Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Toen ik voor de tiende keer Washington Square passeerde en me er nogmaals van had vergewist
dat Monk inderdaad zou komen spelen in dat onooglijke theatertje en dat de kaartjes echt niet
duurder waren dan vijf dollar, besloot ik mijn speurtocht naar de interessante mensen in East
Village op te geven en liep, noodgedwongen in steeds sneller tempo, via Broadway naar Time
Square. Vandaar slenterde ik - dralen mocht hier - langs de met mijn stoutste erotisch
bevattingsvermogen ver overtreffende waren volgestouwde winkeltjes van de Forty Second Street
naar Park Avenue en haastte me, ook omdat ik zag dat ik bijna te laat was, terug naar het kantoor
van de radio. Binnen stond mijn vader me al op te wachten, en nadat ik mijn koffer had gepakt
leidde hij me weer het warme trottoir op. Door het gewicht van de koffer was ik ditmaal niet in
staat me aan de vaart van de mensen aan te passen en werd opnieuw het slachtoffer van gemene
stoten en porren. Geprikkeld informeerde ik bij mijn vader waarom de mensen in deze buurt niet
normaal konden lopen.
‘People in New York,’ antwoordde hij, ‘always walk with some purpose in their minds, people in
Europe just idle along.’
Ik was van mening dat er ook in Europa wel mensen te vinden waren die doelgericht over straat
liepen, maar ik protesteerde niet en liet me zwijgend de in bittere urine- en zoete zweetlucht
zinderende subway binnenloodsen. Bij de Forty Second Street stapten we over in een andere
kokende trein die ons naar Long Island City bracht. Station Bliss Street was onze eindbestemming.
De omgeving van Bliss Street was regelrecht in strijd met de verwachtingen die die naam wekte.
Overal grauwbruine flatgebouwen met verroeste brandtrappen aan de voorkant. Mijn vader duwde
me een haveloze wasserette binnen en stelde me voor aan de plompe eigenaresse. ‘This is my son.’
Hij herhaalde dat in een schemerig barretje ten overstaan van een gedesillusioneerde barkeeper.
Verder zeulend met mijn koffer dacht ik plotseling aan de opmerking die mijn vader in Wassenaar
gemaakt had. ‘You must be very happy living in such a lovely neighbourhood.’ Je kon inderdaad
beter door de Wassenaarse lanen met puisten rondlopen dan hier, al zou je hier natuurlijk minder
opvallen. Uiteindelijk liepen we een van die flatgebouwen binnen, kruisten een sinistere, naar
afvalresten riekende hal, met aan een donkere muur een reusachtige, niets weerkaatsende spiegel,
en stonden voor de flat van mijn vader.
Binnen wachtte me een aangename verrassing. De entree van de flat was zeer ruim en er lag een
dik tapijt op de vloer.
‘Here we can put your piano,’ zei mijn vader, ‘when you come to live here. Piano’s are easy to get
in New York.’
Vol trots liet hij me zijn fraaie zitkamer zien die gedomineerd werd door een reusachtige
kleurentelevisie. Na de keuken en de badkamer opende hij de deur van een extra kamer, die geheel
in beslag werd genomen door grote stapels boeken.
‘In due time this will be your room. You will help me selling those books. You’ll need extra
money when you come to study here.’
Ik pakte een boek van een van de stapels. Het was een detective-omnibus, uitgegeven door de
Juniper Press. Mijn vader legde uit dat Smrikarov, zijn Bulgaarse naam, in het Engels zoiets als
Juniper betekende, het besje waar je jenever van kon maken. Tot mijn verrassing zag ik mijn eigen
naam in het boek staan, als editor van de omnibussenserie. Mijn vader zei dat hij regelmatig de
namen van zijn kinderen gebruikte voor de verschillende functies die er binnen zijn uitgeverij te
verdelen waren. Het zou immers geen solide indruk maken als, zoals het eigenlijk zou horen,
overal zijn eigen naam achter zou staan.
‘Where do you sleep?’ vroeg ik toen we weer terug waren in de zitkamer.