Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

stil, maar juist de afwezigheid van volkse bedrijvigheid was angstaanjagend. Hier en daar zag ik
mensen stilstaan en naar me kijken. Ik stak zo zelfverzekerd mogelijk de straat over en stond toen
goddank oog in oog met de subway-ingang. Vijf minuten later reed ik in een rammelende trein
richting New Lots Av.
Het stationnetje waar ik uitstapte was niet zo idyllisch gelegen als ik me had voorgesteld.
Weliswaar waren hier geen wolkenkrabbers, maar koeien waren er evenmin. Eenmaal buiten
bevond ik me midden in een ingewikkeld web van elkaar verdringende snelwegen. Kennedy
Airport was nergens te bekennen. Ik besloot een taxi te nemen, want volgens mijn kaart moest het
vliegveld toch echt dicht in de buurt zijn.
Begeleid door zijn razendsnel rondtikkende meter reed mijn aanvankelijk joviale, maar na door mij
over het doel van deze reis te zijn ingelicht, kribbig geraakte chauffeur me via vele op- en afritten
en steeds weer nieuwe autobanen in wat hopelijk de richting van de luchthaven was. Een klein half
uur en twintig dollar later stopte hij voor een groot, glanzend gebouw, waar je kennelijk geld kon
wisselen.
‘Wait here, I’ll be back in a minute,’ zei ik.
‘I’ll come along mister,’ zei de man.
Met zijn tweeën stapten we het gebouw binnen. Toen we, na enkele onhandige manoeuvres,
eindelijk geld hadden en weer bij de taxi terug waren, stond de meter op bijna vijfentwintig dollar.
Ik rondde het bedrag af tot precies vijfentwintig dollar.
‘Twenty cent tip for a twenty five dollar drive?’ riep de man opgewonden, terwijl hij dreigend een
stap in mijn richting deed.
‘Sorry!’ riep ik, en omdat ik op zijn minst een klap verwachtte draaide ik me bliksemsnel om en
rende het gebouw weer binnen. Goddank liep deze man niet achter me aan. Twee achtervolgingen
op een dag was zelfs voor New York te veel van het goede, vond ik. Na overal informatie te
hebben ingewonnen lukte het meten slotte voor vijf dollar een plaatsje te bemachtigen in een bus
die me naar Grand Central Station zou brengen. Ik hield dan nog net genoeg geld over voor de
subway naar Bliss Street.
In Grand Central Station had ik natuurlijk ook geld kunnen wisselen, dacht ik gelaten, toen we het
donkerrood gekleurde silhouet van Manhattan tegemoet reden, maar aan de andere kant had ik
mijn vader nu iets te vertellen, al moest ik die geschiedenis in het urinoir natuurlijk voor me
houden.
‘s Nachts in bed zag ik die weerzinwekkende man weer voor me. Wat moest ik toch beginnen met
die steeds terugkerende erecties? vroeg ik me wanhopig af. Waarom kon ik niet, zoals alle andere
mannen, gewoon in een pisbak pissen? Enfin, het zou later wel overgaan, dacht ik, als ik van
school af was en me als Mircho Smrikárov of Smrikároff zou laten inschrijven aan de
wereldvermaarde Columbia universiteit.
De volgende dag gaf ik mijn aan het eind van de ochtend uit zijn blote kuuroord teruggekeerde
vader een vrolijk bijgekleurd verslag van mijn belevenissen, waarbij ik naast de gebeurtenis in het
urinoir zekerheidshalve ook mijn dronkemansrit in de subway onvermeld liet. Mijn ontmoeting met
Victor Fisher vermeldde ik wel, en ik kreeg daar meteen spijt van, want mijn vader had ernstige
bedenkingen tegen de door mij geschetste persoonlijkheid.
‘You didn’t tell him about my work for the radio, did you?’
‘No, no,’ loog ik haastig.
‘Never talk about my work. To nobody,’ zei mijn vader, ‘some people are jealous.’