Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Ik pakte een handvol grint van het dak en smeet dat naar het verlichte raam van de overburen.
‘Lafaard! Lul!’
Ik bleef met grint gooien, ook toen er een politieauto de hoek omkwam en voor de deur stilhield.
Er stapten twee agenten uit die bij de buren werden binnengelaten en kort daarop in gezelschap
van Lars en de buurman weer naar buiten kwamen. Inmiddels had ik een grote stok gepakt die ik
woest boven mijn hoofd liet rondslingeren.
‘Kunt u misschien even opendoen?’ vroeg een van de agenten beleefd.
‘Heeft u een huiszoekingsbevel?’ schreeuwde ik.
‘Nee, maar uw vriend mag toch wel een paar kleren komen ophalen?’
‘Mijn vriend? Die lul daar?’ gilde ik.
‘Wat is er toch aan de hand?’ riep Gijs bezorgd van beneden.
‘Niks! Politie! Ze willen dat ik die klootzak binnenlaat!’
‘Doe nou maar even open, man, met die lui moet je geen gedonder krijgen!’
Ik kwam enigszins tot bezinning en klauterde de ladder weer af. Mamie sprong uitzinnig blaffend
tegen me op.
‘Ik kan haar bijna niet meer houden!’ riep Gijs.
‘Dat zal toch nog even moeten!’ snauwde ik hem toe.
‘Oké man! Prima! Rustig nou maar!’
Ik deed de voordeur open en Lars werd onder politiebegeleiding binnengebracht. Hij graaide wat
kleren bij elkaar en verdween schielijk weer naar buiten, zonder me aan te kijken.
‘Zo, gaat u nou maar lekker slapen,’ zei een van de voorkomende agenten.
‘Ja man, dat lijkt mij ook het beste,’ zei Gijs, ‘hier is de hond.’
Mamie wilde naar buiten glippen, Lars achterna, maar ik wist haar nog net tegen te houden.
‘Goed,’ zei ik, ‘dank u wel, dank je wel Gijs, dank je wel.’
Ik liet ze uit, sloot de deur en plofte neer op bed.
De volgende ochtend zette ik Lars’ groene bureautje, dat hij speciaal uit Eindhoven had laten
overkomen, buiten. Twee enthousiaste jongetjes haalden het, na mijn toestemming te hebben
gekregen, meteen weg. ‘s Avonds kwam Lars de rest van zijn spullen ophalen. Toen hij zag dat
zijn bureautje weg was sprongen de tranen hem in de ogen.
‘Dat had je niet mogen doen. Het was het enige dat ik nog had van vroeger.’
‘Ik heb helemaal niks meer,’ zei ik.
Hij deed zijn platen en kleren in een koffer en een tas.
‘Mijn boeken kunnen er niet meer in, dat komt later wel.’
‘Ja.’
‘Nou, dan ga ik maar.’
‘Ja.’
Bij de voordeur bood hij aan om voor Mamie te zorgen, maar ik hield haar stevig vast.
‘Wil je haar ook nog afpakken? Geen sprake van! Mamie blijft in Amsterdam!’
Ik keek hem nog een tijdje na. Hij kon een paar dagen bij een vriendin logeren. En dan vertrok hij
naar Nice. Ik sloot de deur, gaf Mamie een aai, ging op het bed zitten en overdacht mijn leven.
Ineens zag ik in een flits hoe ik aan mijn schrijversaspiraties gestalte kon geven. Ik moest gaan
vertalen. Het talent zat in de familie. Mijn moeder had in Brussel ook veel vertaald en mijn vader
had Dashiell Hammett in het Bulgaars omgezet. Bovendien meende ik me te herinneren dat
mijnheer Huygens mij op school eens verteld had dat Spinoza of Erasmus, een van de twee, ook
zo was begonnen. Eerst tien jaar vertalen en daarna tien jaar schrijven. Jammer was wel dat