Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

arretje waar je voor niet veel geld een whisky kon krijgen. Ik bestelde een dubbele, zonder bier
ditmaal, en nestelde me op de eerste rij, vlakbij de piano. Tot mijn verbazing waren er niet
veel mensen en dat was ook nog zo toen Monk, enigszins wankelend, het toneel betrad en achter
de piano plaatsnam. Hij had net zo’n mal mutsje op als in Scheveningen en speelde zonder
begeleiding. Ik zat zo dichtbij dat ik de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd kon zien. Flarden van
de muziek kende ik wel. Blue Monk, natuurlijk, en allerlei variaties op dat thema. ‘Hoe de noten
verschillend te gebruiken’ was zijn devies, maar wat me vooral fascineerde was zijn constante
geknor. Hij liet tussen het spelen door lange pauzes vallen, die hij gebruikte om met welbehagen
grote glazen drank achterover te slaan, het publiek aansporend zijn voorbeeld te volgen. Eén uur
en drie dubbele whisky’s later stond ik weer buiten en zocht op mijn plattegrond naar het adres
van de twee meisjes. Goddank was het vlakbij.
‘Hi!’ zei ik hijgend tegen het meisje met het vlinderdasje dat me, nadat ik een serie trappen had
beklommen, opendeed. ‘I’m Michael!’
‘Yes?’
‘There is a party, I think?’
‘Yes. But who are you?’
‘Michael! I’m from the boat! From Holland!’
‘Oh. You must be a friend of Joan’s. You met her on the boat?’
‘Yes,’ zei ik, zonder me Joan te herinneren.
‘Well she isn’t here. She is sick and stays with her parents.’
‘Oh. How sad.’
‘Well’ zei het meisje aarzelend, ‘come in all the same. I’m Caroline.’
In de flat die ik binnentrad hielden zich uitsluitend meisjes op, allemaal gekleed in zwarte pakken
met vlinderdasjes. Mijn bootmakkers moesten kennelijk nog komen.
‘This is Michael,’ zei Caroline, ‘Joan met him on the boat.’
‘Have a drink,’ zei een van de mij verbouwereerd aanstarende meisjes.
Dat liet ik me niet tweemaal zeggen. Ik liep naar de bar en schonk mezelf een groot glas gin in.
Toen ik merkte dat niemand stond te springen om een gesprekje met me aan te knopen, besloot ik
eerst maar een een tourtje door de flat te maken. Veel viel er echter niet te zien en al gauw keerde
ik terug naar Caroline.
‘Is this your apartment?’ vroeg ik haar, haar gesprek met een vriendin onderbrekend.
‘Yes?’
‘Well, you have a beautiful douche,’ zei ik hartelijk, en toen ze niet reageerde herhaalde ik de
mededeling op nog luidere toon. ‘You’ve got a beautiful douche! Really a beautiful douche!’
‘Don’t say douche,’ siste de vriendin in mijn oor, ‘in New York it’s a very ugly word for the
female parts. Say shower please.’
Ik kreeg een kleur en ging op een achteraf stoeltje bij de bar zitten. Na nog een stevig glas gin
begon ik me suffig te voelen. Ik besefte vaag dat ik in de loop van de dag nogal veel door elkaar
had gedronken. ‘Take it easy,’ hoorde ik mijn vader zeggen. ‘Sst, he’s asleep,’ fluisterde iemand.
Maar ik sliep niet, ik lag met open ogen in mijn wiegje. Ik hoorde een deur zachtjes dichtgaan en
nog een en nog een.
‘Michael!’ hoorde ik ineens heel hard in mijn oor.
Ik schrok wakker en zag de gezichten van Caroline en haar vriendin voor me, verder was er
niemand meer.
‘You have to go now!’ zei Caroline op ongeduldige toon.