Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Pas na aanhoudend kloppen deed Valentijn de deur op een kier open. De twee agenten stapten
naar binnen en vijf minuten later weer naar buiten.
‘Uw vriend is nogal opgewonden, misschien is het maar beter als u hier weggaat,’ zei de agent die
de onderhandelingen voerde. ‘Zijn dat uw spullen?’ vroeg hij, naar mijn door de gang verspreide
boedeltje wijzend.
‘Ja, ik raap alles wel op,’ zei ik.
Met mijn bezittingen in mijn armen volgde ik hen de flat uit.
‘We kunnen u helaas geen lift geven, want we moeten terug naar het bureau,’ verontschuldigde de
agent zich.
‘O, dat geeft niet, ik neem de bus wel, bedankt.’
In het waterige ochtendzonnetje slofte ik naar de bushalte en wachtte op de bus. Na een klein half
uur mocht ik instappen.
‘Da’s ook onhandig dragen,’ zei een oud vrouwtje dat mij struikelend had zien binnenkomen,
‘wacht effe, misschien heb ik wel wat voor je.’ Ze zocht in haar boodschappentas en haalde een
plastic tasje te voorschijn. ‘Hier jongen,’ zei ze, met een meewarige blik op mijn rommeltje, ‘stop
het daar maar in.’
Terwijl de bus verder reed en de hemel dichttrok, stopte ik mijn spullen in de plastic tas.
Na het debâcle met Valentijn zocht ik mijn toevlucht bij de onvolprezen Tante Riekje, die mij met
haar canailleuze verwensingen en obsceniteiten al gauw wist op te monteren. Tussen Ramses en
mij bloeide een warme vriendschap op en ook Camelia van der Putten begon een, waakzame,
genegenheid voor me op te vatten. Omdat de artistieke jetset rond deze twee illustere bewakers
van het morgenleven steeds vaker linea recta van Tante Riekje naar de Gelaghkamer verkaste,
bleef er amper tijd over voor mijn baantje op de pocketafdeling. Mijn prestaties als sjouwer gingen
zienderogen achteruit en nadat ik tijdens een belangrijke telefonische bestelling in slaap was
gevallen werd ik dan ook ontslagen, niet tegen mijn zin in, want ik wist mij gesterkt door de
wetenschap dat ik, dank zij mijn vriendschap met twee jonge cassières van een bijkantoor van de
ABN, altijd voldoende krediet kon krijgen om mijn in kunstzinnig en emotioneel opzicht zo
verfrissende levensstijl te kunnen handhaven. Bovendien beschikte ik over een continu-pof bij de
Gelaghkamer, waar ze benevens drank ook een dagschotel serveerden.
Op een zaterdagnacht viel me de eer te beurt Camelia te mogen escorteren naar een wel zeer
duistere kroeg op de Zeedijk. Ze moest daar wat regelen en vond het prettig mij bij zich te hebben.
Ik zat een tijdje alleen aan de bar en al gauw werden mijn ogen zwaar van de exotische geuren die
overal om me heen opstegen. Toen ze terugkwam schoof Camelia meteen een papieren zakje met
een wit poeder onder mijn neus.
‘Hier. Neem een likje,’ beval ze. ‘Ik heb geen zin om naast een dommelende man te
zitten.’
Het was me natuurlijk niet ontgaan dat ‘likjes’ zeer populair waren onder de deelnemers aan het
morgenleven, maar zelf had ik me er nog niet aan gewaagd. Ik wist dat ik van marihuana
hooikoortsaanvallen kreeg en van hasj onaangename lachbuien, dus kon de uitwerking van het
ongetwijfeld veel zwaardere witte poeder alleen nog maar ongunstiger uitvallen. Maar Camelia’s
wil was wet.
‘Wat is het?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Speed. Schiet nou maar op, niet iedereen hoeft het te zien, en vooral niet blazen,’ voegde ze eraan
toe, toen ik me onhandig over het zakje boog.