Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

en ook in elk ander opzicht op alle denkbaar mogelijke manieren ontspoorde cliëntèle volkomen
op mijn gemak. De onbetwiste sterren van het etablissement waren de op onnavolgbaar flitsende
wijze met elkaar converserende hoofdstedelijke zanger en romanticus Ramses en zijn
adembenemende vriendin Camelia van der Putten, die ik, toen ik haar voor het eerst zag,
daadwerkelijk de adem benam door haar, tijdens het dagelijks om zes uur ‘s ochtends
plaatsvindende Grote Omhelzen, zo hard en zo laag op de mond te kussen dat ze, om aan de
verstikkingsdood te ontkomen, haar toevlucht moest zoeken tot een knallende oorvijg. Wanneer
Ramses niet persoonlijk aanwezig was zorgde hij via zijn liedjes, die onophoudelijk door de
juke-box te beluisteren waren, toch voor de juiste melancholieke atmosfeer. Vooral A4 was erg in
trek.
Er was een jongetje
dat schommelde in de wind
z’n muziek was met de vogels weggevlogen
De ondergaande zon bescheen z’n
ongerijmd geluk
en daarom heeft ie zulke mooie
ooogen...
Dat was alle tekst, die echter steeds weer herhaald werd, met een tweede en derde stem er door
gemixt, als een eeuwig doorklinkende liefdescanon. Ramses hield van de liefde. Hij hield van
Camelia, maar ook van jongens die hij dank zij zijn charismatische persoonlijkheid aan de lopende
band versierde. Mij lukte dat aanvankelijk niet zo goed en zodoende werd ik op een nacht, zonder
er aanvankelijk erg in te hebben, zelf versierd en wel door een zeer vrouwelijke Molukker. ‘Niet
met die poot meegaan hoor, geile!’ waarschuwde Tante Riekje me nog vergeefs. Vroeg in de
ochtend bracht hij me naar een groezelig woonbootje. We moesten het in de keuken doen, want in
de zit-slaapkamer lag zijn broer met een vriendin te neuken. Ik werd direct uitgekleed en op een
stoel gezet, met mijn benen in zijn nek. Het liefdesspel kondigde zich aan met een stekende pijn in
mijn kont. Godzijdank kwam hij snel klaar, waarna ik meteen kon ophoepelen, want zijn broer
mocht het niet weten. Knipperend tegen de ochtendzon klom ik terug op de kade. Waar ik was
wist ik niet, maar ik wist wel dat ik me zo snel mogelijk uit de voeten moest maken en dat ik me
erg alleen voelde.
Of mijn lotsbestemming nu voorgekookt was of afhing van het door bepaalde natuurwetten
gedicteerd toeval, feit was dat er van mijn vaste voornemen mij, na de Molukse verkrachting, niet
meer zo maar als passieve juffrouw te laten gebruiken doch op zoek te gaan naar een liefst zo
sportief mogelijk ogende jongen die bereid zou zijn zich aan mijn mannelijke driften te
onderwerpen, niets terecht kwam. Ik ontmoette Valentijn in café de Gelaghkamer, een
gelegenheid waar men, zo men nog over voldoende natuurlijke of kunstmatig opgewekte energie
beschikte, na bezoek aan Tante Riekje, de ochtend in de middag en de avond kon laten overgaan
zonder de in de nacht opgewekte roes te verstoren. Valentijn was in alles het tegendeel van het
beeld dat ik me van mijn toekomstige minnaar had gevormd. Hij was zeer lang en zeer dun en
sprak met een lijzige tongval. Hij lachte veel, waarbij hij korte rukjes met zijn hoofd gaf en zijn
weelderige, modieus geknipte haardos op en neer deinde. Van zijn feminiene
uitstraling maakte hij agressief gebruik. Mensen die van plan waren er een spottende opmerking
over te maken en ook mensen die dat niet van plan waren werden vliegensvlug tot diep in hun ziel