Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Op de overloop kreeg hij weer twee dikke zoenen. Ik mompelde au revoir en liep alvast naar
beneden. Halverwege de trap keek ik achterom en zag dat de vrouw haar tranen nu de vrije loop
liet. Mijn vader gaf haar een geruststellend schouderklopje en liep toen haastig achter me aan.
‘She used to be pretty,’ zei hij toen we buiten stonden, ‘very pretty indeed. But now she is an old
cow, come on, Michael, let’s have some lunch!’
We namen de tram terug naar het centrum, stapten uit bij de beurs en wandelden even later door
de Galeries St.Hubert.
‘Here I used to eat with your mother, when we had any money,’ zei mijn vader.
Hij wees naar Café du Passage, de vroegere pleisterplaats, zo wist ik van mijn moeder, van de
Brusselse bohème, waaronder Raymond Herreman, wiens onsterfelijke regels ‘Haast u te leven,
haast u / De dood gaat naast u’ ze op de keukenkast had geplakt. Tot mijn vreugde gingen we er
naar binnen. Mijn vader bestelde voor ons allebei Vol au Vent en een fles beaujolais.
‘That’s what your mother and I used to have,’ zei hij, ‘but take it easy with the drink.’
Het viel me op dat mijn vader me weliswaar voortdurend waarschuwde voor overmatig
alcoholgebruik, maar dat hij de consequenties die uit zijn vermaningen te trekken vielen gelukkig
niet aan me wilde opdringen. Door dat biertje in de trein en die blauwe glaasjes van zijn hospita
was ik inmiddels al in een plezierige stemming gekomen en weldra begon ik dan ook vol vuur mijn
zo warm gekoesterde herinneringen aan mijn Brusselse jeugdjaren op te halen. Met name over
Mamie raakte ik niet uitgepraat. Ik vertelde mijn vader dat ze mij ‘mon petit poulet’ placht te
noemen en dat ik altijd met haar mee mocht naar de stad, of naar het kerkhof, om haar dode
dochter te bezoeken. Soms mocht ik wel eens bij haar logeren en had dan altijd veel pret met
Nicole, haar pleegdochtertje en mijn boezemvriendin, en met Jean-Pierre, de lokale overhoofdman.
‘She was wonderful,’ zei ik enthousiast, een hapje van de verrukkelijke kalfspastei nemend, ‘I
went back to her, a year before she died. She cried all the time.’
‘She was awful,’ zei mijn vader, ‘the ugliest bitch I’d ever seen. I argued with your mother, but
she insisted to bring you there.’
‘But she was very good to me!’ protesteerde ik opgewonden, ‘really very good! Very good!’
‘Michael, don’t shout like that,’ zei mijn vader, ‘English is a soft-spoken language, you don’t
shout the words, like you do in Dutch.’
Ik wilde het voor het Nederlands opnemen, maar nam in plaats daarvan een uitdagend grote slok
wijn, die me mijn verontwaardiging terstond deed vergeten.
Na de lunch wandelden we nog wat door de Brusselse straten. Mijn door de drank op drift
geraakte fantasie joeg op zijn beurt mijn sentimentele gevoelens aan, zodat ik in elke straat de Van
Campenhoutstraat meende te zien, waar ik zo idyllisch met mijn moeder had gewoond, en in elk
jongetje met een pet het beeld van mijn vroegere ik. Daar ik bovendien meende mijn genegenheid
aan mijn vader te moeten tonen door honderd uit te praten, zonder er op te letten of ik schreeuwde
of niet, besloot hij ons verblijf in Brussel niet nodeloos te rekken en op tijd naar Nederland terug te
keren.
In de restauratiewagen van de trein, waar we ditmaal meteen hadden plaatsgenomen, raakten we
aan de praat over de politiek. Ik bracht de moord op John F. Kennedy ter sprake en bewierookte
de voormalige president in alle toonaarden.
‘I don’t like the Kennedy’s,’ zei mijn vader, ‘they are backed by the Jews.’
‘But Kennedy was a catholic,’ zei ik.
‘Kennedy was a liberal and liberals can’t fight. He messed up the Cuban invasion and
consequentely almost caused a nuclear war.’