Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

De dag brak aan dat in Uilenstede het jaarlijkse boekenbal zou worden gehouden. Niemand
begreep hoe men op het idee had kunnen komen die voor intellectuelen zo feestelijke gebeurtenis
op zo’n deprimerende locatie te laten plaatsvinden, maar ons kwam het goed uit, want Valentijn
had juist een half baantje bij een vlak boven de feestruimte gelegen, onlangs opgericht
uitzendbureautje aangenomen. Aan het eind van de middag verschansten we ons daar, met veel
drank, en een paar uur later konden we ons onopgemerkt, zij het enigszins aangeschoten, onder de
jolige intelligentsia mengen. Ik verloor Valentijn al snel uit het oog en op zoek naar de bar
belandde ik in het zaaltje waar de poëzievoordrachten zouden worden gehouden. Daar botste ik
bijna tegen Anna aan.
‘Jezus, wat doe jij hier?’ riep ze.
Ze zag er mooi, bijna etherisch uit, en ik besloot haar meteen alles over mezelf te vertellen.
Misschien dat ze aanvankelijk zou schrikken als ze hoorde dat ik ook in haar rijtje griezels
thuishoorde, maar ik wist zeker dat ze, nadat ze van de schrik was bekomen, begrip voor me zou
kunnen opbrengen. Misschien zou ze zelfs opgelucht zijn bij het vernemen van de, indertijd door
ons beiden onvermoede, dieperliggende reden voor het stuklopen van onze verhouding, en zou
ze weer iets van haar oude liefde voor me kunnen voelen. Ik zat dringend om een begrijpende en
liefdevolle vriendin verlegen.
‘Anna, ik moet met je praten, het is belangrijk,’ zei ik, terwijl ik haar bij de arm pakte.
‘Ja, maar niet nu,’ zei ze. ‘Ik ga nu naar de poëzie luisteren.’
‘Poëzie? Bullshit zul je bedoelen! Remco Campert, Bert Schierbeek, Jezus wat een geneuzel
allemaal! Is Vinkenoog er soms ook? Met zijn nijdige spuit? Weet je van wie dat is? Van Ginsberg.
Brul! Ken je dat? Howl! Brul! Heeft ie vertaald. Allemaal troep. Beat generation. Tralala! Kerouac
en co. Bullshit allemaal! Kom, we gaan naar de bar. Ik heb je echt iets belangrijks te vertellen. Of
ben je soms met je vriend?’
‘Nee, met een paar kennissen, maar laat me nu, want ik wil echt gaan luisteren, bovendien ben je
dronken.’
Ze rukte zich los en ging op een stoeltje zitten. Ik plofte woedend naast haar neer. Ondertussen
was een van de dichters aan zijn declamatie begonnen.
‘Jezus, wat ben jij een trut geworden!’ siste ik Anna toe, ‘god wat een walgelijke trut ben je
geworden!’
‘Ssst!’ hoorde ik om me heen.
‘Een vreselijk beest!’ riep ik ineens heel hard, ‘een vreselijk beest is in mijn ziel getrokken! Wreed
vreet het huid en vlees tot bersten aan!’
Ik werd door iemand van de organisatie van mijn stoel geplukt en hardhandig het zaaltje
uitgewerkt. De rest van de avond verliep in een roes, al merkte ik wel dat niet alle feestgangers
even geestdriftig op mijn aanwezigheid reageerden. Toen vrijwel iedereen vertrokken was nam ik
plaats aan de enige bar waar nog getapt werd. Na een paar slokjes drong het tot me door dat ik
naast Valentijn was gaan zitten, die zich aan het vermaken was met een verwilderd om zich heen
kijkende dichter.
‘Zei je dat je beroemd was, schat? Zei je dit echt? Hahaha! Vanwege die sonnetjes van je? Kom
nou toch lieverd, sonnetten zijn toch al lang uit de mode? Je loopt toch ook niet meer over straat
met een hoge hoed op? Vrouwen dragen toch geen hoepelrokken meer? Er is toch gas?
Elektriciteit? Atoomenergie? Er vliegen tegenwoordig toch raketten door het heelal? Dan kun je
toch niet meer met sonnetten komen aanzetten? Dat is toch gênant, engel? Dan kun je toch beter
tuinman worden? Of glazenwasser?’