Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Ik zette de mandfles aan mijn mond en liet de verkwikkende drank naar binnen stromen. Daarna
installeerde ik me tegenover haar en begon ze meteen opgewekt te roddelen. Ik voelde me
doezelig worden, maar wist dat Cato daar geen erg in zou hebben. Ze had een gehoor nodig en of
dat luisterde of niet was haar om het even.
‘Daar heb je Lars!’ riep ze ineens in mijn slaap, ‘is dat niet toevallig?’
‘Wie?’ mompelde ik, terwijl ik mijn ogen probeerde te openen.
‘Lars! Ik had het net over hem! Je luistert helemaal niet! Die leuke jongen die Ramses ergens heeft
opgepikt! Daar komt ie! Hoi Lars! Kom er bij!’
Ik sperde mijn ogen open en in een beangstigend helder ogenblik wist ik met absolute zekerheid
dat jongensachtig lachende, zwartharige Lars voor mij bestemd was. Hij scheen mijn gedachte te
raden en die niet volstrekt af te wijzen, want hij kwam dicht bij me zitten, en terwijl Cato de
mandfles voortdurend deed rondgaan en alle registers van haar verbale talent opentrok, keken we
elkaar zo af en toe heimelijk, maar diep in de ogen aan. Nog geen half uur later gaven we elkaar
onze eerste, plechtige kus.
‘Nou zeg, jullie hebben elkaar ook snel gevonden!’ riep Cato vrolijk. ‘Kom jongens, dat moeten
we vieren! Laten we naar een kroeg gaan die open is! Ik heb zin in iets sterkers dan die vieze
sherry!’
Ik moest tot diep in de nacht wachten eer ik Lars eindelijk voor mezelf had. We lagen in mijn naar
verschraalde alcohol geurende bed en hij vertelde me over zijn leven. Zijn echte naam was Cartier.
Lars Cartier. Zijn Franse ouders waren toen hij nog heel jong was bij een auto-ongeluk om het
leven gekomen en hij was opgevoed door Nederlandse pleegouders. In Eindhoven. Het enige
familielid in Frankrijk waarmee hij nog contact had was zijn grootmoeder, die in Parijs woonde en
de drijvende kracht was achter die wereldvermaarde juwelierszaak.
Zijn verhaal deed me in de verte een beetje denken aan de sprookjes van mijn voormalige
Amerikaanse vriend Augustin Paychinov, maar ik zette die gedachte meteen weer van me af. Zo’n
mooie jongen kon alleen maar Cartier heten. Later zou hij een fortuin erven en nam hij zijn intrek
in een villa in St.-Tropez.
Waar hij op dit ogenblik onderdak moest vinden wist hij nog niet. Hij verbleef tijdelijk in een flat
van een vriendin in de Bijlmermeer, maar dat beviel hem niks. Omdat ik hem onweerstaanbaar
vond stelde ik hem voor voorlopig maar bij mij in te trekken. Gretig ging hij op mijn voorstel in.
De daaropvolgende weken brachten me eindelijk het paradijselijk geluk waar ik zo lang van
gedroomd had. Lars verrijkte mijn huishouding met een grote stapel grammofoonplaten,
voornamelijk Franse chansons, met name die van Edith Piaf en Mireille Matthieu. Ik had Mireille
Matthieu altijd verafschuwd, maar nu klonken haar liedjes me als nachtegalengezang in de oren en
bij Edith Piaf stroomden de hete liefdestranen over mijn wangen. De in mijn woning opgetaste
geurtjes van aan elkaar geklonterd vaatwerk, muizenkak en vieze onderbroeken losten op in het
zwoelzoete aroma van de grote boeketten rode rozen die we elkaar om de paar dagen schonken en
die we over de in alle hoeken van het huis opgestelde lege bier- en wijnflessen verdeelden. Van
Lars’ gespaarde geld kochten we bovendien een grote fles Eau Sauvage, waarmee we ons
voortdurend besprenkelden, vooral als we naar bed gingen. Dat ik Lars wegens zijn naar zijn
zeggen te nauwe anus niet kon neuken, kon me niks schelen. Als ik tegen zijn volmaakt gladde lijf
lag kwam ik zo makkelijk klaar dat neuken overbodig leek. Dat klaarkomen vond op zeer
onregelmatige tijden plaats, daar Lars gelukkig ook een liefhebber was van het morgenleven, waar
we ons, na de zege van Ramses in ontvangst te hebben genomen, met overgave in stortten.