Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Hou nou es op, zeikerd!’ riep ik plotseling. ‘Laat die man met rust lul! Houd op met mensen
lastig te vallen!’
‘Hahaha!’ lachte Valentijn, terwijl hij zich naar me omdraaide. ‘En dat zeg jij? Heb je jezelf bezig
gezien vanavond, jongetje? Voor zover ik het heb kunnen bijhouden heb je zeker tien pils
omgegooid, voornamelijk over de broeken van beroemde schrijvers, veel beroemder dan deze
meneer hier. En dan zwijg ik nog over de beledigingen die je hebt rondgestrooid en de botsingen
die je hebt veroorzaakt. Lieve schat, op een gegeven moment liep iedereen met een grote boog
om je heen. Het verbaast me dat je hier nog zit. Als ik portier was geweest had ik je er allang
uitgesmeten. Ga nou maar lekker slapen, dan praat ik nog even verder met Charles Baudelaire,
want zo heet ie geloof ik.’
‘Je liegt!’ riep ik, ‘en in die kutflat van je zet ik geen stap meer! Ik ga naar huis!’
‘Dat lijkt me een goed idee schat,’ zei Valentijn op lijzige toon, ‘wat mij betreft had je al een paar
weken geleden je biezen mogen pakken. Het valt niet mee elke nacht naast een ijskast in bed te
liggen!’
‘Oké!’ schreeuwde ik, ‘ik ga bij je weg, maar eerst sla ik je hele klerezooi in elkaar!’ Ik rukte het
kettinkje met ‘Valentijn’ erop van mijn nek en smeet het op de bar. ‘Dat heb je alvast terug
klootzak!’ Toen stond ik woest op en rende met glasgerinkel in mijn oren de feestzaal uit om mijn
dreigement ten uitvoer te brengen.
Helaas kon ik door mijn verhitte toestand Valentijns flat niet gemakkelijk terugvinden. Een tijd
lang dwaalde ik vruchteloos door het sombere studentenlabyrint. Toen ik ten slotte zijn kamer
binnenstormde lag hij me al op bed op te wachten.
‘Dag ijskast!’
‘Lul!’ Ik sprong op hem en trok, zonder me iets aan te trekken van mijn plechtige belofte zulks
nimmer te doen, zo hard mogelijk aan zijn lange blonde haren. Valentijn hield zich doodstil onder
deze voor hem dodelijk vernederende marteling. Lang hield ik het niet vol, en toen mijn greep
verslapte stootte hij me van zich af, sleurde me met een kracht die ik niet in hem vermoed had de
gang op en smakte me tegen de muur, waar ik wezenloos bleef zitten. Even later zeilden mijn
bezittingen door de gang: mijn tandenborstel, de haardroger die ik van Valentijn had gekregen,
wat kleren en een paar boeken, gevolgd door – ‘niet het scheerapparaat van mijn stiefvader!’ riep
ik nog - het verjaardagscadeau van mijn stiefvader dat kletterend tegen een radiator uit elkaar
spatte en dat op zijn beurt gevolgd werd door Valentijn zelf, die als een dolgeworden volbloed met
wapperende manen naar het eind van de gang stoof, waar zich de telefoon bevond.
‘Met Uilenstede honderdvierenzestig spreekt u, kunt u meteen komen? Er is een gevaarlijke gek
op onze gang binnengedrongen. Hij is tot alles in staat! Ja u hoort het goed, tot alles in staat!
Komt u alstublieft zo gauw mogelijk!’
Hij galoppeerde weer terug en knalde de deur achter zich dicht.
Ik was inmiddels zachtjes begonnen te huilen en in die ontredderde toestand troffen de twee
agenten, die aan Valentijns dringende oproep gehoor hadden gegeven, mij aan. Ze maakten een
welwillende indruk.
‘Heeft u gebeld?’ vroeg de ene.
‘Nee. Ik ben de gek,’ zei ik. Ik wees naar Valentijns deur. ‘Daar woont de meneer die gebeld
heeft.’
‘Is dat een kennis van u?’
‘Mijn vriend. Hij heeft me eruit gezet.’