Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Fanny, George en Krassimira. De kans dat hij hen ooit zou terugzien was klein, want het regime
wilde ze niet laten vertrekken en als hij terugging werd hij meteen opgehangen.
‘When you are a bit older you must come to New York. You can study medicine in Columbia
University. Doctors earn a lot of money in the States. We’ll find a way. In the meantime you must
do your best at school, and take it easy with the drink.’
Columbia University. Het leek me een glorieus vooruitzicht, al had ik wel mijn bedenkingen tegen
de medicijnenstudie.
Toen het tijd was liet ik me ontroerd door mijn vader kussen en stapte uit.
‘Take it easy!’ riep hij nog uit het raampje van de van mij wegschuivende trein.
‘I will!’ riep ik terug.
Lang bleef ik hem nakijken.
Drie jaar later dobberde ik, aan boord van de SS Rijndam, na elf dagen bridgen, drinken en
consumeren van de op basis van vet vlees, prutgroente en gulle zweetdruppels van de zwaarlijvige
Duitse ober samengestelde scheepsmaaltijden, inderdaad langs het Vrijheidsbeeld. We dobberden
al vijf dagen in de buurt van dat beeld omdat we daar ten gevolge van het prachtige zomerweer en
de spiegelgladde zee veel te vroeg waren aangekomen en van de autoriteiten geen toestemming
hadden gekregen de haven binnen te lopen. Omdat de romances en ruzies aan boord
dientengevolge ernstigere vormen hadden aangenomen dan te doen gebruikelijk voor zo’n
studenten-overtocht, zagen we met meer dan normale vreugde het fameuze silhouet van het
grootste internationale broeinest op aarde voor ons opdoemen. Haastig spraken degenen die in
New York zouden blijven data af voor de party’s die ze voor elkaar zouden geven en met een
broekzak vol adressen stapte ik aan het eind van de ochtend de kade op, waar mijn vader, die in
een opwelling van vrijgevigheid mijn reis had gefinancierd, me stond op te wachten.
Na de Bulgaarse omhelzing reden we in een taxi naar het kantoor van Radio Free Europe op Park
Avenue. Daar aangekomen zei mijn vader dat hij nog werk te doen had.
‘Leave your luggage at the desk and pick me up at five. You’ll find your way around. Most of the
streets are numbered.’
Weer terug in de brandende zon kocht ik eerst een plattegrond van de stad. Stilstaan op het
trottoir om hem te bestuderen, ging niet, merkte ik al gauw. Van alle kanten werd ik genadeloos
gepord en geduwd door de mij met strakke gezichten voorbij schietende zakenlieden en klerken.
Ten slotte belandde ik op een bankje waar ik, na ampele overweging, het plan opvatte met de zon
in mijn rug naar Greenwich Village te wandelen. Op de boot had ik gehoord dat met name in East
Village buitengewoon interessante mensen moesten wonen. Van wandelen was echter geen sprake.
Ik zag mij gedwongen mijn tempo aan te passen aan de zich vooruit reppende menigte en bereikte
buiten adem Washington Square. In Greenwich Village waren de meeste straten ongenummerd,
zodat ik al gauw gedesoriënteerd rondliep, maar het tempo was hier aanzienlijk relaxter en er
liepen zoveel menselijke curiosa rond dat het me niet veel kon schelen waar ik me bevond. Toen ik
voor de derde keer op Washington Square verzeild raakte, ontdekte ik een theatertje op de hoek
van Thompson Street. The Village Gate. Volgende week zou Thelonious Monk hier een maand
lang optreden. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik had Monk twee keer in Scheveningen gezien en
was zo aan hem verslaafd geraakt dat ik ook de namen van de drie andere leden van zijn kwartet
uit mijn hoofd kende. Hoe zou het zijn om hem hier in een rokerig zaaltje bezig te zien in plaats
van in het Kurhaus?