Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘I must warn you not to drink too much, you know. I knew your uncle in Brussels. He drank. A
lot.’
Mijn oom was een keer in Wassenaar op bezoek geweest en had toen het ene grappige verhaal na
het andere verteld. Nooit had ik iemand ontmoet die zo verschrikkelijk geestig was en ik had me
toen vast voorgenomen precies zo te worden als hij. Onder de omstandigheden leek het me echter
beter mijn vader niet van dat voornemen op de hoogte te stellen.
‘My mother drinks too,’ zei ik, ‘jenever, but not a lot.’
‘It’s in your family, take it easy.’
‘Yes,’ zei ik, ‘I will.’
Het bier maakte eindelijk mijn tong los en ik begon in het wilde weg over mijn leven te praten.
Mijn vader wilde weten of ik me al ideeën had gevormd over de toekomst.
‘What do you want to be?’
‘A psychiater.’
‘A psychiater?’
‘Yes.’
‘I am interested in human souls.’
‘Well, in that case you must study medicine first.’
‘I know,’ zei ik, ‘that’s the problem. I don’t like cutting info frogs.’
‘Well, think it over,’ zei mijn vader ietwat ongeduldig, ‘and in the meantime, take it easy with the
drink.’
In Brussel namen we de tram naar Ixelles en in Ixelles leidde mijn vader me naar een grauwe flat.
‘Mircho!’ riep hij tegen de stem in de deurtelefoon. De deur zoemde open. Bovenaan de vierde
trap stond een zwaar bebrilde vrouw met een huilerig gezicht naar ons te gebaren.
‘lci, ici! Mircho! Quelle surprise!’
Op de overloop kreeg mijn vader twee dikke zoenen.
‘Mon fils,’ zei mijn vader in slecht Frans, ‘Michel.’
‘Mon Dieu, comme il est grand!’ riep de vrouw uit.
Even vreesde ik dat ze mij ook zou zoenen, maar in plaats daarvan zette ze haar bril af en wreef de
tranen uit haar ogen.
‘Entrez, entrez...’
We stapten een warm, vol kamertje binnen, kregen allebei een gemakkelijke stoel toegewezen en
een glaasje met een blauw drankje aangeboden. Ik nipte ervan. Het was lekker spul, zoet en sterk.
Mijn vader en wat naar ik veronderstelde zijn vroegere hospita was begonnen over vroeger te
praten. Ik kon het gesprek niet goed volgen en liet me al nippend in de fauteuil onderuit zakken. Ik
zag hoe de vrouw om de paar minuten de bril van haar neus pakte en haar tranen droogde. Na nog
een glaasje begonnen mijn ogen dicht te vallen. Mijn vader boog zich over me heen en maande me
het rustig aan te doen met de drank. Bij de deur klonken zachte stemmen. ‘Ssst, he sleeps!’ Maar
ik sliep niet. Ik keek omhoog, zonder iets te zien. Was dat mijn vader die op bezoek kwam? Ik
wist het niet, ik wist niets, want ik was pas geboren. Om mij heen was het heerlijk warm. Toen
werd de deur voorzichtig dichtgetrokken en loste ik op in een bruine wolk van slaap.
Ik schrok wakker toen mijn vader aankondigde dat we weer eens gingen.
‘Déjà?’ riep zijn vroegere hospita geëmotioneerd.
‘Oui, on a beaucoup de choses à faire,’ antwoordde mijn vader in Amerikaans-Frans.