Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Yes,’ antwoorde ik, ‘very happy, yes.’
De volgende ochtend nam ik al vroeg de tram naar Den Haag en vandaar de tram naar
Scheveningen. Het adres dat mijn vader me had gegeven was niet dat van het Kurhaus. Toen ik het
had gevonden bleek het niet eens een hotel te zijn doch een rijtjeshuis met Zimmer Frei voor het
raam. Ik slikte mijn teleurstelling weg en belde aan. Een morsig mannetje bracht me naar een
groezelig keukentje waar mijn vader aan het ontbijt zat. Hij stond verheugd op toen hij me zag,
negeerde mijn uitgestoken hand en gaf me opnieuw, ten overstaan van dat mannetje, op iedere
wang een stevige zoen. Gegeneerd ging ik zitten. We gingen naar Brussel, kondigde hij aan, want
hij wilde me het huis laten zien waar hij vroeger gewoond had.
‘Would you like that?’
‘Yes, yes,’ zei ik. Veel stelde ik me er niet van voor. Mijn moeder en ik hadden in het begin boven
een slagerswinkel gewoond, een feit dat ik altijd geprobeerd had te verdringen, en mijn vader zou
als statenloze refugié ook wel niet de beschikking hebben gehad over een elegant onderkomen.
In de trein liet ik, omdat mijn vader de Herald Tribune zat te lezen en ik bovendien toch niet wist
wat ik tegen hem moest zeggen, mijn laatste bezoek aan Brussel nog eens de revue passeren. Toen
ik tien jaar was had ik de wens te kennen gegeven Mamie nog eens te willen opzoeken. Mijn
moeder vond het best, schreef een briefje naar Brussel, en een paar weken later stond Mamie me
op het Gare du Nord op te wachten. Ze huilde voortdurend. Eerst omdat ze mij weer terugzag,
daarna omdat ze Nicole, haar geliefde pleegdochter kwijt was, want die was tegen betaling door
een ‘homme riche’ meegenomen, en ten slotte, zoals altijd, om haar vroegtijdig gestorven dochter,
die ze in een broche op haar boezem bewaarde. ‘s Avonds gingen we naar de buurtbioscoop - ik
wist de weg nog precies te vinden - op de Rue d’Anvers. De kleurige filmaffiches waren gelukkig
nog precies zoals ik me ze herinnerde en het knusse zaaltje met de comfortabele fauteuils had niets
van zijn magie verloren. Na de bloederige oorlogsfilms aten we nog een ijsje in de eveneens
onveranderd gebleven, naast de bioscoop gelegen ijssalon. Vol welbehagen snoof ik de mij zo
vertrouwde zoete lucht op en likte aan de tussen de knapperige wafels gepropte gele bolletjes. Ik
mocht die nacht in de mooie slaapkamer slapen. Vanuit het bed keek ik naar het plafond. De lange
stofdraden, die mij, als ik vroeger wel eens bij Mamie logeerde, altijd zo gefascineerd hadden,
hingen nog steeds dreigend naar beneden. De volgende ochtend huilde Mamie opnieuw, om haar
dochter, om Nicole en omdat ze mij weer op de trein moest zetten. Opgelucht en voldaan keerde
ik naar Holland terug. Een jaar later kregen we van de schoondochter het bericht van Mamie’s
overlijden. Ondanks haar smeekbeden had Nicole niet aan haar sterfbed willen komen.
Jean-Pierre, een op het slechte spoor geraakte beschermeling van Mamie, had haar hele huis
leeggeroofd.
‘Are you always so silent?’ vroeg mijn vader.
‘No, no,’ zei ik haastig, ‘not at all.’
Inmiddels reden we Roosendaal al binnen. Ik vertelde, mijn vader dat je hier de beste koffie van
Europa kon krijgen, maar hij informeerde of er ook bier te koop was.
‘Beer? I don’t think so, but you can get beer in the restaurationwagon.’
‘Let’s go there.’
Toen we er hadden plaatsgenomen vroeg mijn vader of ik ook een biertje lustte.
‘Yes,’ zei ik dadelijk.
‘Do you drink often, Michael?’
‘No, no, not very often.’