Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Aan het eind van de avond stond ik op en deelde Lars mee dat ik niet bleef slapen. Het scheen hem
niet zo erg te spijten. Volgende week kwam Peter terug uit Mikonos en dan kwam hij weer bij mij
wonen. Opgewonden verliet ik het pand en snelde naar de kroeg.
Twee weken later was Lars nog niet terug. Ditmaal raakte ik echter niet in paniek. Ik ruimde de
boel op, liet de drank zo veel mogelijk staan en probeerde met een helder hoofd over mijn leven na
te denken. Die ansichtkaart was dus toch een liefdeskaartje geweest. Lars had iets met Peter en ik
had niets met mevrouw Hazewinkel-Suringa. Dat waren de twee peilers die mijn loodzware
bestaan schraagden. Wilde ik voor mezelf kansen scheppen op een lichtere en gelukkigere
toekomst dan moest ik ze doorzagen. Hoe dat met Lars moest wist ik nog niet. Ik hield te veel van
hem om het zo maar uit te maken, maar misschien was het wel uit en leefde hij voortaan lang en
gelukkig verder met Peter. Ik zette die gedachte van me af. Mevrouw Hazewinkel-Suringa was
een probleem dat ik misschien wel kon oplossen. Jurist wilde ik niet worden. Tot die slotsom was
ik nu wel gekomen. Wat dan wel? Mijn grootste ideaal was een beroemd en gevreesd schrijver
worden. Maar hoe pakte je dat aan? Ik had genoeg gelezen om te weten dat mijn talent, als het er
al was, heel bescheiden en bovendien totaal onontwikkeld was. Ik moest dus oefenen. Oefenen,
oefenen, oefenen, en dan misschien iets publiceren, iets autobiografisch. Ik had immers geen
alledaags leven achter de rug. Enfin, om te beginnen moest ik mijn stiefvader maar eens op de
hoogte stellen van het feit dat hij al die tijd zijn geld aan mij had weggegooid.
Terwijl ik piekerde over mijn brief naar Epe en over de mogelijkheden om dat oefenen te
materialiseren, kreeg ik onverwacht toch een telefoontje van Lars. Of hij mocht terugkomen,
vroeg hij met een klein stemmetje.
‘Dus het is uit met Peter?’
‘Ja.’
‘Waarom heb je tegen me gelogen?’
‘Ik heb niet tegen je gelogen, maar dat kan ik je nu niet uitleggen.’
‘Wanneer dan wel?’
‘Vanavond.’
‘Tot vanavond dan.’
‘Ik houd van je hoor.’
‘Ja, dat zal wel.’
Ik legde de hoorn op de haak. Voor het eerst had ik Lars uit eigen beweging horen zeggen dat hij
van me hield. En toen hij die avond schuldbewust en jongensachtiger dan ooit voor me stond, wist
ik dat ik hem terug zou nemen, wat de gevolgen ook zouden zijn. Lars’ verhaal was kort maar
krachtig. Bij terugkomst uit Mikonos had Peter hem geneukt en hem zodoende aan zich gebonden.
‘Ik was helemaal in de war, weet je, net alsof er iemand anders in mezelf was die bepaalde wat ik
deed.’
‘Ja, daar heb je wel eens vaker last van,’ zei ik ongeduldig, ’maar hoe zit het nou met je anus? Die
is dus niet te nauw?’
‘Nee.’
Op mijn vraag waarom hij dat seksparadijs weer wilde inwisselen voor mijn krot, antwoordde hij
dat Peter er ook andere jongens op na hield, die hele vieze dingen met hem wilden doen.
‘Wat voor vieze dingen?’
‘Ach, van alles, op elkaar pissen en zo. Maar ik ben ook teruggekomen omdat ik van je houd
hoor!’
‘En dacht je dat ik daar intrap?’