten, hem
zodoende een behuizing gevend in de omgeving van The Great Gatsby, in plaats van in de
sloeberbuurt rond Bliss Street Station. Uiteindelijk stemde ik toch met het plan in. De flat van mijn
vader kon er tenslotte best mee door en bovendien zouden mijn meeste vrienden toch niet de
moeite nemen de weg naar Bliss Street te vinden.
Op de avond van de party bleken al mijn vrienden die moeite wel te hebben genomen en aangezien
velen van hen er inmiddels in geslaagd waren connecties aan te knopen met Amerikaanse meisjes,
werd het een heel gedrang in de flat. Gelukkig was mijn vader niet karig geweest met het inslaan
van drank, zodat de stemming er meteen goed inzat. In het rumoer maakte ik kennis met de drie
vrienden die mijn vader had uitgenodigd: Tony, een goedlachse, gezette zakenman uit Washington
en dus, zo vermoedde ik, lid van dezelfde nudistenclub als mijn vader; Max, een intellectueel
uitziende schrijver van misdaadromans, voor wie ik, siste mijn vader me toe, een beetje moest
uitkijken omdat hij queer was, en die ik dus, zonder precies te weten waarom, met enige argwaan
bejegende, en Tosho, de voormalige attaché in Berlijn, een vriendelijk ogende grijsaard met wie ik
uit nieuwsgierigheid een gesprekje aanknoopte.
‘How was Berlin during the war?’ vroeg ik recht op de man af, ‘how did you like Hitler?’
‘I only met him once or twice,’ antwoordde Tosho ontwijkend, ‘he was very busy.’