Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Nou dan ga ik maar weer.’
Hij stond op en ik keek naar zijn strakke corduroy broek. Ik had nog nooit een jongen geneukt.
Nu ik eindelijk de kans had piekerde ik er niet over die voorbij te laten gaan.
‘Kom eens hier!’
Hij ging op de bank zitten en schoof dicht tegen me aan.
‘Mag ik je dan ook neuken?’
Hij knikte.
‘Maar nu nog niet, we moeten eerst spul kopen.’
‘Wat voor spul?’
‘Kiewai.’
‘Kiewai?’
‘Ka i-grec, kiewai, op z’n Engels, babyzalf, dan doet het niet zo’n pijn.’
‘Babyzalf? Als je maar niet denkt dat ik bij de drogist om babyzalf ga vragen!’
Lars zei dat hij er wel voor zou zorgen. Daarop omhelsden we elkaar en besloten onze hereniging
in de Gelaghkamer te gaan vieren.
De volgende dag mocht ik Lars neuken en de dag daarna was ik eraan verslaafd. Alle zorgen
vielen van me af. Ineens was het leven licht en gelukkig geworden, zoals ik me dat had
voorgesteld, en bovendien mateloos bevredigend. Wat kostte het me weinig moeite om Lars zijn
ontrouw te vergeven! En hoe snel was ik mijn wrok jegens die Peter vergeten! Ik moest hem
eigenlijk dankbaar zijn, want dank zij hem waren Lars en ik een hechte twee-eenheid geworden.
Die twee-eenheid werd een drie-eenheid toen op een dag Mamie haar plaats in onze idylle kwam
opeisen. Lars had gehoord dat kennissen van ons een nest hadden en een hondje leek hem wel wat.
Ik stribbelde tegen, maar liet me toch overhalen het spul te gaan bezichtigen. Ze was de enige
witte uit het nest en zeer ongezeglijk, volgens de kennissen. De tamme konijnen van de buren
hadden sinds haar verschijning op de aardbodem geen leven meer. Voor ik het wist had Lars haar
al in de zak van zijn regenjas gestopt en was het pleit beslecht. De naam Mamie kreeg ze van mij.
Het was mijn koosnaam geweest voor madame Pierlot, een Brusselse volksvrouw die mij in mijn
prille jeugd, als mijn moeder op kantoor zat, liefderijk had verzorgd.
Mamie ontpopte zich al ras als een hond vol verrassingen. Dat ze binnen een paar dagen al onze
sokken en schoenen had opgegeten was natuurlijk niet meer dan normaal voor een actief klein
hondje, maar dat ze ook ons liefdesspel in haar activiteiten meende te moeten betrekken was iets
waar ik maar moeilijk aan kon wennen. Meteen de eerste dag al had ze zich, zonder de
provisorische slaapplaats die wij voor haar hadden ingericht ook maar een blik waardig te keuren,
het voeteneinde van het bed toegeëigend. Het duurde niet lang of ze begon, als we aan het vrijen
waren, vanuit die strategische positie onze tenen te bestoken om na het vrijen omhoog te kruipen
en, zo wij ons tot aftrekken hadden beperkt, de witte klodders van onze buiken te slobberen.
Aanvankelijk protesteerde ik hiertegen, maar volgens Lars was geil heel goed voor jonge hondjes,
want het was rijk aan eiwitten.
Na een paar weken was het vloeroppervlak van mijn woning bedekt met een dikke, allergisch
makende, witte deken en was Mamie onmisbaar geworden. Het stak me wel dat ze meer van Lars
hield dan van mij, maar aan de andere kant kon ik daar ook wel begrip voor opbrengen. Ik bleef
nog steeds lang in bed liggen als Lars naar zijn werk was en ‘s middags begroef ik me in de
kranten en de tijdschriften om elk gepieker over mijn ongewisse toekomst bij voorbaat uit te
sluiten. Die luie instelling zinde Mamie helemaal niet en regelmatig gaf ze me blaffend en