Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Care to come along?’
‘No, no!’ zei ik haastig, denkend aan de oncontroleerbare erecties die mij zo vaak parten speelden,
‘I’ll stay here.’
‘Can you manage on your own?’
‘O yes!’ zei ik zelfverzekerd. Ik had inmiddels heel mijn hart verpand aan New York en wist er,
althans in Manhattan, al aardig de weg te vinden. Wat waren de Hollandse vooroordelen ten
aanzien van deze magnifieke stad toch kleingeestig! Armoede en misdaad, allicht! Dit was het
centrum van de wereld! Elke nationaliteit was hier vertegenwoordigd! Hier sleepte het leven zich
niet voort maar daverde, presto! dag en nacht door, alles van de mensen eisend, naar
mogelijkheden en uitzichten biedend waar je in dat kikkerlandje slechts van kon dromen.
Natuurlijk was het een harde stad, levensgevaarlijk ook, maar hoe opwindend was het een
levensgevaarlijk leven te leiden! Met inzet van al je krachten! En als je het hier maakte was je God!
Vrijdagochtend vertrok mijn vader met een klein koffertje naar Washington, me achterlatend met
een aantal wijze ‘take it easy’s’ en vijftig dollar zakgeld. Ik besloot meteen naar Manhattan te
gaan. Eerst naar Columbia University, om inlichtingen in te winnen over een mogelijke studie
aldaar, en daarna, via Central Park naar Lincoln Centre, waar je, volgens mijn vader, klassieke
platen kon lenen.
Zo kwam het dat ik aan het eind van de middag, bezweet doch voldaan, met een tasje vol handige
gidsjes van de vermaarde universiteit en een ander tasje met Pelléas en Mélisande van Claude
Debussy, plaatsnam op het luxueuse terras van het muzikale centrum van de wereld. Een blonde
jongen met aristocratische manieren kwam mijn bestelling opnemen. Het viel me op dat hij
hetzelfde gutturale Engels sprak als mijn vader. Kennelijk was er met mijn Engels ook iets mis,
want toen hij terugkwam met mijn dry martini vroeg hij waar ik vandaan kwam.
‘I’m from Holland,’ zei ik, ‘I’m visiting my father. He’s a Bulgarian. He works for Radio Free
Europe. My name is Michael. My father’s name is Smrikarov. Mircho Smrikarov,’ voegde ik eraan
toe.
Ik scheen de belangstelling van de jongen gewekt te hebben.
‘My name is Victor,’ zei hij. ‘Victor Fischer, I also have a Bulgarian father.’
‘What a coincidence!’ riep ik uit en om het toeval een vervolg te geven en het bovendien stil was
op het terras begon ik hem het een en ander over mezelf te vertellen en liet hem daarna ook aan
het woord komen. Hij greep die gelegenheid met beide handen aan en liet een keur van met hem
bevriende, illustere Amerikaanse persoonlijkheden de revue passeren. Het gesprek werd zo
hartelijk dat hij me, omdat zijn dienst toch zo was afgelopen, uitnodigde een glaasje te komen
drinken in zijn flat.
Al wandelend door Central Park vertelde hij me dat hij een riant, aan het park gelegen
appartement bezat, maar dat hij dat voorlopig verhuurd had, omdat hij te kampen had met
schuldeisers. De oorlog tussen Israël en Egypte was aan zijn tijdelijke financiële malaise debet. Hij
had namelijk exclusieve reizen naar Egypte georganiseerd en daar was nu de klad in gekomen.
Maar zodra die oorlog was afgelopen hoefde hij niet meer voor ober te spelen.
De flat waar hij me nu binnen leidde was gelegen aan een op Central Park uitlopend zijstraatje. Het
was een klein hokje, volgepropt met dure rommeltjes. De atmosfeer in de kamer werd nog
drukkender toen Victor, na de drankjes te hebben ingeschonken, achtenzeventig-toeren platen van
Marlène Dietrich en Sara Leander begon te draaien. Vooral op de laatste was hij erg gesteld,
vertelde hij.
‘She used to be friends with my father.’