Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Nadat Lars me die zaterdagmiddag met een vluchtige kus had binnengelaten, keek ik om me heen
en zag dat alles hier was zoals het behoorde te zijn in een flat van een sjieke nicht. Veel wit. De
grote stoeibank met bijpassende stoelen, de salontafel, de eettafel, het wollen tapijt, de
muurkasten, de hangende en staande lampen, wit, wit, wit. Voor de broodnodige
kleurschakeringen zorgden de moderne kunst aan de wanden, de boeken in de boekenkasten en
hier en daar een enkel kussentje. De moderne kunst werd gedomineerd door een grote reproductie
van het mij bekende, door David Hockney vervaardigde schilderij van Christopher Isherwood en
zijn vriend Don Bachardy; Christopher in een wit hemd, Don in het groen, lichtblauwe luxaflex op
de achtergrond, een doorkijkje naar een paarse matras op het bed in de slaapkamer, en op de
voorgrond een tafel met twee stapels boeken, een maïskolf en een prominent aanwezige fruitschaal
met zuidvruchten, waaronder een tussen twee groengele sinaasappels eigenwijs uitstekende
banaan. Christopher bevond zich ook in een van de boekenkasten, samen met Gore Vidal, William
Burroughs, Truman Capote, Jean Genet, Jean Cocteau, André Gide, Oscar Wilde, de complete
Reve en anderen. Op het salontafeltje lag de nieuwste dichtbundel van Gerrit Komrij.
Je zag een roeiboot van het Lido komen.
De roeier had een glazen staaf als roer,
Twee stokvissen als riemen. Door zijn lome
slagen leek hij je teder, maar ook stoer.
Ik legde het boekje weer terug en wandelde naar de slaapkamer. Opnieuw veel wit. Het
reusachtige ledikant, het opbollend dekbed met de twee luie poezen, de kastjes, de spiegel, de
lijsten om de in bevallige standen gefotografeerde blote jongens, wit, wit, wit. Een stapeltje sjieke
nichtenporno en een rondslingerende ansichtkaart waren hier de enige kleurige smetten. De
ansichtkaart kwam uit Mikonos en was gericht aan Lars.
Dag Konijntje.
Hier alles goed.
Kusjes aan Molly en Polly.
Peter
Molly en Polly waren natuurlijk de poezen, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken.
Konijntje duidde daarentegen niet op zo maar een oppervlakkige vriendschap. Aan de andere kant
spraken veel nichten elkaar met konijntje aan, ook als ze elkaar haatten. En dat hartje hoefde ook
niet veel te betekenen. De sentimentaliteit van nichten kende geen grenzen, daar kon het
kinderachtigste heterostelletje nog een puntje aan zuigen. Ik besloot voorlopig geen kwestie te
maken van dat kaartje en met de uit alle hoeken van het slaapvertrek opstijgende geur van Eau
Sauvage in mijn neus liep ik terug naar de zitkamer, waar Lars druk doende was dingetjes op te
ruimen en glaasjes in te schenken. Hij voelde zich uitstekend thuis in dit flikkerpaleisje, stelde ik
wrokkig vast.
Na het avondeten nestelden we ons op de stoeibank en keken naar de witte televisie. Het
zaterdagavondvertier fungeerde echter als katalysator voor mijn groeiende ontstemdheid. Niets om
mij heen detoneerde, alles was volmaakt. Ik dacht aan mijn omgebouwde opslagruimte, mijn
huisje, waar alles detoneerde en waar ik me al jarenlang tegen de verrotting in staande probeerde
te houden. Als ik vlijtig doorstudeerde kon ik ook zo’n flat krijgen, wit, warm en schoon.