Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

eledigd en gekrenkt. Valentijn fascineerde me omdat hij in alles wat hij deed en dacht anders was
dan ik. Hij nam me die avond mee naar zijn kamer in de zelfmoordflat Uilenstede, zette
opwindende Tamla Motown muziek op, kleedde zich uit en danste als Salome van de ijskast,
waaruit hij een fles witte wijn pakte, naar zijn bed, waarop hij zich uitstrekte. Hij gaf me echter
niet de gelegenheid actief de homoseksuele liefde te consumeren. Zodra ik mijn bedoelingen
kenbaar maakte, kwam hij met een hele lijst van redenen waarom hij niet gepenetreerd kon
worden. Natuurlijk wilde hij mij wel neuken, maar ik paste er voor opnieuw de rol van blanke
slavin te spelen en vertelde hem dat ik onlangs op een woonboot verkracht was door een Molukse
poot en daarom geen gedoe aan mijn kont kon velen. Hoewel de nacht dientengevolge zonder
extatisch hoogtepunt bleef, wilde Valentijn het toch wel met mij proberen, en aangezien het zo
uitkwam dat bij mij thuis het gas en licht was afgesloten trok ik voor een tijdje bij hem in.
Ondanks de onbevredigende seks verliepen de eerste weken allerprettigst. Ik ontdekte een tot nu
toe onderdrukt vrouwelijk gevoel in mijn onderlichaam en las bij Jean Cocteau dat als dat lot je
beschoren was je er je, indien je gelukkig wilde worden, volledig aan moest overgeven. Ook kreeg
ik een zilveren kettinkje van Valentijn met Valentijn erin gegraveerd. Elke middag reisde ik met
mijn kettinkje om van Uilenstede naar de pocketafdeling, waar het sieraad aanvankelijk voor lichte
beroering zorgde, aangezien het niet verenigbaar leek met het links gedachtegoed. Door handig
manoeuvreren wist ik die verontrusting evenwel weg te nemen en toen ik op een avond mijn
makkers met Valentijn liet kennismaken en deze er in slaagde met zijn beledigende lachsalvo’s
grote existentiële twijfel te zaaien, werd mijn kettinkje voortaan eerder gezien als bewijs van
anarchistische kracht dan als teken van ideologische onvolkomenheid.
Ter compensatie van onze frustrerende seksuele relatie begonnen Valentijn en ik geleidelijk aan
steeds meer te drinken. Valentijns agressiviteit nam evenredig toe en ik begon me langzamerhand
te ergeren aan de beledigingen waarmee hij, in de bars die we aandeden, zo kwistig meende te
moeten rondstrooien, zeker toen hij zich ging concentreren op de uiterlijke onvolmaaktheden van
de argeloze cafébezoeker.
‘Zeg opa, je hebt een wrat op je neus! Nou zeg, zo’n grote wrat heb ik nog nooit gezien! Hahaha!
Hoe kom je aan zo’n wrat? Je laat hem toch niet weghalen hè? Ik zou zo’n wrat niet laten
weghalen hoor. Zo’n mooie grote wrat!’
‘Valentijn...’
‘Opa groet ‘s morgens zijn wrat. Dag wrat. Dag wrattekewrat! Wratwratwrat antwoordt de wrat
want hij kan niet praten hè. Wratwratwrat. Oh, wat een mooie wrat! Hahaha!’
‘Hé, hou es op!’
‘Wratwratwratwrattekewrat! En dan knijp je erin en je bepoedert hem. Zo’n grote sterke wrat! En
je zingt hem toe. Oh heerlijke wrat, een op mijn neus en een op mijn gat! Maar die kan je niet zien
hè? Die wrat op je gat? Weet je wat?’
‘Valentijn, als je niet ophoudt ga ik weg!’
‘Ga maar gauw. Weet je wat? Je moet een wrattenspiegel voor hem kopen. Heb ik wel eens
gezien. Speciale wrattenspiegels. Kan je hem de hele dag bewonderen. Maar ik zou hem eigenlijk
ook wel willen zien. Een pilsje als je je broek uittrekt opa. Kom nou, niet zo flauw doen. Vooruit
opa, trek die broek van je gat! Laat zien die wrat!’
Een en ander speelde zich af op de kunstenaarssociëteit de Kring, waar men Valentijn, wegens zijn
connecties met Petra, een bij de toch voor geen kleintje vervaard zijnde cliëntèle zeer gevreesde
querulante, de toegang niet durfde te weigeren. Ik liep inderdaad weg en hoewel we het later weer
goedmaakten had onze relatie toch een gevaarlijk hoge zuurgraad gekregen.