Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘I’ll sleep here,’ mompelde ik.
‘That’s impossible! You really have to go now! The subway is around the corner!’
Toen ik voor de tweede keer wakker werd zag ik mijn spiegelbeeld in het raam van een rijdende
trein. Klaarblijkelijk had ik moeite staande mijn evenwicht te bewaren, hoe stevig ik me ook aan
een stang probeerde vast te houden.
De volgende ochtend ontwaakte ik echter toch in het bed van mijn vader. Ik feliciteerde mezelf
met mijn overlevingsinstinct dat me slapend van Greenwich Village naar Bliss Street, Long Island
City, had gebracht. Na mijn nadorst met mineraalwater te hebben geblust, doorzocht ik mijn
zakken en kwam tot de ontdekking dat ik slechts een paar dollar overhad. Wel had ik nog honderd
gulden in mijn koffer. Die zou ik dus moeten wisselen, wilde ik de dag plezierig doorkomen.
Honderd gulden was altijd nog zo'n dertig dollar. Maar het was zondag bedacht ik ineens. Kon je
op zondag geld wisselen? In een wereldstad als New York? Natuurlijk kon dat! Ik kleedde me aan,
verorberde een homp Bulgaars brood en kuierde naar Bliss Street Station.
In Manhattan wees een voorbijganger me de weg naar een geldwinkeltje, waar je inderdaad geld
kon wisselen, maar dan tegen een koers die zo onvoordelig was dat ik er, zo berekende ik snel, vijf
dollar bij zou inschieten. Zonde van het geld vond ik. Na bij nog twee andere, eveneens zeer dure
geldwinkeltjes te hebben aangeklopt, ging ik besluiteloos op een bankje zitten, alwaar ik ineens op
een lumineus idee kwam. Kennedy Airport! Daar kon je ongetwijfeld elke dag van de week tegen
een normale koers je guldens tegen dollars inruilen. Ik haalde mijn inmiddels half doormidden
gescheurde en lelijk gekreukte plattegrond te voorschijn en bestudeerde het kaartje van de
subway. Uiteindelijk vond ik een manier om althans in de buurt van het vliegveld te komen. Ik
moest twee keer overstappen, de laatste keer in Brooklyn, en zou dan uitkomen bij New Lots Av,
vermoedelijk een landelijk gelegen stationnetje, waarvandaan ik zonder al te veel moeite de weg
naar het nabij gelegen airport zou kunnen vinden. Ik prentte de overstap-stations in mijn hoofd en
dook vol goede moed het zuurzoete kookgat van de subway in. Bij mijn eerste overstap, richting
Brooklyn, viel me op dat de treinstellen een stuk smeriger waren dan richting Manhattan. Ook de
mensen zagen er veel smoezeliger uit. Het waren voornamelijk niet bijster vriendelijk kijkende
kleurlingen met daartussen twee of drie uitgezakte blanke slagerstypes.
In Brooklyn overstappen was geen sinecure. Na met veel moeite enige informatie te hebben
losgekregen, bleek dat ik eerst het station uit moest om aan de overkant van de straat weer ergens
in te stappen. Op weg naar de trap passeerde ik een urinoir, dat niet meer was dan een lange,
stinkende, nergens afgeschermde pisgeul. In een opwelling ging ik er staan en maakte mijn broek
open. Tegelijkertijd maakte die vreemde opwinding zich van mij meester, die, zo wist ik uit
ervaring, altijd de voorbode was van een op een onmogelijke plaats optredende, volledig
oncontroleerbare erectie. Toen ik bovendien zag dat een grote man naast me was gaan staan, die
grijnzend naar mijn omhooggeschoten geslachtsdeel keek, raakte ik in paniek. Ik frommelde alles
terug in mijn broek en liep snel het urinoir uit. Een blik over mijn schouder leerde me dat de man
me volgde. Ik rende de trap op en duwde een houten deur open, die echter niet op straat bleek uit
te komen doch toegang gaf tot een groot, goedkoop warenhuis, waar een verstikkende zoete
walm hing. Zonder achterom te kijken baande ik me door de mensenmassa een weg naar buiten.
Pas op de hoek van de straat draaide ik me om. De man was weg, maar erg opgelucht voelde ik
me nog niet. Vergeleken bij deze buurt woonde mijn vader nog riant. De wraakgodinnen honger
en gebrek zwaaiden hier hun toornige scepters boven de halfvergane, zwartgeblakerde huizen.
Achter elk raam, wist ik, loerden hongerige, bruine ogen. Nog nooit had ik zo’n vijandige armoede
om me heen gevoeld. Niet dat het druk was op straat, na het warenhuis was het zelfs onverwacht