Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Hugo, heb je een moment, ik moet even naar de wc.’
Ik legde de hoorn op het bankje en probeerde na te denken. Ik had Hugo’s zusje en oude makker
Gijsbrecht al bijna twintig jaar niet meer gezien. Zou ik het dan toch doen? Ach, ik kon nu ja
zeggen en me morgen weer ziek melden, zoals vroeger op school. Ik pakte de hoorn weer op.
‘Hugo?’
‘Ja?’
‘Ik kom.’
‘Prima! Kom dan van tevoren bij mijn ouders thuis een glaasje sherry drinken. Om één uur, oké?
Dan vertrekken we daarvandaan.’
‘Oké. Hoi Hugo!’
‘Hoi!’
Rillerig liep ik naar de wc en ging zitten. Ik dubde al dagen over die idiote reünie. In tegenstelling
tot de meeste volwassen mensen was ik mijn rancune jegens mijn middelbare school nooit
helemaal te boven gekomen en dat ervoer ik als vernederend. Des te vernederender omdat wat
zich toentertijd had afgespeeld zo volstrekt triviaal was. Zittend op de pot en een stevigere drol
draaiend dan ik had durven hopen, dacht ik nog eens twintig jaar terug.
Door al te gretig campagne te voeren was ik tot ieders verrassing gekozen tot wat in die
toenmalige overspannen titulatuur ‘Praeses der Schoolvereniging’ heette, een benoeming die mijn
gebrek aan organisatorisch talent op ondubbelzinnige wijze aan het licht bracht. Het jaarlijkse
schaatsfeest werd een fiasco omdat de erwtensoep niet arriveerde - naderhand bleek dat de
leverancier de particuliere schaatsvijver van mevrouw Burgerhout niet had kunnen vinden - en
bovendien het eerste startschot voor de zeshonderdvijftig over de verschillende afstanden
ingeschreven scholieren pas viel toen het al begon te schemeren. Het schoolfeest werd een ramp
omdat de HBS-ers op ‘kussen op het bruggetje’ werden betrapt, en de scheikundeleraar het
dansen voortijdig wilde afbreken, waarop ik hem voor lul uitmaakte, hij zijn beklag ging doen en
de hele school de volgende dag bijeengeroepen werd om een donderspeech van de rector aan te
horen. ‘Nooit meer een feest op school, met name het Centraal Bestuur der schoolsociëteit (met
name de Praeses) is hier verantwoordelijk voor.’ Maar mijn eigen feest werd de grootste
catastrofe. Ik organiseerde het zonder ouders, die er de voorkeur aan hadden gegeven naar familie
in Kampen af te reizen, en dat was op zich al een doodzonde in Wassenaar, waar in mijn geval nog
bijkwam dat een dochter van een van de leden van het uitsluitend uit dames samengestelde
curatorium van de school een wijnvlek op haar boezem kreeg. De gevolgen waren desastreus.
Eindelijk was er voor het verveelde zwakke geslacht werk aan de winkel. Het stortte zich op mij
en telefonisch ook op mijn moeder (een hoerenpartij), die ik huilend aantrof onder de
koekoeksklok. Nadat de ‘schoolinterlyceade’ ook in volstrekte chaos was geëindigd, besloot de
rector mij af te zetten en de hele schoolvereniging te ontbinden. Als beloning voor mijn
vruchteloos gezwoeg (alleen met een tijdens een voornamelijk door ouders bezochte culturele
avond door mij voorgelezen hoofdstuk uit mijn roman Marcel oogstte ik, vreemd genoeg,
enig succes) kreeg ik van iedere leraar (behalve geschiedenis) een punt minder en werd aldus
gedwongen mijn verblijf op school met een jaar te verlengen. Mijn enige troost was dat ik bij
Hugo en Gijsbrecht in de klas kwam, met wie ik de vreugde van het gestadig doordrinken
ontdekte.
Ik verhief me van de pot, maakte alles schoon en ging onder de douche staan. Koud. Dat had ik
kunnen weten. Huiverend besloot ik toch maar naar die reünie te gaan. Straks zou ik naar de bank
gaan en naar de gasfascisten, en zou ik Wilma vragen een dagje voor Mamie te zorgen. Maar eerst