Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Was ik ook, maar dat wordt nu een beetje anders hè? Vooruit Karel, geef nou maar toe dat je ook
zo bent!’
‘Ik weet het nog niet, ik heb nog even de tijd nodig. Eerst eens kijken hoe het gaat met Marjolein.’
‘Nou, dan moet je het zelf maar weten hoor!’ riep ik, terwijl ik nijdig uit mijn leunstoel opsprong.
‘Ga maar lekker neuken met Marjolein! Ik zie je nog wel eens!’
Een week later belde Karel me op om me uit te nodigen voor een etentje.
‘Wel, wel, wat een verrassing! Heb je iets te vieren?’
‘Dat weet ik eigenlijk niet, maar je had wel gelijk,’ zei hij schuchter. ‘Ik ben ook zo.’
‘Hoera! Zie je wel! Vertel, wat is er gebeurd?’
‘Ik ben weer bij Arthur geweest.’
‘Ben je weer binnengeklommen?’
‘Nee, dat niet. Hij had me uitgenodigd om op z’n kamer een borrel te komen drinken.’
‘En?’
‘Toen ik binnenkwam lag hij op z’n buik op de grond de krant te lezen. Hij had een T-shirt aan en
een strakke witte broek. Ik ging naast hem liggen en toen, ik weet het niet, ik vond z’n kontje zo
aantrekkelijk, ik heb hem gestreeld.’
‘Op z’n kont?’
‘Ja.’
‘En wat vond ie er van?’
‘Hij liet het even toe, maar toen vroeg ie of ik er mee wilde ophouden.’
‘En?’
‘Nou. Toen ben ik vreselijk boos geworden. Ik heb hem gezegd dat ie geen hart had en dat ie niets
van me begreep en dat ik geen zin had in z’n borrel. Daarna ben ik weggegaan.’
‘En op dat moment wist je zeker dat je zo was?’
‘Ja, toen wist ik het zeker. Ik heb het Marjolein ook verteld en die zei dat ze al zoiets had
vermoed.’
‘Jaja, dat zeggen vrouwen altijd, om hun eer te redden.’
‘Hoe dan ook, je hebt me nogal geholpen met alles en daarom nodig ik je uit. Waar zullen we
eten? De Chinees?’
‘Nee,’ zei ik, ‘we gaan naar de Italiaan. Mensen zoals wij eten bij de Italiaan.’
Onze wederzijdse biecht luidde ook het einde in van onze existentiële nachtzittingen, die immers
hun bestaansrecht hadden verloren. Karel liet zich door zijn seksuele omschakeling niet van de wijs
brengen en studeerde rustig verder. Voor mij was zo’n vreedzame acceptatie echter niet
weggelegd. Ik ervoer het feit dat ik, net nu ik na jarenlang gekluns de techniek van het naar bed
gaan en het klaarkomen onder de knie meende te hebben, opnieuw tot de rang van erotisch
onmondige puber gedegradeerd was als uitermate vernederend. En om zo snel mogelijk een einde
te maken aan die situatie besloot ik agressief op zoek te gaan naar de geneugten van de
homoseksuele liefde. Bij mijn voornamelijk in kibbelende hetero-communes samenwonende linkse
vrienden was ik aan het verkeerde adres, dus besloot ik de overstap te maken van linkse kringen
naar artistieke kringen, een overstap die me niet moeilijk viel, aangezien beide kringen elkaar in
drankzucht de loef afstaken en het aantal nachtcafés beperkt was. Zodoende mocht ik me al gauw
stamgast noemen van café De Tramhalte, een aan de Nieuwmarkt gelegen nachtlokaal dat
gedreven werd door Tante Riekje, de om haar onophoudelijke stroom godslasteringen en
obsceniteiten in alle Amsterdamse kringen vermaarde vertrouwelinge van de uit de
maatschappelijke boot gestapte artistieke elite. Al gauw voelde ik me te midden van de in erotisch