Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Ik keek toe hoe ze lachend in de achtertuin verdwenen. Even later kwam mijn moeder terug, pakte
het theeblad en liep naar binnen. Toen hoorde ik haar voetstappen op de trap.
‘Michael? Je vader is er hoor! Kom je naar beneden?’
Ik kromp ineen. Wat moest ik zeggen tegen die man? Het liefst zou ik op bed willen blijven liggen,
mijn ogen sluiten en aan niets denken. Maar ik had geen keus. Ik waste mijn gezicht, probeerde zo
dapper mogelijk te kijken en trok ten strijde.
‘There is Michael!’ riep mijn moeder toen ze me het zitje bij de rododendron aarzelend zag
naderen. Daar aangekomen stak ik een hand uit naar mijn vader, maar tot mijn ontsteltenis stond
hij op en gaf me twee ferme zoenen op beide wangen. Ik kreeg een kleur en deinsde achteruit,
waarbij ik half over een tuinstoel viel. Mijn moeder, mijn vader en mijn stiefvader lachten hartelijk.
‘He is a bit afraid of you,’ zei mijn moeder.
Mijn vader kon dat wel begrijpen.
‘He’s still very young and of course he hasn’t had the chance to get to know me.
Tomorrow I’ll take him for a trip. He’s free from school isn’t he?’
‘Yes, he is free from school.’
Ik zette de tuinstoel overeind, ging zitten en dronk mijn kopje thee uit, zonder mijn vader aan te
kijken en zonder de geanimeerde conversatie te volgen. Toen verzon ik een excuus en maakte me
snel uit de voeten.
Tijdens het eten viel me op dat mijn vader alleen met zijn vork at en niet netjes met vork en mes,
zoals ik. Dat was natuurlijk de invloed van Amerika. ‘Kauwgum, cola en majorettes, dat is de
Amerikaanse bijdrage aan onze cultuur geweest,’ zei mijn moeder altijd. Voor het eerst nam ik
mijn vader eens goed op. Hij had donkere, diepliggende ogen en zware, zwarte wenkbrauwen. Zijn
eveneens zwarte haar was steil achterover gekamd. Een scherpe neus en stevige lippen. Een
mooie kop was het, en in zijn stemmige, lichtglanzende pak zag hij er werkelijk voornaam uit. Zou
hij rijk zijn? vroeg ik me ineens af. Misschien logeerde hij wel in het Kurhaus. Mijn gedachten
dwaalden af naar de dansfeestjes die daar vroeger werden gehouden, onder leiding van mijnheer
Kuipers, leraar van H.K.H. H.K.H. H.K.H. de prinsessen van Oranje Nassau.
‘Michael plays the piano,’ zei mijn moeder na het eten. ‘You used to play too, didn’t you? Liszt?’
‘Well, that’s a long time ago,’ antwoordde mijn vader ontwijkend, waarop hij me vroeg of ik Für
Elise kon spelen.
Ik antwoordde bevestigend, nam, daartoe aangespoord, achter de piano plaats en speelde het
stukje met veel gevoel en slechts een paar kleine vergissingen in het snelle gedeelte. Uit eigen
beweging liet ik er mijn lievelingsstuk, An den Frühling van Grieg, op volgen, dat ik vrijwel
foutloos ten gehore bracht.
Ik oogstte bewonderend applaus van mijn vader, die echter wel vond dat ik de beginnootjes van
Für Elise met iets meer nadruk diende te spelen. Hoewel ik dat flauwe kul vond gaf ik hem toch
maar gelijk.
‘Yes, yes.’
Na de koffie wilde mijn vader een wandelingetje met me maken.
‘You must be very happy living in such a lovely neighbourhood,’ zei hij, toen we van de Schout bij
Nacht Doormanlaan naar het Rijnlands Lyceum liepen, dat hij per se wilde zien. Ik dacht aan
stamtijden, naamvallen en onregelmatigheden, aan eindeloze uit het hoofd te leren woordenlijsten,
aan raadselachtige natuurkundeproeven en scheikundige verbindingen, aan de vieze, benauwde
dromen op mijn zolderkamertje en aan de pukkels die ik elke ochtend uit mijn gezicht probeerde te
krabben.